Question

potrzebuję wypracowania na temat "samotność". proszę o szybką odpowiedź i NIE SCIĄGANIE Z INTERNETU. wypracowanie ma być nie za krótkie nie za długie. z góry dzuiękuję :)

Answer 1

                  Życie w samotności jest jedynym  z najwiękrzych nieszczęść, jakie moga spotkać  człowieka. Samotność nie zawsze wiążę się  z świadomym  odizolowaniem się  od drugiej osoby. Czasami bez przyczyny  zostajemy odtrąceni  i nikomu nie potrzebni, etedy nasze życie  staje się  piekłem.Często również ludzie z premedytacją  odrzucają  związek  z innymi . Dlategoteż odczucie samotności  jest nadwyraz subiektywne . Jedni czują się  bardziej, inni mniej samotni. Są też tacy , którzy  swej samotności  wogóle nie  odczówają.                  Głęboko uduchowieni pustelnicy  odrzucają wszelkie zło i podłość  świata,ukazują samotność  szczęśliwą. W ich życiu  całą pustkę  wypełniła  wiara w Boga. Kontakt ze stwórcą powoduje,że ta samotność  nie jest absolutna.  Co sprawia ,iż stajemy sie samotni? Na to pytanie  trudno odpowiedzieć. Literatura  ukazuje wiele przykładów samotności.

                 W epoce średniowiecza  spotykamy się  z problemem samotności. Typowym przykładem  człowieka, który wybrał samotny żywot  jest ukazany w "LEgendzie o ś. Aleksym". Aleksy pochodził  z bogatej rodziny . Gdy skończył 24lata,ojciec zaproponował mu  ożenek z piękną,równie bogatą  Familianą. Aleksy w noc poślubną  oznajmił żonie,że  chce żyć w czystości  i pragnie  wyruszyć  z domu  w świat ,by móc  służyć Bogu.

 

.

Po uzyskaniu zgody zony,opóścił  rodzinny azyl ,udając się  za morze. Wyruszył zabierając ze sobą  całe swoje bogastwo. Porozdawał je potem żebrakom,żakom oraz duchownym. Sam zaś odrzócił szczęście rodzinne i wybrał życie w ubóstwie. Codziennie siedział ptrzed kościołem  i rozmawiał z Bogiem. Nikt nie znał jego książęcego pochodzenia. Pewnego razu Matka Boska zeszła z obrazu  i poprosiłakościelnego,by ten wpuścił Aleksego do środka:

"wstani,puści człeka tego,

odemkni mu kościoł bożyh

oć na tym mrozie nie leży(...)"

Po tych słowach kościelny  codziennie  otwierał tułaczowi  kościół,by ten  mógł się  modlić. Gdy jego  pobożność  nabierała rozgłosu ,uciekł  z miejsca pobytu  w dalszą podróż. W końcu  trafił do Rzymu  na dwór ojca,gdzie zamieszkiwał pod schodami  swego domu ,żywiąc się  wyłącznie odpadkami z ojcowskiego stołu. Przed śmiercią  spisuje historię  swego  żywota ,a po zgonie  zostaje rozpoznany i kanonizowany . Aleksy  jest doskonałym przykładem  ascety,człowieka,który  dobrowolnie  rezygnuje  z przyjemności  doczesnego życia i prowadzi samotną  egzystencję  w surowej dyscyplinie wewnętrznej i zewnętrznej. W postępowaniu świętego Aleksego można dostrzec egoizm, co nie jest dobrą cechą. Odszedł od małżonki, mimo iż dopiero co ja poślubił. Postawił ją w sytuacji bez wyjścia. Kobieta musiała do końca życia być samotna, ponieważ nie mogła powtórnie związać się z żadnym mężczyzną. Zostawiając resztę rodziny, Aleksy naraził ich na cierpienie, wielki ból
i tęsknotę. Odchodząc myślał tylko o sobie, swoich potrzebach i celach, nie uwzględniając w tym uczuć innych. Nie jest to godne naśladowania.

 

Natomiast 

. Byli to ludzie niezwykle rozedrgani wewnętrznie, często dokonujący dramatycznych wyborów pomiędzy szczęściem a powinnością. Charakteryzował ich nadmierny indywidualizm, który w rzeczywistości powodował ich ogromne wyobcowanie i samotność. Romantyczni bohaterowie literaccy to przede wszystkim bojownicy w wolność ojczyzny. Taki wizerunek z pewnością dyktowany był poprzez ówczesną sytuację polityczną i znalezienie się Polski pod zaborami.

Hymn Słowackiego "Smutno mi Boże"  jest jednym  z utworów powstałych  podczas podrórzy Słowackiego  na wschód. Niemal widzimy go,jak  stoi  na dziobie  okrętu , wpatrzony w  przestrzeń wodną . Ogląda zachód słońca , przecudny obraz   Boskiego dzieła:"

"Rozjaśniłeś tęczę blasków  promienistą.

