Początek tragedii greckiej sięga misteriów dionizyjskich, podczas których uczestnicy śpiewali pieśni obrzędowe ku czci Dionizosa. W pierwotnej swej postaci spektaklowa część obchodów dionizyjskich związana była z występami chórów, którym przewodził Koryfeusz, chór wykonywał pieśni zwane dytyrambami. Dalszym krokiem w kierunku wykształcenia się tragedii jako utworu scenicznego było wprowadzenie mówiącego aktora. Tę zasługę przypisuje się poecie Tespisowi. W tragedii antycznej nie ma podziału na akty i sceny: - prologos- zapowiedź - parodos- wstępna pieśń chóru - epejsodiony- sceny dialogowe - stasimony- wystąpienia chóru - kommos- lament bohatera - eksodos- ostatnia pieśń chóru - epilog- część ostatnia dramatu
Początek tragedii greckiej sięga misteriów dionizyjskich, podczas których uczestnicy śpiewali pieśni obrzędowe ku czci Dionizosa. W pierwotnej swej postaci spektaklowa część obchodów dionizyjskich związana była z występami chórów, którym przewodził Koryfeusz, chór wykonywał pieśni zwane dytyrambami. Dalszym krokiem w kierunku wykształcenia się tragedii jako utworu scenicznego było wprowadzenie mówiącego aktora. Tę zasługę przypisuje się poecie Tespisowi.
W tragedii antycznej nie ma podziału na akty i sceny:
- prologos- zapowiedź
- parodos- wstępna pieśń chóru
- epejsodiony- sceny dialogowe
- stasimony- wystąpienia chóru
- kommos- lament bohatera
- eksodos- ostatnia pieśń chóru
- epilog- część ostatnia dramatu