We wczesnofeudalnym średniowiecznym społeczeństwie główną formą osadnictwa był gród obronny będący siedzibą pana danego obszaru - władcy feudalnego. Wokół grodu jako miejsca bezpiecznego gromadzili się rzemieślnicy i kupcy, ale także chłopi, których praca na roli zapewniała wyżywienie dla grodu. Rozwój systemu feudalnego i rozwój systemu przywilejów nadawanych konkretnym osobom i różnym grupom społecznym stworzył potrzebę nadania ram dla osadnictwa wokół grodu. Praca rzemieślników i kupców mogła też być źródłem podatkowego dochodu dla władcy. Dlatego też ustanawiano przywileje lokacyjne - prawa dla przygrodowych placów targowych, określające obowiązki rzemieślników, kupców i chłopów. W ten sposób, wokół żywiołowo powstających miejsc handlu i wymiany towarowej, powstałyśredniowieczne miasta i wsie. Lokacja nadawana danej miejscowości przyciągała nowych mieszkańców i przyczyniała się do zwiększania majątku władcy, gwarantowała bezpieczeństwo i dochody osadnikom. Na ziemiach polskich przywileje lokacyjne opierały się na zwyczajowym prawie miejscowym - prawie polskim, następnie na częściowo skodyfikowanym prawie saskim - prawie niemieckim.
We wczesnofeudalnym średniowiecznym społeczeństwie główną formą osadnictwa był gród obronny będący siedzibą pana danego obszaru - władcy feudalnego. Wokół grodu jako miejsca bezpiecznego gromadzili się rzemieślnicy i kupcy, ale także chłopi, których praca na roli zapewniała wyżywienie dla grodu. Rozwój systemu feudalnego i rozwój systemu przywilejów nadawanych konkretnym osobom i różnym grupom społecznym stworzył potrzebę nadania ram dla osadnictwa wokół grodu. Praca rzemieślników i kupców mogła też być źródłem podatkowego dochodu dla władcy. Dlatego też ustanawiano przywileje lokacyjne - prawa dla przygrodowych placów targowych, określające obowiązki rzemieślników, kupców i chłopów. W ten sposób, wokół żywiołowo powstających miejsc handlu i wymiany towarowej, powstałyśredniowieczne miasta i wsie. Lokacja nadawana danej miejscowości przyciągała nowych mieszkańców i przyczyniała się do zwiększania majątku władcy, gwarantowała bezpieczeństwo i dochody osadnikom. Na ziemiach polskich przywileje lokacyjne opierały się na zwyczajowym prawie miejscowym - prawie polskim, następnie na częściowo skodyfikowanym prawie saskim - prawie niemieckim.