Question

Potrzebuję jak najwięcej informacji tylko proszę o nie pisanie głupot!

- Reformy administracyjne Sejmu Wielkiego ( w tym zamiany w Konstytucji 3 Maja )
- Cechy absolutyzmu oświeconego we Francji i związanych z tym struktur administracji.
- Cechy absolutyzmu oświeconego we Niemczech i związanych z tym struktur administracji.

Answer 1

Zasady administracji:
1. Zasada resortowości (resort ministra).
Zasada resortowości wykształciła się w okresie panowania Ludwika XIII i XIV. Zgodnie z tą zasadą wykonywanie administracji powierzono niezależnym od siebie resortom.
Do pierwszych resortów możemy zaliczyć:
—Resort spraw zagranicznych
—Skarbowości
—Wojskowość
—Sprawy wewnętrzne i wymiar sprawiedliwości.
Z czasem zaczęła pojawiać się instytucja administracji zespolonej. Instytucja zespolenia charakteryzuje się zespoleniem osobowym i służbowym. Zgodnie z zasadą zespolenia osobowego podmiot zwierzchnik ( np. Starosta w Powiecie, czy Wojewoda w Województwie) upoważnieni są do powoływania i odwoływania większości kierowników zespolonych służb inspekcji i straży administracji rządowej. Założenie było takie, że resorty mają być sobie równe. Założenie to upadło, ponieważ powstał resort skarbu. Zjawisko to doprowadziło z czasem do ukształtowania się konstrukcji państwa policyjnego. Idea państwa policyjnego polega na tym, że ingeruje bardzo ściśle w funkcjonowanie wszystkich sfer funkcjonowania ludzi ograniczając reglamentując uprawnienia ludzi. W państwie policyjnym ludzie pozbawieni są respektowania ich praw podmiotowych.

2. Zasada centralizacji i decentralizacji.
Są to przeciwstawne wobec siebie zasady. Chodzi w nich o stosunki zachodzące pomiędzy organami centralnymi lub wyższymi organami administracji i organami niższego rzędu. Centralizacja zgodnie z historycznym ujęciem zakłada ścisłe podporządkowanie organów niższego rzędu organom wyższego rzędu, brak samodzielności w podejmowaniu decyzji albo innych rozstrzygnięć, wielkość form wpływania organów niższych na wyższych na funkcjonowanie organów niższych możliwością swobodnego przejmowania zadań pomiędzy tymi organami, brak samodzielności i odpowiedzialności organów niższych za podejmowane decyzje (cała odpowiedzialność jest przenoszona na organy wyższe). (Współcześnie centralizacja funkcjonuje nieco w odmiennej formie. Na pewno funkcjonuje hierarchiczne podporządkowanie organu. Na pewno organy nadrzędne wyposażone są w szeroką gamę środków prawnych, którymi wpływają na funkcjonowanie niżej położonych hierarchicznie organów (np.: upoważnione są do stosowania środków kierownictwa z poleceniami służbowymi i wytycznymi włącznie). Współcześnie w strukturach scentralizowanych np. w administracji rządowej podmioty administracji posiadają własne uprawnienia i obowiązki. Upoważnieniem przekazywania czyli delegowaniu uprawnień muszą być ustawy i akty wykonawcze (rozporządzenia).

3. Zasady koncentracji i dekoncentracji.
Ze zjawiskami centralizacji i decentralizacji ściśle związane są zasady koncentracji i dekoncentracji. Z koncentracją mamy do czynienia wówczas, gdy kompetencje przyznane administracji państwowej mają być spełnione przez szczeble wyższe, zwłaszcza centralne. Dochodzi wówczas do zjawiska skupienia kompetencji w rękach np. ministra, wojewody.
Dekoncentracja polega na powierzeniu kompetencji administracyjnych także organom terenowym zwłaszcza poziomu podstawowego, co prowadzi do rozłożenia uprawnień do wydawania decyzji i ponoszenia odpowiedzialności za nie. Najczęściej te dwa zjawiska, czyli koncentracji i dekoncentracji przenikają się nawzajem (współcześnie tak jest w Polsce).
Każdy zdecentralizowany układ funkcjonowania administracji związany jest ściśle z zasadą dekoncentracji (czyli rozproszenia kompetencji). Każdy układ zdecentralizowany jest zdekoncentrowany, z tym, że dekoncentracja występuje również w strukturach zcentralizowanych (ale nie musi). Koncentracja występuje tylko w strukturach zcentralizowanych (nie może występować i nie powinna występować w strukturach zdecentralizowanych).

