Question

Pomocy dam 14 pkt

wyjasnij pojęcia z renesansu odrodzenia

kruszganek:

kolumna

arrasy

perspektywy-linearna,malarska i powietrzna

sfumato

Answer 1

Krużganek - jako pojęcie architektoniczne jest to długi korytarz (ganek), okalający przeważnie wewnętrzny dziedziniec na jednej lub kilku kondygnacjach. Pełnił funkcję komunikacyjną.

 

kolumna -– pionowa podpora architektoniczna o kolistym przekroju trzonu. Jeden z najstarszych i najpowszechniej stosowanych w architekturze elementów podporowo-dźwigowych pełniących funkcje konstrukcyjne

 

arrasy - nazwa tkanin dekoracyjnych, tkanych na krosnach według kartonu dostarczonego przez artystę malarza.

 

Sfumato - malarstwie olejnym łagodne przejścia z partii ciemnych do jasnych, dające mgliste, "miękkie" efekty kolorystyczne.

 

Perspektywa Linearna - technika umożliwiająca przedstawianie rzeczywistości na płaskiej powierzchni

 

perspektywa malarska jest to zjawisko, które stwarza wrażenie głębi przestrzennej.

 

Perspektywa powietrzna- technika malarska mająca na celu uzyskanie głębi obrazu.

 

 

Pozdrawiam : )

Answer 2

Krużganek (łac. claustrum, niem. Kreuzgang) – jako pojęcie architektoniczne jest to długikorytarz (ganek), okalający przeważnie wewnętrzny dziedziniec na jednej lub kilku kondygnacjach. Pełnił funkcję komunikacyjną. Na ogół przykryty sklepieniem lub stropemkrzyżowym, na zewnątrz otwarty najczęściej arkadami filarowymi lub kolumnowymi.

Budową i funkcją przypomina podcień, jednakże różni się od niego tym, że jest dostawiony do lica muru, podczas gdy podcień jest z nim równy. W średniowieczu stanowił częśćklasztoru lub zamku. W okresie renesansu w pałacach i dworach budowano krużganki wielokondygnacyjne, jako ważny element architektonicznego składnika kompozycji budowli. Z tego okresu pochodzą krużganki na dziedzińcu zamku królewskiego na Wawelu i wBaranowie Sandomierskim i Nawojowie Łużyckim. Z czasów gotyku zachowały się krużganki np. na zamku w Lidzbarku Warmińskim. Przykładem krużganka okalającego kościół w okresie baroku są krużganki w Świętej Lipce. Stosowano je również w kamienicach mieszczańskich.

 

Kolumna – pionowa podpora architektoniczna o kolistym przekroju trzonu. Jeden z najstarszych i najpowszechniej stosowanych w architekturze elementów podporowo-dźwigowych pełniących funkcje konstrukcyjne, budowany od czasów starożytnych.

 

Arras – nazwa tkanin dekoracyjnych, tkanych na krosnach według kartonu dostarczonego przez artystę malarza. Na wełnianej osnowie wątek wełniany był uzupełniany nicią jedwabną oraz metalową: srebrną i srebrną pozłacaną. Przyjęło się, że arrasami (od francuskiego miasta Arras) nazywa się szczególnie cenny rodzaj takich tkanin, tkanych z dużą ilością złotych nici, wykonanych do końca wieku XVI, od wieku XVII zaś – gobelinami (od paryskiej manufaktury Gobelins) mniej kosztowne. Coraz częściej stosuje się nazwę tapiseria, obejmującą wszystkie tkaniny wykonane tą techniką. Staropolska nazwa to opona, szpaler, obicie.

 

Perspektywa linearna, – technika umożliwiająca przedstawianie rzeczywistości na płaskiej powierzchni, tak aby sprawiała wrażenie głębi. Zasady perspektywy linearnej jako pierwszy opracował w XV wieku architekt florencki Leon Battista Alberti.

