Question

Pomocy!! Potrzebuję analizy i interpretacji wiersza 'Bal' Wisławy Szymborskiej. B. pilne

Answer 1

Autorką utworu "Bal" jest polska noblistka Wisława Szymborska. Poetka uprawia poezję osobistą i refleksyjną, która nasycona jest treściami intelektualnymi i moralizatorskimi. Przedmiotem zainteresowań Szymborskiej jest człowiek, jego przemijanie, bezbronność i miejsce w świecie.
Poetka swoje refleksje wyraża prostym, jasnym językiem. Często posługuje się ironią, kpiną, przyjmuje wobec podmiotu opisu postawę dystansu.
Czytając już pierwszą strofę zaczynamy zadawać sobie pytanie: "czy aby na pewno jesteśmy sami we wszechświecie- wyjątkowi i niepowtarzalni?"
Podmiot liryczny ma świadomości tymczasowości, którą podkreśla anaforą "dopóki".

Zauważamy obraz współczesnego człowieka- niepowtarzalnego, karmiącego się złudzeniami o wyidealizowanym świecie.
Czytając dziesiąta strofę wyobraźnią wkraczamy do remizy strażackiej będącej symbolem naszego mikrokosmosu. Gdzie za parę chwil rozpocznie się bal nad bale, w którym dostrzegamy metaforę naszego wyjątkowego życia.
Nasz wszechświat jest tym "niepozornym zaściankiem, na którego nieboskłonie zauważamy gwiazdy, które mówią dobranoc".
Być może to z oddali patrzą na nas inne istnienia pragnące poznać tę, która jest tak odmienna od ich cywilizacji.

Wiersz składa się z dwunastu strof o nieregularnej dwu, trzy, cztero lub pięciowersowej budowie.
W utworze odnajdujemy motyw teatru mundi zaczerpnięty od Platona. Grecki filozof uważał, ze świat został stworzony przez Demiurga, który każdemu człowiekowi wyznaczył określoną rolę, wyreżyserował jego życie. Dlatego ludzie przypominają marionetki w teatrze świata poruszane wolą istoty wyższej i pozbawione wpływu na własny los.
Wiersz napisany jest prostym językiem. Nie oznacza to jednak, ze przeciętny odbiorca będzie w stanie zrozumieć przesłanie poetki, która oczekuje podstawowej wiedzy na temat filozofii.
Utwór ubogi jest w środki stylistyczne.
W pierwszych dziewięciu strofach została użyta anafora "dopóki", która rytmizuje i oddziela od siebie strofy. Dostrzegamy użytą aliterację "o" w trzeciej strofie.
Poprzez powtarzanie zaimka "nasze" podmiot liryczny zaznacza swoją przynależność do ziemskiego świata.