Biotop- nieożywiona część jeziora, w której żyją organizmy.
Tradycyjnie jezioro dzieli się na trzy strefy ze względu na formy życiowe występujących w nim organizmów (jako przykład ekosystemu jeziora zajmę się głębokim jeziorem strefy umiarkowanej na półkuli północnej. Większość jezior należących do tej kategorii jest pozostałością epoki lodowej):
1. litoral – strefa w pobliżu brzegów, gdzie mogą się ukorzeniać rośliny naczyniowe (makrofity). Zwykle zaczyna się od zwartej ściany szuwarów, którą możemy nazwać strefą roślinności wynurzonej (trzcina, pałka, tatarak, sitowie jeziorne). Życie wody i lądu przeplata się, takie zwierzęta jak żaby, ważki, świtezianki, chruściki, pierwszą fazę życia spędziły w wodzie, jako dorosłe osobniki wyszły na ląd lub żyją na przybrzeżnych roślinach. Za pasmem szuwarów rozciąga się strefa roślin o liściach pływających (grzybień biały, grążel żółty). Dalej od brzegu ciągną się łąki podwodne rdestnic, ramienic, rogatka, wywłócznika, moczarki. Na roślinach widnieje ciemnozielony śliski nalot, na który składają się glony, bakterie, nicienie i wrotki. Na powierzchni roślin można dostrzec różne gatunki pijawek, groźne drapieżniki – wypławki (zdobyczą dla nich są mniejsze gatunki ślimaków, larw ważek, świtezianek i chruścików). Na dnie między roślinami żyją raki, ośliczki, a także duże małże (skójki i szczeżuje), a na powierzchni dna tworzy ławicę racicznica. Wśród roślin żerują liczne ryby (płoć, leszcz, lin, okoń, szczupak, ciernik). W wodzie pomiędzy roślinami pływa plankton. Wśród roślin strefy przybrzeżnej koncentruje się też życie ptaków, które tu zakładają gniazda i najczęściej żerują (łyski, kaczki, perkozy).
2. pelagial – (tylko w jeziorach zwany strefą limnetyczną) – warstwa przy powierzchni w otwartej toni. Producentem w strefie pelagicznej jest plankton (unoszone przez wodę glony i inne samożywne mikroorganizmy). Plankton dzielimy na: fitoplankton (okrzemki, zielenice, bruzdnice, eugleny i sinice) i zooplankton (plankton zwierzęcy – wrotki, wioślarki, widłonogi). W strefie tej występuje również nekton. Gatunków typowo pelagicznych jest niewiele, właściwie tylko stynka, ukleja i sandacz (drapieżny).
3. profundal – (płytkie jeziora mogą nie mieć tej strefy) – głęboka toń wodna, gdzie nie dociera już promieniowanie słoneczne. W tej strefie znajduje się nekton (ryby). Środowisko denne wód głębokich zasiedla zespół określany jako bentos. Dno jest muliste, zawiera dużo martwej materii organicznej. Wśród zwierząt bentonicznych większość stanowią trzy grupy: tubifeksy (miniaturki dżdżownic), larwy ochotek i groszówki – małże, których dwuklapowa muszla zwykle nie przekracza rozmiarów ziarenka grochu.
Biocenoza - Złożona jest z populacji wszystkich gatunków zasiedlających ten sam teren i na terenie tym wchodzących ze sobą w najróżniejsze zależności wzajemne.
Duża część produkcji pierwotnej jeziora przypada na plankton roślinny (zielenice, okrzemki). Konsumenci pierwszego rzędu to głównie plankton zwierzęcy, np. rozwielitki, oczliki. Na dnie jeziora gromadzi się dużo martwych szczątków roślin i zwierząt, żywią się nimi rureczniki, larwy owadów, ślimaki. Drobni jeziorni drapieżcy to wiele owadów: larwy ważek, pływak żółtobrzeżek, nartniki. Wśród ryb spotykamy planktonożerców jak: ukleja, sieja, sielawa. Typowym drapieżnikiem wśród ryb jest szczupak, a w mniejszym stopniu okoń i sandacz. Lin, leszcz, płoć, karp pobierają pokarm złożony z bezkręgowcówi z roślin. Mewy i rybitwy polują na drobne ryby, np. ukleje.
Każdy organizm żyjący w jeziorze lub stawie stanowi ogniwo jakiegoś łańcucha zależności pokarmowej. Najczęściej zjada on niższe i słabsze od siebie ogniwo, a sam może być zjedzony przez silniejszego drapieżnika.
Wśród organizmów zamieszkujących jezioro nie zawsze występują zależności pokarmowe, często zwierzęta znajdują kryjówki w roślinach np. szczupak polując, kryje się między trzcinami, a żaba czatuje na owady siedząc na liściach grzybienia białego. Ze względu na swoje maskujące ubarwienie są trudne do zauważenia na tle roślin wodnych.