4. Zasada hierarchicznego podporządkowania.
Zasada hierarchicznego podporządkowania wywodzi się już ze średniowiecza, gdzie król był pomazańcem bożym z bożej łaski (dei gratiae). Hierarchiczność polega na podporządkowaniu organów niższych organom wyższego szczebla. Najściślej występowała ona w okresie monarchii absolutnej. Systemy zhierarchizowane oparte są na zasadzie centralizacji koncentracji.

5. Zasada kolegialności i jednoosobowości.
Zasada kolegialności stanowiła charakterystyczną cechę funkcjonowania administracji w
XVII i XVIII w. Decyzje podejmowane były większością głosów, członków obecnych na
posiedzeniu organu. System ten zapewnia większą samokontrolę organu i
zmniejsza skorumpowanie organu. Dalsza rozbudowa administracji prowadziła do odchodzenia od zasady kolegialności na rzecz jednoosobowości organów, ponieważ
rozpatrywanie spraw przez organy kolegialne było mniej sprawne i bardziej dłuższe (rozległe
w czasie).
Zasada jednoosobowości zaczęła rozwijać się od początku XIX w. Wywodzi się z Francji.
Polega ona na połączeniu całego zakresu władzy w rękach jednej osoby stojącej na czele np.
resortu (np. minister). Najczęściej organ jednoosobowy dekoncentruje swoje uprawnienia na
rzecz swoich podwładnych.

6. Zasada biurokratyzmu.
Zasada biurokratyzmu wywodzi się z monarchii absolutnej francuskiej. Potrzeba biurokratyzacji wynikała z konieczności stworzenia fachowego aparatu urzędniczego. Biurokracja stanowiła zhierarchizowaną strukturę organizacyjną administracji, gdzie występowało podporządkowanie służbowe. Cechą charakterystyczną było pobieranie przez personel wynagrodzenia pieniężnego. Przy obsadzie stanowisk w zasadzie decydowały kwalifikacje. We Francji powstała kategoria szlachty urzędniczej. Przykładowo w XVIII w we Francji nobilitowano kilkanaście tysięcy osób. W Monarchii Habsburskiej w XVIII i XIX w. było 12 tyś. Nobilitacji. (W Rosji znacznie więcej około 20 tyś.). Pojęcie biurokratyzmu zrodziło się we Francji w 1747 r. Biurokracja w znaczeniu funkcjonalnym oznaczała rzędy urzędników, urzędników w znaczeniu podmiotowym oznaczała pojawienie się warstwy urzędniczej (korpusu urzędniczego). Biurokracja wiąże się ściśle z centralizacją i koncentracją. Od lat trzydziestych XIX w. rozpoczęło się w Niemczech negatywne rozumienie biurokracji, jako niedowładu funkcjonowania administracji związanego ze zbytnim formalizmem funkcjonowania administracji.
Maks Weber na przełomie XIX i XX w. sformułował następujące rozumienie systemu biurokratycznego:
•Zawodowy charakter administracji, czyli pełnienie funkcji administracyjnych przez wykwalifikowany personel
•Specjalizacja, fachowość przy załatwianiu określonych kategorii spraw,
•Hierarchiczność struktury władzy
•Tworzenie norm przepisów generalnych określających działalność całego aparatu administracyjnego.
System biurokratyczny ukształtował się już w XVIII w. w różnych krajach (Niemcy) Wprowadzenie systemu biurokratycznego wiązało się z koniecznością ukształtowania korpusu urzędniczego, korpusu państwowej służby cywilnej. Zaczął się tzw. Stan urzędniczy.
Najczęściej byli to ludzie, którzy wywodzili się z drobnej szlachty lub mieszczaństwa. Negatywną cechą była sprzedawalność urzędów. Odkupywano stanowiska bezpośrednio od monarchy, albo za jego zgodą od poprzedniego właściciela. System ten ukształtował się we Francji i przetrwał nawet rewolucję. Korpus urzędniczy charakteryzował się: stałością zatrudnienia, stałością uposażenia a z czasem z prawem do rent i emerytur. To wyraźnie uprzywilejowanie korpusu urzędniczego prowadziło do wyłączenia (odseparowania) go od społeczeństwa (kastowość).
Sorki, że tak dużo ale jest tam tego jeszcze więcej jak co.
;)