Question

potrzebuje pilnie opis przyrody z Pana Tadeusza (np. opis niemna) jakie występują w nim środki stylistyczne i jaką funkcję pełni ten opis.

Answer 1

Opisy przyrody w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza składają się na sielankowy obraz świata szlacheckiego, którego to przyroda jawi się istotnym elementem. Wydaje się, że idealizowana jest z powodu nostalgii narratora za opisywaną krainą, a także ze względu na gawędowy styl wypowiedzi. Świat natury jawi się jako mocno złączony ze światem ludzi, a często staje się też okazją do odwołań do relacji międzyludzkich lub nawet dygresji historycznych. Stąd też w Panu Tadeuszu bogactwo rodzajów odwołań do fauny i flory, które zdają się być wręcz z jednym elementów akcji. 
Już w inwokacji autor przywołuje swoje najlepsze wspomnienia dotyczące kraju dzieciństwa powiązane z światem światem przyrody. Warto nadmienić, że właśnie w inwokacji autor wymienia ?pola malowane zbożem rozmaitem? jako symbol Litwy jako takiej. Właśnie te zboża, podobne swym ukształtowaniem palecie kolorów, na której to każdy ich gatunek staje się barwą, za pomocą której autor stara się odnowić swoje wspomnienia.
Podobnie dzieje się przy opisie zachodu słońca, które to zostaje przedstawione za pomocą szeregu metafor i porównań, które to mają na celu ukazanie całego jego piękna. Zostaje więc przyrównane do gospodarza, który to zaczerwieniony od zmęczenia, udaje się na spoczynek. Dalej zaś porównane zostaje do pożaru trawiącego dach budynku. W tym samym ustępie narrator nadmienia ogrom borów litewskich, które to ?czernił się na kształt ogromnego gmachu?. Hiperbola tutaj użyta ma na celu podkreślenie wielkości lasów na Litwie. Jednocześnie opis ten staje się okazją do ukazania porządku zaprowadzonego przez Sędziego Soplicę, który to nakazuje chłopom zakończyć pracę równo z zachodem słońca. Dowodzi to jedności świata ludzi i przyrody w Panu Tadeuszu, a także wskazuje na fakt życia według ?czasu natury?, który wyznaczają wschody i zachody słońca, pory roku, a także sezony łowieckie. 
Dlatego też bohaterowie spotykają się na grzybobraniu. Oczywiste wydaje się, że ?grzybów było w bród?. Ziemia zawsze dopisuje i daje urodzaj bohaterom epopei. Jako groteskowy jawi się obraz borowików, które to ?są godłem panieństwa, bo czerw ich nie zjada?. Co więcej, nawet ?żaden owad na nich nie siada?. Przesadnie idealizowany grzyb staje się obrazem kuriozalnym. Narrator przywołuje też pieśni ludowe nazywające borowika ?grzybów pułkownikiem?. Jednocześnie nie pomija podmiot mówiący zalet i innych grzybów ? o rydzu mówi jako o smaczniejszym, o muchomorach jako o przydatnych w gospodarstwie, zaś opisując resztę mówi o ich finezyjnej różnorodności. W opisie tym nie brak licznych porównań i epitetów, częste są także metafory i personifikacje ? zwłaszcza te odnoszące się do borowika jako do ?pułkownika grzybów?. 
Jako absurdalne jawią się też wersy opowiadające o litewskich muchach, które to mają zapewne dopełniać obrazu Litwy jako krainy obfitującej w każde dobrodziejstwo. Uderza jednak groteskowość stwierdzeń - ?jest pomiędzy muchami gatunek osobny, zwanych szlacheckimi. (...) Pierś mają szerszą, brzuch mają większy od gminnych, latając bardzo huczą i nieznośnie brzęczą?. Okazuje się więc, że nawet muchy na Litwie są wielkie, niespodziewanie większe od ?zwykłych much?. Te to są zdolne nawet do rozerwania pajęczej sieci i do walki z nim zażartej, nawet zakończonej powodzeniem. Co ważne, los tych much, much wszakże szlacheckich, zdaje się być sprzężony z losem samej szlachty. Tak jak i ona skazane są na wymarcie bez dziedzictwa - ?z ich wybiciem wyginą owadów ostatki?. Fragment ten zdaje się być wielką hiperbolą, zawierającą też elementy groteski. Wskazuje na to nadmierne używanie epitetów i metafor, jakby wbrew tematowi. Muchy te zostają ukazane jako jeden z elementów umierającego świata, świata szlacheckiego. Po raz kolejny więc zjawiska świata przyrody służą ukazaniu zjawisk świata ludzi. 
Podobnie, w hiperbolizowanym tonie wypowiada się narrator o puszczy litewskiej. 
Obraz przyrody w Panu Tadeuszu jest mocny wyidealizowany, można by łatwo określić go względem nostalgii za krajem dzieciństwa. Dlatego właśnie pojawiają się tak groteskowe fragmenty, jak te wychwalające ostatnie tak wielkie muchy na Litwie.
Natura podlega tym samym zmianom, co i świat ludzi, tak więc i ona przestaje jawić się jako wielka, a i coraz bardziej chylą się ku upadkowi majestatyczne dwory „władców puszczy”. Cały świat przeżywa zmierzch Rzeczypospolitej szlacheckiej.