Przede mną  gasisz w lazurowej wodzie gwiazdę  ognistą.

Choć mi  tak niebo  złocisz i morze,smutno mi Boże"

Lecz  oddalony od  rodzinnych  brzegów ,samotny człowiek  odczuwa  smutek  i pragnienie   wyjawić przed bogiem  swoje uczucia. Tęsknota  przybiera formy różnych obrazów. Oto uczucie poety przypomina  płacz dziecka  za odchodzącą matką. Pogłębia je widok pięknych bocianów "sto mil  od brzegu i sto mil przed brzegiem".  Wspomienie domu  i ocych mogił  budzi gorycz,gdyż nie wiadomo,gdzie tułacz znajdzie własną mogiłę. Pewny jest fakt,że  okręt nie   wiezie podróżnika do ojczyzny, tam gdzie  małe dziecko modli się za niego ,gdzie są jego bliscy.Zachód słońca, potężne , nieprzyjemne dzieło Boga  budzi gorzką  refleksję o własnej przemijalności  i kruchości. A zatem piękno,jakim  musiało być to widowisko  wzbudziło w widzu  żąl,tęsknotę, smutek. Nie po raz pierwszy  jesteśmy  świadkami  monologu , skierowanego  do Boga. Bóg milczy,człowiek  otwiera  przed nim duszę. Słowacki nazwał swoja wypowiedź hymnem,lecz hymn  od wieków  był głosem  zbiorowym,modlitwą wielu ludzi  podporządkowanych Bogu. Tu hymn  wyraża  uczucie  jednostki, która  smie mówić tylko o swoich uczuciach i o  własnej tęsknocie . Jest to jednostka, która  zauważa i  i niemal  akceptuje  swoją  nicość i przemijalność, nie jest to hymn  buntu i  walki z bogiem. Zawołanie "smutno mi Boże" jest nietyle  pretęsją, buntem  czy aktem  rezygnacji ,co co podkreśleniem  wartości  i podmiotowości człowieka.

Wiek XIX i XX to czas wielkich historycznych przemian. Na świecie dokonywały się rewolucje, powstania, wojny, zachodziły przemiany ustrojowe, ekonomiczne i społeczne. Polska w tym czasie była krajem wielkich zrywów narodowowyzwoleńczych i walki w obronie ojczyzny. Czas ten wymagał od Polaków ogromnego zaangażowania w sprawy kraju. Potrzeba walki o ocalenie tożsamości i świadomości narodowej była ogromna; zwłaszcza w dobie procesów tzw.: germanizacji czy rusyfikacji. Walczono nie tylko na polu walki, lecz również na płaszczyźnie kultury. Bardzo ważne było uzmysłowienie Polakom jak dużą rolę w walce o wolność i odrębność narodu stanowi świadomość kulturowa. Literatura polska XIX i XX wieku w różny sposób starała się pobudzić naród do walki o wolność państwa. Początkowo były to nawoływania do powstań, zrywów niepodległościowych, później z kolei zmieniły się w uświadamianie Polakom konieczności zmian w społeczeństwie, które ostatecznie mogłyby stać się gwarantem odzyskania niepodległości. Literaci tworzyli bohaterów, którzy odpowiadali ówczesnej "koniunkturze" na sposób walki. Postacie literackie wywierały duży wpływ w świadomość Polaków, wytyczały drogi, wskazywały właściwe postępowanie, stanowiły latarnie, które oświecały drogi ku wolności lub wskazywały zmiany, które należy zaprowadzić, aby państwo rosło w siłę.. W utworze  Gustawa Henringa grudzińskiegopt."Wierza" spotykamy się  z losami  dwóch  mężczyzn-trędowatego   Labrossa  oraz  nauczyciela z turynu. Samotność  Labrosso jest samotnością dość specyficzną. Poznajemy człowieka chorującego  na trąd,od którego  odwróciło się całe społeczeństwo. Mężczyzna został  odizolowany od ludzi  i wywieziony   do wieży nieopodal  Aosty , w której spędził 21 lat. Przeżywał ogromne cierpienia, spowodowane nie tylko  jego chorobą ,ale  również  brakiem nadziei  w powrót do  normalnego życia. Marzył o egzystencji  wśród ludzi, świadom  możliwością  zarażenia  ich swoją chorobą ,zrezygnował  z kontaktu   z nimi. Latem zajmował się  hodowlą kwiatów ,jednakże nigdy ich nie dotykał ,gdyż  ogromna radość  sprawiło mu to,że może podarować je posłańcowi  przynoszącemu żywność. Lubił patrzeć na wesołe dzieci,przybiegające do jego ogrodu. Zawsze robił to jednak z wieży, aby ich nie  przestraszyć. Niekiedy  by zagłuszyć  samotność "siedział z daleka od mieszkańców Aosty, którzy ledwie o nim słyszeli, wyciągał ku nim z jękiem ręce i domagał się swojej  cząstki szczęśćia".  Samotność nauczyła go  kochać przedmioty , które  stały się  jedynymi toważyszami  jego życia. Niekiedy spacerując,przytulał się do drzew,te jednak nie odzwierciedlały  jego miłości. Szumiały tylko wywołując w bohaterze jeszcze więkrze poczucie smutku  i upokorzenia. Były one chłodne i pozbawione  ludzkich uczuć. ". Pewną radość miał również ze wspólnego przebywania z siostrą. Ona także zachorowała i przez pięć kolejnych lat żyli wspólnie, oddzieleni tylko przegrodą z chmielu. Ze względu na bezpieczeństwo nie widywali się. Jednak nawet możliwość obserwacji cienia bliskiej osoby, słuchania jej słów, czy odgłosu kroków mogło dawać jakąś namiastkę normalnego obcowania ze światem ludzi i napełniać serce poczuciem szczęścia. Wszystko się zmieniło po śmierci ukochanej siostry. Wtedy samotność najbardziej dała o sobie znać. Kiedy jeszcze doszła do tego strata psa wabiącego się Miracolo, bo mieszkańcy z pobliskiej wioski ukamienowali przybłędę, bojąc się zarazy, wtedy było jeszcze trudniej.

