jedna z mitologii indoeuropejskich, ogół wyobrażeń mitologicznych plemion Słowian (Prasłowian) do zakończenia okresu ich wspólnoty, tj. końca I tysiąclecia n.e. Charakteryzowała się zróżnicowaniem wierzeń wsch. i zach. Słowian (a przynajmniej zróżnicowaniem nomenklatury bóstw), wytworzyła też najprawdopodobniej dwa różne panteony bóstw (staroruski i połabski), mimo jednak lokalnych wariantów, zachowała najogólniejsze cechy prasłowiańskiej mitologii. Źródłami wiadomości o s. m. są: źródła archeologiczne (od VI w. n.e.), teksty pisane (od VI w.) i folklor nowożytny krajów słowiańskich.
Mitologia słowiańska to zespół wierzeń i mitów dawnych Słowian.
Badacze ustalili, że wierzenia słowiańskie, podobnie jak i wierzenia innych kultur przedchrześcijańskich, odzwierciedlały trzy aspekty: konflikt i współpraca Światła z Ciemnością słowiańskie bóstwa i stworzenia miewały równocześnie pożyteczne i twórcze, oraz destrukcyjne pola działania (np. Jaryło, jednocześnie bóg wiosny i śmierci) - tak jak przyroda (co się urodzi, musi też umrzeć, ale co umrze, również się odrodzi). Ta wielofunkcyjność została wykorzystana przez Kościół do określenia chrześcijaństwa jako dobra i światła, a wszystkich wcześniejszych wierzeń jako złej ciemności, którą należy unicestwić kult zmarłych i przodków bogactwo skomplikowanych rytuałów pogrzebowych wskazuje na rozbudowany szamanizm i kontaktowanie się Słowian z zaświatami bóstwa żywiołów personifikacje wszechmocnej przyrody, od której łaski zależało przeżycie człowieka; przepowiadanie pogody mogło się równać z przepowiadaniem losu całej społeczności
jedna z mitologii indoeuropejskich, ogół wyobrażeń mitologicznych plemion Słowian (Prasłowian) do zakończenia okresu ich wspólnoty, tj. końca I tysiąclecia n.e. Charakteryzowała się zróżnicowaniem wierzeń wsch. i zach. Słowian (a przynajmniej zróżnicowaniem nomenklatury bóstw), wytworzyła też najprawdopodobniej dwa różne panteony bóstw (staroruski i połabski), mimo jednak lokalnych wariantów, zachowała najogólniejsze cechy prasłowiańskiej mitologii. Źródłami wiadomości o s. m. są: źródła archeologiczne (od VI w. n.e.), teksty pisane (od VI w.) i folklor nowożytny krajów słowiańskich.
Mitologia słowiańska to zespół wierzeń i mitów dawnych Słowian.
Badacze ustalili, że wierzenia słowiańskie, podobnie jak i wierzenia innych kultur przedchrześcijańskich, odzwierciedlały trzy aspekty: konflikt i współpraca Światła z Ciemnością słowiańskie bóstwa i stworzenia miewały równocześnie pożyteczne i twórcze, oraz destrukcyjne pola działania (np. Jaryło, jednocześnie bóg wiosny i śmierci) - tak jak przyroda (co się urodzi, musi też umrzeć, ale co umrze, również się odrodzi). Ta wielofunkcyjność została wykorzystana przez Kościół do określenia chrześcijaństwa jako dobra i światła, a wszystkich wcześniejszych wierzeń jako złej ciemności, którą należy unicestwić kult zmarłych i przodków bogactwo skomplikowanych rytuałów pogrzebowych wskazuje na rozbudowany szamanizm i kontaktowanie się Słowian z zaświatami bóstwa żywiołów personifikacje wszechmocnej przyrody, od której łaski zależało przeżycie człowieka; przepowiadanie pogody mogło się równać z przepowiadaniem losu całej społeczności