Powojenne kierunki zachodnie w sztuce rozwijały się w kierunku urealnienia i powiązania z codziennym życiem, a dzieła wiązały się z kapitalistyczna koncepcja społeczeństwa urbanistycznego, konsumpcyjnego i uwięzionego w otoczce techniki czy środków masowego przekazu. Inny kierunek rozwoju przyjęła sztuka w obozie wschodnioeuropejskim. Duży wpływ na jej kształtowanie miał zmiany polityczne, a panujący ustrój zapoczątkował kierunek zwany realizmem socjalistycznym. Sama nazwa kierunku wskazuje już, na jakich zasadach opierała się twórczość. Z jednej strony była to sztuka inspirowana realizmem a z drugiej tworząca swoistą propagandę socjalistyczna. Kierunek ten jednak nie rozwinął się jednorodnie i obok dzieł typowo propagandowych powstawały tez inne, oparte na abstrakcjonizmie europejskim. Przedstawicielem tej drugiej grupy jest z pewnością Tadeusz Kantor, współzałożyciel Grupy Krakowskiej. Twórczość Kantora jest niejednolita, a jego dzieła pochodzą nie tylko z dziedziny malarstwa, ale również z innych form twórczości plastycznej. Najbardziej znane obrazy Kantora to „Cricoteka” oraz „Pas’ochas”. Bardziej realistycznym malarzem tego kierunku był Andrzej Wróblewski, który zasłynął z patriotycznych obrazów, takich jak Rozstrzelanie VIII. Jego dzieła odzwierciedlały tragizm wojny i propagowały umacnianie socjalizmu. Szczególne znaczenie dla sztuki powojennej ma również twórczość Bronisława Wojciecha Linke, malującego na płótnach dramatyzm wojenny w postaci niezwykłych surrealistycznych wizji. Jego dzieła charakteryzuje wyjątkowa ekspresja. Najbardziej wyraziste jest chyba „Morze krwi” ukazujące pole skąpane w ostrej czerwieni. Powojenny kierunek abstrakcyjny reprezentowali również: Maria Jarema, tworząca kompozycje z płaskich, obwiedzionych konturem form, oraz Tadeusz Brzozowski ze swoimi obrazami pełnymi ekspresji i niepokoju.
Antyk| Średniowiecze | Renesans | Barok | Oświecenie | Romantyzm | Pozytywizm | Młode Kraje | Dwudziestolecie Międzywojenne.
Powojenne kierunki zachodnie w sztuce rozwijały się w kierunku urealnienia i powiązania z codziennym życiem, a dzieła wiązały się z kapitalistyczna koncepcja społeczeństwa urbanistycznego, konsumpcyjnego i uwięzionego w otoczce techniki czy środków masowego przekazu. Inny kierunek rozwoju przyjęła sztuka w obozie wschodnioeuropejskim. Duży wpływ na jej kształtowanie miał zmiany polityczne, a panujący ustrój zapoczątkował kierunek zwany realizmem socjalistycznym. Sama nazwa kierunku wskazuje już, na jakich zasadach opierała się twórczość. Z jednej strony była to sztuka inspirowana realizmem a z drugiej tworząca swoistą propagandę socjalistyczna. Kierunek ten jednak nie rozwinął się jednorodnie i obok dzieł typowo propagandowych powstawały tez inne, oparte na abstrakcjonizmie europejskim. Przedstawicielem tej drugiej grupy jest z pewnością Tadeusz Kantor, współzałożyciel Grupy Krakowskiej. Twórczość Kantora jest niejednolita, a jego dzieła pochodzą nie tylko z dziedziny malarstwa, ale również z innych form twórczości plastycznej. Najbardziej znane obrazy Kantora to „Cricoteka” oraz „Pas’ochas”. Bardziej realistycznym malarzem tego kierunku był Andrzej Wróblewski, który zasłynął z patriotycznych obrazów, takich jak Rozstrzelanie VIII. Jego dzieła odzwierciedlały tragizm wojny i propagowały umacnianie socjalizmu. Szczególne znaczenie dla sztuki powojennej ma również twórczość Bronisława Wojciecha Linke, malującego na płótnach dramatyzm wojenny w postaci niezwykłych surrealistycznych wizji. Jego dzieła charakteryzuje wyjątkowa ekspresja. Najbardziej wyraziste jest chyba „Morze krwi” ukazujące pole skąpane w ostrej czerwieni. Powojenny kierunek abstrakcyjny reprezentowali również: Maria Jarema, tworząca kompozycje z płaskich, obwiedzionych konturem form, oraz Tadeusz Brzozowski ze swoimi obrazami pełnymi ekspresji i niepokoju.