Question

Potrzebuję najważniejsze informacje o książce "syzyfowe prace" .

Answer 1

"Syzyfowe prace" - powieść Stefana Żeromskiego, która pierwodrukiem ukazała się w Nowej Reformie w 1897 roku. Żeromski opublikował ją pod pseudonimem Maurycy Zych. W "Syzyfowych pracach" autor na podstawie własnych doświadczeń z dzieciństwa i lat młodzieńczych przedstawił obraz szkoły w rosyjskim Królestwie Polskim i walkę polskiej młodzieży z rusyfikacją. "Syzyfowe prace" to utwór o dorastaniu, o niepokojach światopoglądowych młodości i świadomości społecznej młodych ludzi. Kanwę powieści Stefana Żeromskiego stanowią młodzieńcze doświadczenia autora. Opisując losy dwóch głównych bohaterów - Marcina Borowicza i Andrzeja Radka - przedstawia życie i naukę młodzieży w zaborczej szkole, metody rusyfikacji i walkę z nią, warunki zdobywania wiedzy w prowincjonalnej rosyjskiej szkole, pierwsze przyjaźnie i miłości. Żeromski obdarzył swym charakterem i doświadczeniami kilka postaci (Zygiera, Radka, Borowicza). Akcja powieści toczy się w latach popowstaniowych w zaborze rosyjskim, przede wszystkim w Klerykowie, w którym nietrudno dopatrzyć się prototypu Kielecczyzny, rodzinnej ziemi Żeromskiego. Symboliczna jest wymowa tytułu: "syzyfową pracą" były bezskuteczne zabiegi rusyfikatorów, zmierzające do wynarodowienia młodzieży polskiej. W mniej optymistycznej interpretacji "syzyfową pracą" była wytrwała walka młodych Polaków o zachowanie tożsamości narodowej. Tytuł można rozumieć dwojako, nawiązuje do mitologicznej historii Syzyfa. Można go interpretować jako oznakę uporu i wytrwałości młodzieży, poddanej rusyfikacji lub jako daremność szkolnych wysiłków rusyfikacyjnych zaborcy. Wszystkie ich starania były bezużyteczne ponieważ polska młodzież miała głęboko zakorzenioną miłość do ojczyzny. Krytycy dostrzegli osobliwy talent pisarza:
"zmysłowość wyobraźni, rozkochanej w naturze i czującej ją wszystkimi napiętymi nerwami, brutalny naturalizm i subiektywną nastrojowość, niesłychaną wrażliwość na cierpienie i na wszelki ból świata, uczucie patriotyczne o sile i natężeniu, o jakich dawno już w piśmiennictwie polskim zapomniano. I organiczny, głęboko przejmujący smutek tej prozy, przenikający całość przedstawionego w niej obrazu świata. "