Biotop- nieożywiona część jeziora, w której żyją organizmy.
Tradycyjnie jezioro dzieli się na trzy strefy ze względu na formy życiowe występujących w nim organizmów (jako przykład ekosystemu jeziora zajmę się głębokim jeziorem strefy umiarkowanej na półkuli północnej. Większość jezior należących do tej kategorii jest pozostałością epoki lodowej):
1. litoral – strefa w pobliżu brzegów, gdzie mogą się ukorzeniać rośliny naczyniowe (makrofity). Zwykle zaczyna się od zwartej ściany szuwarów, którą możemy nazwać strefą roślinności wynurzonej (trzcina, pałka, tatarak, sitowie jeziorne). Życie wody i lądu przeplata się, takie zwierzęta jak żaby, ważki, świtezianki, chruściki, pierwszą fazę życia spędziły w wodzie, jako dorosłe osobniki wyszły na ląd lub żyją na przybrzeżnych roślinach. Za pasmem szuwarów rozciąga się strefa roślin o liściach pływających (grzybień biały, grążel żółty). Dalej od brzegu ciągną się łąki podwodne rdestnic, ramienic, rogatka, wywłócznika, moczarki. Na roślinach widnieje ciemnozielony śliski nalot, na który składają się glony, bakterie, nicienie i wrotki. Na powierzchni roślin można dostrzec różne gatunki pijawek, groźne drapieżniki – wypławki (zdobyczą dla nich są mniejsze gatunki ślimaków, larw ważek, świtezianek i chruścików). Na dnie między roślinami żyją raki, ośliczki, a także duże małże (skójki i szczeżuje), a na powierzchni dna tworzy ławicę racicznica. Wśród roślin żerują liczne ryby (płoć, leszcz, lin, okoń, szczupak, ciernik). W wodzie pomiędzy roślinami pływa plankton. Wśród roślin strefy przybrzeżnej koncentruje się też życie ptaków, które tu zakładają gniazda i najczęściej żerują (łyski, kaczki, perkozy).
2. pelagial – (tylko w jeziorach zwany strefą limnetyczną) – warstwa przy powierzchni w otwartej toni. Producentem w strefie pelagicznej jest plankton (unoszone przez wodę glony i inne samożywne mikroorganizmy). Plankton dzielimy na: fitoplankton (okrzemki, zielenice, bruzdnice, eugleny i sinice) i zooplankton (plankton zwierzęcy – wrotki, wioślarki, widłonogi). W strefie tej występuje również nekton. Gatunków typowo pelagicznych jest niewiele, właściwie tylko stynka, ukleja i sandacz (drapieżny).
3. profundal – (płytkie jeziora mogą nie mieć tej strefy) – głęboka toń wodna, gdzie nie dociera już promieniowanie słoneczne. W tej strefie znajduje się nekton (ryby). Środowisko denne wód głębokich zasiedla zespół określany jako bentos. Dno jest muliste, zawiera dużo martwej materii organicznej. Wśród zwierząt bentonicznych większość stanowią trzy grupy: tubifeksy (miniaturki dżdżownic), larwy ochotek i groszówki – małże, których dwuklapowa muszla zwykle nie przekracza rozmiarów ziarenka grochu.
Biocenoza - Złożona jest z populacji wszystkich gatunków zasiedlających ten sam teren i na terenie tym wchodzących ze sobą w najróżniejsze zależności wzajemne.
Duża część produkcji pierwotnej jeziora przypada na plankton roślinny (zielenice, okrzemki). Konsumenci pierwszego rzędu to głównie plankton zwierzęcy, np. rozwielitki, oczliki. Na dnie jeziora gromadzi się dużo martwych szczątków roślin i zwierząt, żywią się nimi rureczniki, larwy owadów, ślimaki. Drobni jeziorni drapieżcy to wiele owadów: larwy ważek, pływak żółtobrzeżek, nartniki. Wśród ryb spotykamy planktonożerców jak: ukleja, sieja, sielawa. Typowym drapieżnikiem wśród ryb jest szczupak, a w mniejszym stopniu okoń i sandacz. Lin, leszcz, płoć, karp pobierają pokarm złożony z bezkręgowcówi z roślin. Mewy i rybitwy polują na drobne ryby, np. ukleje.
Każdy organizm żyjący w jeziorze lub stawie stanowi ogniwo jakiegoś łańcucha zależności pokarmowej. Najczęściej zjada on niższe i słabsze od siebie ogniwo, a sam może być zjedzony przez silniejszego drapieżnika.
Wśród organizmów zamieszkujących jezioro nie zawsze występują zależności pokarmowe, często zwierzęta znajdują kryjówki w roślinach np. szczupak polując, kryje się między trzcinami, a żaba czatuje na owady siedząc na liściach grzybienia białego. Ze względu na swoje maskujące ubarwienie są trudne do zauważenia na tle roślin wodnych.
Mam nadzieję, że pomogłam trochę.