Question

POMOCY!
POTRZEBUJE OPOWIADANIE JAKIEGOŚ FRAGMENTU Z OPOWIEŚCI WIGILIJNEJ NA PONIEDZIAŁEK HELPP!!!​

Answer 1

Wypowiedziawszy te słowa, widmo wzięło swoją chustkę ze stołu i obwiązało nią twarz.

Scrooge domyślił się tego po kłapnięciu, jakie wydały zęby. Gdy ośmielił się znowu podnieść

oczy, ujrzał gościa zza grobu stojącego z nawiniętym na rękach łańcuchem.

Po chwili widmo zaczęło się cofać; za każdym j ego krokiem okno powoli otwierało się, a gdy

duch znalazł się tuż przy nim – było już szeroko otwarte.

Wtedy duch dał znak Scrooge’owi, aby się zbliżył, co też uczynił. Kiedy się znaleźli o dwa

kroki od siebie, duch Marleya podniósł rękę, nie pozwalając Scrooge’owi zbliżyć się więcej.

Scrooge zatrzymał się.

Uczynił to nie tyle z uległości, ile ze strachu, ponieważ w chwili gdy duch podniósł rękę,

usłyszał jakieś nieokreślone głosy w powietrzu: jakby jęki rozpaczy, skargi niewypowiedzianie

bolesne, lamenty żalu i skruchy... Duch słuchał przez chwilę, po czym przyłączył się do

żałobnego chóru i, wypłynąwszy przez okno, znikł wśród ciemności.

Scrooge, zaciekawiony i przerażony, wyjrzał przez okno.

Powietrze było zapełnione milionami widm, błądzącymi we wszystkich kierunkach z

gorączkowym pośpiechem i żałośnie jęczącymi. Wszystkie dźwigały takie same łańcuchy jak

duch Marleya; niektóre były skute po kilka razem; ani jedno nie było bez okowów. Wielu

Scrooge dobrze znał za ich życia. Teraz zaś wiedział już, że wszystkie te widma cierpiały

straszną karę dlatego, ponieważ za życia uchylały się od obowiązku pracy dla dobra ludzkości.

Teraz, po śmierci, mimo najgorętszych pragnień, nie mogły naprawić złego.

Czy w końcu istoty te rozpłynęły się w mgle, czy też mgła je zasłoniła? – Scrooge nie

wiedział. Znikły, ich głosy przestały rozbrzmiewać, a noc stała się taka sama jak wtedy, gdy

wracał do domu.

Scrooge zamknął okno i starannie zbadał drzwi, przez które wszedł duch Marleya. Były

zamknięte na dwa spusty. Chciał już powiedzieć zwykłe swoje: „Głupstwo!” – ale zatrzymał się

przy pierwszej sylabie. Naraz poczuł się bardzo znużony. Może był to skutek doznanych wrażeń,

może całodziennej pracy, może wreszcie wizji spoza grobu i męczącej rozmowy z duchem; dość,

że rzucił się na łóżko w ubraniu i natychmiast zasnął.

- kolejny fragment -

Kominek był stary, zbudowany dawno temu przez jakiegoś holenderskiego kupca i wyłożony

dziwacznymi flamandzkimi kaflami, przedstawiającymi różne sceny z Pisma Świętego. Był tam

Kain i Abel, córki faraona, królowa Saba, anielscy posłańcy, zstępujący z nieba po schodach z

obłoków. Był też Abraham, Baltazar i apostołowie, wybierający się na morze w łodziach o

kształcie sosjerek; wreszcie setki innych postaci, mogących zająć uwagę Scrooge’a. A jednak to

twarz Marleya zjawiła się przed jego oczyma, zasłaniając sobą wszystko. Gdyby wszystkie kafle

kominka były czyste i gdyby posiadały właściwość pokrywania się obrazami bezładnych myśli

Scrooge’a, wówczas na każdym z nich zjawiłaby się podobizna zmarłego wspólnika.

– Głupstwo! – mruknął Scrooge i, machnąwszy ręką, zaczął się przechadzać po pokoju.

Po pewnym czasie znowu usiadł.

Oparłszy głowę o poręcz krzesła, spojrzał przypadkiem na dzwonek, łączący pokój, w którym

Scrooge teraz siedział, z pokojem na najwyższym piętrze domu, od dawna opuszczonym.

Spojrzawszy osłupiał, spostrzegł bowiem, że dzwonek zaczyna się poruszać. Z początku poruszał

się tak wolno, że ledwie go było słychać; wkrótce jednak zabrzmiał głośno, a jakby na hasło

odpowiedziały mu wszystkie dzwonki w całym domu.

Trwało to wszystko może pół minuty, ale ta krótka chwila wydała się Scrooge’owi

nieskończenie długa. Naraz dzwonki ucichły jednocześnie. Potem, wśród grobowej ciszy, gdzieś

w piwnicy odezwało się przytłumione brzęczenie i łoskot, jak gdyby ktoś wlókł ciężkie łańcuchy

po beczkach z winem. Wtedy Scrooge przypomniał sobie, że duchy zwykle zjawiają się wlokąc

za sobą łańcuchy.

Nagle drzwi piwnicy otworzyły się z głośnym hukiem i Scrooge usłyszał głośniejsze

brzęczenie; wyszło ono z piwnicy, powoli wstępowało po schodach, a wreszcie zatrzymało się

przy drzwiach jego pokoju.

– Ależ to głupstwo! – mruczał Scrooge. – Nie wierzę, żeby to była rzeczywistość.

W tej chwili pobladł z przerażenia, gdyż to coś brzęczącego, nie otwierając drzwi, weszło do

pokoju i posuwało się z wolna ku niemu. Zamierający płomień na kominku wyciągnął się,

zajaśniał, jakby mówiąc:

– Poznaję go, to duch Marleya!

Po czym znów wygasł.

Liczę na naj !