Również księgi dydaktyczne i prorockie powstawały etapami.
Księgi dydaktyczne.
Stary Testament. Najpierw poszczególni autorzy komponowali psalmy i pieśni śpiewane przy akompaniamencie muzycznym w izraelskich domach, podczas pielgrzymek i w sanktuariach. Mędrcy układali sentencje i przysłowia powtarzane ustnie. Następnie redaktorzy gromadzili gotowe już utwory tworząc z nich kolekcje, a w końcu całe księgi.
Nowotestamentowe listy powstawały, jako odpowiedzi na konkretne pytania i problemy młodych wspólnot Kościoła. Były one gromadzone (por. 2P 3,15-16) i wymieniane między wspólnotami (Kol 4,16). Czasami również krótsze listy łączono razem tworząc z nich jedną księgę (w 2Kor zostały połączone aż trzy listy św. Pawła, które napisał do Koryntian).
Księgi prorockie.
Stary Testament. Księgi prorockie są zbiorami mów i wyroczni proroków. Najpierw wypowiadali oni swoje wyrocznie ustnie lub częściowo spisywali je (zob. Jr 36). Spisywaniem wyroczni zajmowali się także uczniowie proroków, oni też zbierali je w tematyczne kolekcje. Redaktorzy nadawali księgom ostateczny kształt.
Nowy Testament. Młodym wspólnotom Kościoła zamieszkującym Azję Mniejszą (dzisiejszą Turcję), przeżywającym różne trudności, św. Jan przesłał Apokalipsę – owoc objawienia i mistycznych przeżyć, których doznał podczas zesłania na wyspę Patmos (Ap 1,9-20). Zostały one spisane częściowo przez niego samego (Ap 1,19; 2,1) i ostatecznie zredagowane przez jego uczniów.
A więc: kto, gdzie i kiedy napisał Biblię? W wielkim uproszczeniu można podać, że Stary Testament powstał we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, jego ludzkimi autorami byli Izraelici żyjący w okresie od ok. 2000 lat przed Chr. do I w. przed Chr.
Nowy Testament powstał w I w. po Chr., w środkowej i wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Jego ludzkimi autorami byli apostołowie i ich bezpośredni uczniowie głoszący Ewangelię starożytnemu światu.
Również księgi dydaktyczne i prorockie powstawały etapami.
Księgi dydaktyczne.
Stary Testament. Najpierw poszczególni autorzy komponowali psalmy i pieśni śpiewane przy akompaniamencie muzycznym w izraelskich domach, podczas pielgrzymek i w sanktuariach. Mędrcy układali sentencje i przysłowia powtarzane ustnie. Następnie redaktorzy gromadzili gotowe już utwory tworząc z nich kolekcje, a w końcu całe księgi.
Nowotestamentowe listy powstawały, jako odpowiedzi na konkretne pytania i problemy młodych wspólnot Kościoła. Były one gromadzone (por. 2P 3,15-16) i wymieniane między wspólnotami (Kol 4,16). Czasami również krótsze listy łączono razem tworząc z nich jedną księgę (w 2Kor zostały połączone aż trzy listy św. Pawła, które napisał do Koryntian).
Księgi prorockie.
Stary Testament. Księgi prorockie są zbiorami mów i wyroczni proroków. Najpierw wypowiadali oni swoje wyrocznie ustnie lub częściowo spisywali je (zob. Jr 36). Spisywaniem wyroczni zajmowali się także uczniowie proroków, oni też zbierali je w tematyczne kolekcje. Redaktorzy nadawali księgom ostateczny kształt.
Nowy Testament. Młodym wspólnotom Kościoła zamieszkującym Azję Mniejszą (dzisiejszą Turcję), przeżywającym różne trudności, św. Jan przesłał Apokalipsę – owoc objawienia i mistycznych przeżyć, których doznał podczas zesłania na wyspę Patmos (Ap 1,9-20). Zostały one spisane częściowo przez niego samego (Ap 1,19; 2,1) i ostatecznie zredagowane przez jego uczniów.
A więc: kto, gdzie i kiedy napisał Biblię? W wielkim uproszczeniu można podać, że Stary Testament powstał we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, jego ludzkimi autorami byli Izraelici żyjący w okresie od ok. 2000 lat przed Chr. do I w. przed Chr.
Nowy Testament powstał w I w. po Chr., w środkowej i wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Jego ludzkimi autorami byli apostołowie i ich bezpośredni uczniowie głoszący Ewangelię starożytnemu światu.