 

To wydarzenie bardzo  wstrząsnęło  bohatera. W celu ukojenia  ogromnego bólu  i cierpienia ,  wybrał się do swojego ulubionego  zakątka,gdzie  ujrzał  zakochanych. Widok ten  doprowadził  Labrossa do buntu wobec Boga , przeciwko  jego niesprawiedliwości. Bohater  po raz pierwszy   ukazał ogromny  żal do Boga. Zaczął  go obwiniać  za swoją niedolę. Postanowił podpalić  wieżę i zginąć. Zanim dokonał  owego czynu,wszedł do pokoju zmarłej  siostry, w którym  znalazł list. Pisała ona by żył w cierpirniu,jak  prawdziwy chrześcijanin. W nocy  przeczytał  księgę Hioba i przyjął  taką samą postawę pełną  pokory  i miłości do Boga.

 Równie okrutny los spotkał drugiego bohatera. Nauczyciel z Sycylii podczas trzęsienia ziemi w 1908 roku stracił żonę oraz trójkę dzieci. Nie potrafił dalej żyć z przygniatającym go ciężarem osobistej tragedii. Odszedł na emeryturę, kiedy próba samobójstwa nie powiodła się. Po tym skandalu odizolował się i postawił być samotny. Utracił przy tym wiarę w Boga.:” Na pytanie dlaczego nie przychodzi nigdy w niedziele do kościoła gospodarz, nie podnosząc głowy znad przycinanych właśnie krzaków, odpowiedział że nie odczuwa potrzeby: to czego oczekuje wymaga nie wiary, lecz wyłącznie cierpliwości. Zapytany jak może tak żyć, odparł ze wzruszeniem ramion: — Bo nie mogę umrzeć.”  Pragnął śmierci, ale czekał już na nią cierpliwie. Kiedy pojawiła się sposobność odejścia z tego świata, wtedy zmienił zdanie. Oddział SS chciał zamordować księdza, bo inni mężczyźni ukryli się. Stary nauczyciel nie chciał poświęcić się dla swej społeczności. Kiedy żołnierzy wycelował karabin w jego pierś, ogarnął go wielki strach i zaczął błagać o własne życie. Wyparł się wszystkich kontaktów z Aostą. Wtedy zabito księdza. Jednak nauczyciel to tym tchórzliwym zachowaniu, nie mógł sobie darować swej postawy. W kolejnym dniu znaleziono go nieżywego.

                 Obydwu bohaterów łączy motyw cierpienia i trudnego ziemskiego pielgrzymowania. Zarówno Trędowaty jak i Sycylijczyk zostali w szczególny sposób dotknięci przez los. Spotkały ich hiobowe nieszczęściami, a także obydwaj cierpią, pragną śmierci. Niemniej jednak wybierają krańcowo różne postawy. Nauczyciel doświadcza tak jak Hiob utraty rodziny. Ostatecznie to Trędowatego można określić współczesnym Hiobem. Bowiem Lebbroso nie odrzuca wiary, ufności, nadziei. Myśli o innych i dlatego robi wszystko, aby ich nie zarazić. Chory z Aosty podobnie jak kamienny pątnik wspina się na sam szczyt góry. Drugi bohater nie miał wystarczającej siły, czy też odwagi, aby podjąć taki trudny wybór. Jednak przez swoją odmowę w rzeczywistości przegrał swoje życie. Warto więc wyciągnąć wnioski z tego zestawienia dwu losów. Okazuje się, że czasami warto podjąć trudniejszą drogę, bo tylko ona może dać poczucie szczęścia.      

 

Człowiek został powołąny do życia

Answer 2

Zajrzyj do mnie, może to Ci pomoże,Szczawiu <3