Question

Poszukajcie informacji na temat ludzi żyjących w polsce i na świecie pomagających - podobnie jak św. brat albert i marek kotański- tym którym nikt inny nie pomaga

Answer 1

Matka Teresa - właściwie Agnes Gonxha Bojaxhiu - urodziła się 26 sierpnia 1910 r. w Skopje (dziś Macedonia) w rodzinie albańskiej. Została ochrzczona następnego dnia i ten dzień obchodziła później jako swoje urodziny. Mając 18 lat wstąpiła do irlandzkiego zgromadzenia loretanek i wyjechała do Indii. W 1937 złożyła śluby wieczyste, przyjmując imię Teresa. W 1946, podczas pobytu w Indiach zetknęła się z wielką biedą w Kalkucie i wówczas postanowiła założyć nowy instytut zakonny, który zająłby się opieką nad najuboższymi. W 1948 r., po 20 latach życia zakonnego, postanowiła opuścić mury klasztorne. Chciała pomagać biednym i umierającym w slumsach Kalkuty. Przez dwa lata oczekiwała na decyzję władz kościelnych, by w 1950 r. móc założyć własne Zgromadzenie Misjonarek Miłości i zamienić habit na sari - tradycyjny strój hinduski. 7 października 1949 nowe zgromadzenie zostało zatwierdzone przez arcybiskupa Kalkuty Ferdinanda Periera na prawie diecezjalnym. Po odbyciu nowicjatu 12 pierwszych sióstr złożyło pierwszą profesję zakonną 12 kwietnia 1953, a założycielka profesję wieczystą jako Misjonarka Miłości. 1 lutego 1965 zgromadzenie otrzymało zatwierdzenie przez Stolicę Apostolską. Misjonarki miłości prowadzą w Indiach i na całym świecie sierocińce, domy dla chorych i umierających.
W ciągu długiego życia Matka Teresa przemierzała niezmordowanie cały świat, zakładając placówki swej wspólnoty zakonnej i pomagając na różne sposoby najuboższym i najbardziej potrzebującym. W 1963 założyła męską wspólnotę czynną Braci Misjonarzy Miłości. W 1968 papież Paweł VI poprosił Matkę Teresę o przysłanie sióstr z jej zgromadzenia do Rzymu do opieki nad biedakami. W 1976 Matka Teresa utworzyła wspólnotę kontemplacyjną dla sióstr i braci.
Otrzymała wiele nagród i odznaczeń międzynarodowych, m.in. Pokojową Nagrodę Nobla w 1979. Dzięki temu wiele krajów otworzyło drzwi dla sióstr. Na wniosek włoskich dzieci została Kawalerem Orderu Uśmiechu (1996).
Obecnie w ponad 560 domach w 130 krajach pracuje prawie 5 tys. sióstr. Gałąź męska zgromadzenia liczy ok. 500 członków w 20 krajach. W Polsce zgromadzenie jest obecne od 1983 r. Strojem zakonnym sióstr jest białe sari z niebieskimi paskami na obrzeżach.

Matka Teresa zmarła na zawał serca w domu macierzystym swego zgromadzenia w Kalkucie 5 września 1997 r. w opinii świętości. Jej pogrzeb w dniu 13 września 1997, decyzją władz Indii, miał charakter należny osobom o najwyższej randze w państwie.
Na prośbę wielu osób i organizacji Jan Paweł II już w 1999 r., a więc zaledwie w 2 lata po jej śmierci wydał zgodę na oficjalne rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego, chociaż przepisy kościelne wymagają minimum 5 lat na podjęcie takich działań. Proces ten na szczeblu diecezjalnym zakończono już w 2001 r. Beatyfikacji Matki Teresy dokonał w ramach obchodów 25-lecia swojego pontyfikatu Jan Paweł II dnia 19 października 2003 r.

Janina Ochojska -Kilka lat przed tym, gdy świętej pamięci Karol Wojtyła został papieżem, Janina włączyła się w działalność opozycyjną, angażując się w powstanie NSZZ "Solidarność".
Jak wszyscy wiemy, Ochojska miała problemy zdrowotne, dlatego też w wieku 29 lat pojechała do Francji na operację. Tam zetknęła się z ideą pomocy humanitarnej. Jako wolontariuszka pracowała dla fundacji "EquiLibre". Kilak lat po tym , była jedna z tych którzy stworzyli polski oddział Fundacji "EquiLibre". Rok po zmianie waluty w kraju polskim, samarytanka zorganizowała konwój polskiej pomocy dla byłej Jugosławii. Jak widać pomaga nie tylko swoim rodakom, ale i także ludziom potrzebującym z innych krajów.
W 1994 r. założyła "Polską Akcję Humanitarną", w której po dziś dzień sprawuje funkcję prezesa zarządu.

 

Kasper del Bufalo Był kapłanem i uczniem w rzymskiej szkole pijarskiej, w 1815 roku założył Zgromadzenie Misjonarzy Krwi Chrystusa. Przy jego łożu śmierci przebywali dwaj kapłani: Jan Merlini i Wincenty Pallotti, który wysłuchał jego ostatniej spowiedzi. Jego wspomnienie w kalendarzu przypada na 21 października.

