Question

Porównaj Architekturę starożytnego Rzymu i starożytnego Egiptu. Może być tabelka :).

Answer 1

EGIPT

Sztuka egipska rozwijała się na terenie starożytnego Egiptu od pocz. IV tysiąclecia p.n.e.; pozostając głównie na usługach władcy i religii. Spełniała funkcję propagandy wizualnej w utrwalaniu ustalonego porządku społecznego. Cechą charakterystyczną sztuki Egipskiej była nieprzerwana ciągłość, trwałość i jednolitość artystyczna form. Architektura głównie w kamieniu, także budownictwo skalne; budowle grobowe ? mastaby, piramidy (Cheopsa), grobowce kute w skale; wielkie świątynie (najlepiej zachowane w Karnaku, Luksorze). Rzeźba ? w kamieniu i drewnie (głównie posągi władców, dostojników i urzędników), polichromowany relief. Malarstwo ścienne, na papirusach. Rzemiosło artystyczne ? naczynia, przedmioty codziennego użytku, biżuteria, meblarstwo, wyroby ze szkła. Egipt był ośrodkiem sztuki także w okresie hellenistycznym i rzymskim.
Główną inspiracją starożytnej sztuki egipskiej była przyroda. Na początku okresu historycznego charakterystyczny styl cechujący malowidła, reliefy ?
( technika rzeźbiarska polegająca na wyrzeźbieniu w płycie kamiennej lub drewnianej albo też wykuciu lub odlaniu w płycie metalowej kompozycji rzeźbiarskiej, zostawiając przy tym tło ), rzeźby i biżuterię został ujęty w oficjalny kanon, który nie uległ większym zmianom przez 3000 lat.

Architektura starożytnego Rzymu była początkowo związana tylko z Rzymem. Później, co było efektem licznych podbojów, jej zasięg ogarnął prawie całą Europę Zachodnią, Bałkany, Grecję, Azję Mniejszą, Syrię, Palestynę i Afrykę Północną. Okres, w którym trwał stopniowy jej rozwój, rozkwit i okres schyłkowy to czas od VI w. p.n.e. do V w. Okres ten można podzielić na kilka etapów:

okres panowania królów (VI w. p.n.e. – V w. p.n.e.) okres republiki (V w. p.n.e. – I w. p.n.e.), a dokładniej 30 rok p.n.e. okres cesarstwa (od 30 p.n.e. – do połowy III w.) okres późnego antyku (od połowy III do końca V w.)

Architektura rzymska ukształtowała się w znacznej mierze pod wpływem architektury hellenistycznej oraz architektury etruskiej. Pierwsze rzymskie świątynie powstały podczas panowania etruskich królów, to wtedy Rzymianie nauczyli się odlewać brąz, wypalać terakotę, poznali konstrukcje łukowe i sklepienia. Wpływom greckim Rzymianie zawdzięczają zaś porządek koryncki, sami wykształcili porządek kompozytowy. Wynalezienie cementu produkowanego z wapna i popiołów wulkanicznych, wody i drobnych kamieni pozwoliło na opanowanie techniki wyrobu zapraw, tynków. Opanowana w II w. p.n.e. umiejętność wypalania cegły przyczyniła się do przełomu w sztuce rzymskiej. W tym czasie (przed okresem cesarstwa) zakładane miasta miały siatkę ulic przecinających się pod kątem prostym, brukowane ulice, kanalizacje. Domy budowane były w oparciu o wzory greckie, posiadały atrium i perystyl, budowane też wille, a w miastach powstawały kamienice czynszowe (tzw. insula) mieszczące sklepy i warsztaty na parterze, mieszkania na wyższych kondygnacjach. Z tego okresu zachowały się akwedukty i drogi rzymskie (np. via Appia i Aqua Appia), urządzenia kanalizacyjne (Cloaca Maxima), mosty (Most Fabrycjusza w Rzymie), budowle użyteczności publicznej: kuria, bazylika, termy, cyrki (np. rzymski Circus Maximus). Przykładem budownictwa sakralnego była niezachowana świątynia Jowisza Najlepszego Największego, zbudowana w porządku toskańskim.