potrzebuje na jutro. potrzebuej streszczenie, chrakterystyke hobbita. wstęp juz mam, potrzebuej tylko rozwinięcie i zakonczenie. w rozwinieciu ma sie znajdowac takie informacje jak : jak maja na imie rodzice bilbo bagginsa ? , gdzie mieszkał hobbit ? itp. a w zakończeniu nie wiem co do dokladnie. prosze o pomoc !!
daje naj
daje naj
Verified answer
Streszczenie: Hobbit Bilbo niespodziewanie dla samego siebie wyrusza w podróż po skarb jako włamywacz, czyli ktoś odpowiedzialny za zdobywanie informacji, wskazywanie właściwej drogi, rozwiązywanie trudnych sytuacji. Towarzyszy mu trzynastu krasnoludów i (przez pewien czas) czarodziej Gandalf. Skarb znajduje się we wnętrzu Samotnej Góry, gdzie pilnował go Smaug - smok. W czasie wędrówki Bilbo poznaje elfy, tajemniczego człowieka - niedźwiedzia, Beorna, Wodza Orłów, bohaterskiego Barda - obrońcę miasta Esgaroth przed Smaugiem. W końcu bierze udział w Bitwie Pięciu Armii, a przede wszystkim znajduje zaczarowany Pierścień, własność stwora Golluma zamieszkującego najgłębsze jaskinie Gór Mglistych. Skarb zostaje odnaleziony, a hobbit zmienia się w istotę doświadczoną, ceniącą przyjaźń, umiejącą podejmować mądre i odpowiedzialne decyzje.
Charakterystyka:
Bilbo Baggins to hobbit. Mieszka w norze pod Pagórkiem. Jego matką była Belladonna Tuk, a ojcem Bungo Baggins. Rodzina Tuków znana była z zamiłowania do przygód, co było dziwne dla każdego szanującego się hobbita. Co jakiś czas członek tej rodziny wyruszał w nieznane. Bilbo odziedziczył tę „żyłkę dziwactwa” po matce.
Bilbo był większy od liliputa, mniejszy od człowieka. Ubrany zazwyczaj w zielony kubrak i żółte spodnie. Miał bujną i kędzierzawą czuprynę, okrągły brzuszek - znak, że lubi dobrze zjeść - „obiad dwa razy w ciągu dnia w miarę możności”. Jak wszyscy hobbici Bilbo umiał się bezszelestnie poruszać.
Bilbo był wesoły, beztroski, optymistycznie patrzył na świat. Uwielbiał spokój, dobre jedzenie i poobiednią fajkę. Wydawało mu się, że nie lubi przygód, zamiłowanie do nich obudziło się w hobbicie dopiero pod wpływem Gandalfa, choć czarodziej dobrze wiedział, że Bilbo ma je „we krwi”.
Bohater okazał się bardzo odważnym hobbitem. Choć nigdy się nie przechwalał, wręcz przeciwnie, za każdym razem bał się, że nie podoła zadaniu, zawsze wychodził szczęśliwie z opresji, a to dzięki sile charakteru. Umiał w razie potrzeby poświęcić się dla przyjaciół - uratował ich przed pająkami, z którymi musiał stoczyć ciężką walkę. W powieści wystąpił jako włamywacz - postać, która musiała się odznaczać sprytem, zwinnością, pomysłowością, odwagą. Wszystkie te cechy miał właśnie Bilbo. To on odkrył tajne wejście do Samotnej Góry. Był cierpliwy i wnikliwie obserwował otoczenie. Najwięcej odwagi i opanowania wykazał w czasie spotkania z Gollumem. Choć bardzo się bał, nie okazał tego po sobie. Cierpliwie bawił się z potworem w zagadki, a w końcu uciekł jemu i goblinom.
Nie można też odmówić Bilbowi szlachetności i mądrości. Wiedział, że sprawiedliwość stoi po stronie ludzi z Miasta na Jeziorze, których przedstawiciel, Bard, zabił smoka. Miasto zostało jednak zniszczone i jego mieszkańcom należała się część skarbów pilnowanych przez Smauga, bo gdyby nie Bard, wszystkie krasnoludy zginęłyby we wnętrzu Góry Erebor. Dlatego Bilbo wykradł się nocą z ich obozu i odniósł Bardowi Arcyklejnot Góry - największy skarb krasnoludzki. To przesądziło o pokojowych rokowaniach z krasnoludami. To także wymagało odwagi i poświęcenia.
Bilbo nie dał się ogarnąć chciwości i dumie. Choć krasnoludy tak wiele mu zawdzięczały, pozostał skromnym hobbitem. Nie troszczył się o skarby, zależało mu tylko na szczęśliwym powrocie do ukochanej nory. Za te cechy bardzo cenił go Gandalf, który wiedział, że mały hobbit odznacza się wielkim sercem.
Można zauważyć, jak zmienił się Bilbo pod wpływem przygód. Beztroska ustąpiła miejsca mądrości, skłonności do przemyśleń, zastanowienia się nad światem i prawami, które nim rządzą. Bilbo dzięki temu stał się prawdziwym dowódcą wyprawy. Początkowo krasnoludy trochę go lekceważyły, narzekały, że nie poradzi sobie w wyprawie. Gandalf jednak uparł się, by hobbit im towarzyszył. Już w drodze Bilbo okazał się niezastąpiony - uratował krasnoludy z więzienia elfów, znalazł pierścień, pomógł im wyplątać się z pajęczyn, odkrył wejście do Samotnej Góry, pierwszy spotkał się ze Smaugiem i dzięki sprytowi odkrył słaby punkt w jego zbroi, odniósł Bardowi Arcyklejnot Góry i przyczynił się do zwycięstwa bohaterów stojących po stronie dobra w Bitwie Pięciu Armii. Okazało się, że pozostali uczestnicy wyprawy bez zastrzeżeń podporządkowali się stanowisku Bilba, to on mówił im, co trzeba zrobić, nawet Thorin Dębowa Tarcza z uwagą słuchał słów Bilba. Hobbit na pewno powrócił pod Pagórek zupełnie inny niż z niego wyruszył. Był mądrzejszy, dojrzalszy, bardziej pewny siebie. Gandalf powiedział mu: „Co się z tobą stało? Nie poznaję dawnego hobbita”. Wzbogacił zalety, jakie już posiadał, i nabrał nowych cech. Udało mu się przy tym uniknąć wad - i to jest najważniejsze.
Wszyscy darzyli Bilba szacunkiem, ale hobbici byli wobec niego trochę nieufni, uważali go za „pomylonego”. Może dlatego, że Bilbo widział postacie, wydarzenia, o których oni nie mogli mieć pojęcia. Na szczęście hobbit nic sobie z tego nie robił. Pozostał wesoły, znowu stał się beztroski. Swój mieczyk oddał do muzeum, a przygody postanowił spisać w pamiętniku pod tytułem Tam i z powrotem, wakacje pewnego hobbita.
Gandalf tak mówi o Bilbie: „Bardzo przyzwoity hobbit z ciebie, panie Baggins, i ogromnie cię lubię, ale mimo wszystko jesteś tylko skromną małą osóbką na bardzo wielkim świecie”. Tę opinię już od wielu lat podzielają czytelnicy powieści. Bilbo to rzeczywiście sympatyczny, trochę śmieszny bohater - jak każdy z nas. W potrzebie okazuje się jednak wspaniałym przyjacielem i towarzyszem - jakim każdy z nas chyba chciałby być.