Św. Daniel Comboni Mając zaledwie 17 lat, Daniel zobowiązał się przed Bogiem, że całe swoje życie poświęci ewangelizacji Afryki Środkowej. 2 lipca 1877 r. Daniel Comboni został mianowany przez papieża Piusa IX wikariuszem apostolskim Afryki Środkowej, a miesiąc później otrzymał sakrę biskupią. W czasie uroczystości objęcia urzędu wygłosił homilię, w której powiedział: «Chcę dzielić wasz los, a najszczęśliwszym dniem będzie dla mnie ten, w którym oddam za was moje życie». Jako biskup troszczył się szczególnie o rozwój placówek misyjnych. Zajmował się również wykupionymi niewolnikami, żyjącymi w skrajnej nędzy: m.in. w Malbes (Cordofab) stworzył dla nich specjalną wioskę. Walczył z głodem, który w latach 1877-78 był przyczyną śmierci niemal połowy mieszkańców Afryki Środkowej. Bp Daniel Comboni zmarł w 50. roku życia w Chartumie 10 października 1881 r. W pamięci tych, którzy go znali, zapisał się jako Ojciec Afrykanów. Zaledwie kilka dni przed śmiercią napisał w jednym z listów: «Naprawdę obchodzi mnie tylko, czy Nigeria się nawróci i czy Bóg mi da i zachowa te pomocne narzędzia, które mi dał i jeszcze zechce mi dać»... Został kanonizowany 5 października 2003 r.

Św. Eugeniusz de Mazenod Założył zakon zgromadzenia pod nazwą Misjonarzy Oblatów Najświętszej i Niepokalanej Maryi. Zmarł 21 maja 1861 r. 19 października 1975 r., został beatyfikowany przez papieża Pawła VI. Natomiast 3 grudnia 1995 r. kanonizowany przez Jana Pawła II. W rozmowie z ówczesnym Genrałem o. Marcello Zago Misjonarzy Oblatów Najświętszej i Niepokalanej Maryi, papież powiedział, że postawił relikwie św. Eugeniusza na swoim biurku i uczynił go osobistym patronem nowej ewangelizacji.

Święty Antoni Maria Claret W 1829 roku wstąpił do wyższego seminarium duchownego diecezji Vich, po którego ukończeniu otrzymał święcenia kapłańskie. Przez kilka lat był proboszczem w Sallent, a potem w Villadram. Wstąpił do nowicjatu zakonu w Roothan. W roku 1847 założył w Barcelonie istniejącą do dziś drukarnię i wydawnictwo katolickie. W tym samym roku założył nową rodzinę zakonną Serca Maryi z Vich. Założył także stowarzyszenie pań Serca Maryi, które miało za cel nieść pomoc kapłanom w duszpasterstwie ze strony ludzi świeckich. Założył także stowarzyszenie dobrej prasy. Dał wreszcie początek instytutowi zakonnemu "Córek Niepokalanego Serca Maryi". W tym także czasie wydał wiele broszur, poświęconych podniesieniu życia religijnego wśród ludzi świeckich. 23 lutego 1848 r. udał się na Wyspy Kanaryjskie z kazaniami i misjami. Po powrocie stamtąd założył w roku 1849 Zgromadzenie Misjonarzy Niepokalanego Serca Maryi, zwanych popularnie klaretynkami. W 1847 r. Stolica Święta, słysząc o tych owocach pracy apostolskiej Antoniego, mianowała go biskupem. Miał wtedy 40 lat. W dwa lata potem został arcybiskupem Santiago di Cuba. W 1850 r. z rąk królowej Hiszpanii otrzymał paliusz metropolity Kuby, jak też odznaczenie Wielkiego Krzyża. Cztery razy dokonywano zamachów na jego życie np. spalono mu dom. Założył Akademię św. Michała Archanioła, skupiającą artystów. Antoni zostawił po sobie ponad 200 pism religijnych, które wydrukował w łącznym nakładzie ok. 9 milionów egzemplarzy. Samych katechizmów wydał drukiem w nakładzie ok. 4 milionów. W ikonografii św. Antoni Maria Claret przedstawiany jest w stroju biskupa z regułą zakonu klaretynów w ręku. Jego atrybutem jest medalion na szyi, krzyż na kufrze podróżnym. Ojciec Pio Urodził się w Pietrelcinie, w wieku 16 l wstąpił do zakonu kapucynów i przyjął imię Pio, co znaczy pobożny. Wg relacji świadków 20 września 1918 pojawiły się stygmaty na jego dłoniach, stopach i na boku. Na polecenie przełożonych i papieża był wielokrotnie poddawany badaniom lekarskim, które nie potwierdzały ingerencji osób trzecich czy prób samookaleczenia. Stygmaty na jego ciele utrzymywały się przez 50 lat, do chwili śmierci. 2 maja 1999 beatyfikowany, a 16 czerwca 2002 kanonizowany przez papieża Jana Pawła II.