Natura, opisy przyrody w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza

O naturze pisze się, że to - po szlachcie - drugi bohater "Pana Tadeusza" (romantycznego eposu).

Apoteozę swojskiego krajobrazu (litewskiej przyrody natury), Adam Mickiewicz zawarł już w inwokacji. Znajduje się ona w wyraźnej opozycji względem pięknej, ale obcej natury znanej z krajobrazów Krymu i Odessy (opisy przyrody w "Sonetach krymskich i odeskich"), które nie potrafiły stłumić tęsknoty za rodzinnymi stronami (nie tylko za ludźmi, językiem i kulturą, ale również za przyrodą, naturą) autora "Pana Tadeusza".

Przyroda nie odgrywa w epopei roli ozdobnika, ani tła (jak to w romantycznej literaturze zazwyczaj się bywało). Natura jest zespolona nie tylko z duszą bohaterów "Pana Tadeusza" (oba światy (ludzie i przyroda / natura) przenikają się – zobacz niżej: Stylistyczne ukształtowanie opisów przyrody / natury w "Panu Tadeuszu" ), ale także z akcją eposu:

•        gdy bohaterowie żyją w spokoju i zgodzie, pojawiają się opisy natury/przyrody (zachód słońca, wypogodzenie);

•        kiedy dochodzi do zajazdu, podobne zjawiska zachodzą w przyrodzie/naturze: dzień jest deszczowy i chłodny, wschód słońca krwawy;

•        po walce nadchodzi burza (stanowi ona analogię w świecie natury / przyrody do wydarzeń ze świata ludzi);

•        również optymistyczne zakończenie "Pana Tadeusza" podkreślają liryczne opisy antury/przyrody: wschodu i zachodu słońca.

Stylistyczne ukształtowanie opisów przyrody / natury w "Panu Tadeuszu"

•        bogactwo roślin, zwierząt (mnóstwo elementów natury przejawiające się zarówno w ilości opisów przyrody, jak i w ilości elementów natury opisywanych przez Adama Mickiewicza w "Panu Tadeuszu")

•        realizm ich opisu (szczegółowość wyglądu elementów natury, opisy zachowań przyrody)

•        regionalizmy, dialektyzmy w nazewnictwie świata przyrody / natury

wpływ folkloru na obraz przyrody / natury:

•        obraz matecznika na wzór legendy;

•        niektóre opisy oddają poglądy lokalnych społeczności – opis zazdrości Tadeusza porównanej do żmii, co, gdy ukąsi, leży zwinięta w kłębek na ziemi, aż ją ktoś nadepnie, astronomia Wojskiego,)

impresjonizm opisów natury / przyrody:

•        dynamizm opisów, nieustający ruch (animizacja przyrody, epitety)

•        duża rola kolorów i światła (epitety, gradacja)

przenikanie się świata człowieka i świata przyrody

•        personifikacja przyrody (inwokacja, apostrofy, epitety metaforyczne)

•        porównania ludzi do zwierząt (Hrabia jak kot lub czapla)

•        przyroda metaforą np. myśli

•        części ciała metaforą elementów przyrody