Podstawową jej zasadą jest pozorne zmniejszanie się wielkości przedmiotu w miarę oddalania od widza oraz pozorna zbieżność ku horyzontowi wszystkich linii biegnących od oka widza do przedmiotu. Rozróżnia się także perspektywy linearne: czołową, boczną, ukośną, żabią (punkt widzenia położony nisko) i ptasią (punkt widzenia położony wysoko).

 

Perspwktywa malarska -sposób ukazania trójwymiarowych przedmiotów i przestrzeni na płaszczyźnie (obrazu, rysunku, malowidła ściennego, grafiki), zgodnie z prawami widzenia; stworzenie wrażenia przestrzennej głębi. Za perspektywę właściwą uważa się perspektywę trójwymiarową zbieżną, zw. też p. linearną lub geometryczną; polega ona na powtórzeniu w obrazie stosunków przestrzennych, jakie zachodzą między przedmiotami w naturze; linie równoległe do horyzontu pozostają równoległe, natomiast linie prostopadłe zbiegają się w jednym wybranym punkcie horyzontu, co tworzy w wyobraźni "siatkę" o stopniowo zmniejszających się (im bliżej horyzontu) polach; w zależności od położenia oka względem płaszczyzny obrazu rozróżnia się perspektywy: z lotu ptaka, żabią, centralną, boczną i ukośną. W malarstwie, oprócz perspektywy trójwymiarowej zbieżnej (linearnej), stosuje się od XIV w. tzw. perspektywę barwną, polegającą na wykorzystywaniu zjawiska, że złudzenie głębi zależy od użytych kolorów, mimo ich jednakowego oddalenia od oka obserwatora (np. kolor żółty i czerwony sprawiają wrażenie, że są bliżej, w porównaniu z nimi błękit wydaje się cofnięty w głąb). Celem wywołania sugestywnego złudzenia głębi obrazu stosowano też perspektywę powietrzną, uwzględniającą zjawisko, że z dużej odległości przedmioty nie tylko maleją, ale zmieniają także kolor; perspektywą powietrzną posługiwali się często malarze niderlandzcy XVI w. stosując na pierwszym planie kolory brunatne, na drugim zielone o ciepłym odcieniu, na trzecim - kolory zimne, niebieskie. Pierwsze próby w zakresie p.m. podejmowali już twórcy malowideł prehistorycznych, przedstawiając na ścianach jaskiń zwierzęta bardziej oddalone ponad tymi zwierzętami, które miały znajdować się bliżej (lub też częściowo przesłaniając zwierzęta dalsze bliższymi - tzw. perspektywa kulisowa); rozwój p.m. nastąpił w okresie renesansu w związku z poznawaniem natury, odkrywaniem praw rządzących rzeczywistością, osiągnięciami w dziedzinie optyki; przyjmuje się, że po raz pierwszy metodę perspektywy linearnej konsekwentnie zastosował F. Brunelleschi w tablicowych obrazach przedstawiających fasadę katedry Santa Maria del Fiore i pałac we Florencji (malowidła zaginęły); problematyką perspektywy zajmowali się (teoretycznie i praktycznie): Piero della Francesca, L. Pacioli, A. Dürer , L.B. Alberti,Leonardo da Vinci, Palladio, Vignola, Serlio. Zasady perspektywy geometrycznej zakwestionowali niektórzy artyści początków XX w. (P. Cézanne, kubiści i in.).

 

Perspektywa powietrzna — technika malarska, która służy zwiększeniu iluzji głębi.

Przestrzeń wpływa na odbiór tonów i kolorów. W miarę oddalania się w kierunku horyzontu zwiększa się warstwa powietrza między obiektem a obserwującym. Wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy bledną i stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów stają się mniej wyraźne, jakby zamglone.

Za wynalazcę perspektywy powietrznej jest uznawany Leonardo Da Vinci. Większość jego prac zawiera ten element, a jego brak na obrazach (np. Dama z gronostajem) powoduje wiele wątpliwości co do ich autorstwa.

 

Sfumato-Termin ten wywodzi się z włoskiego słowa fumo, oznaczającego dym– wmalarstwie olejnym łagodne przejścia z partii ciemnych do jasnych, dające mgliste, "miękkie" efekty kolorystyczne. Technika ta wykorzystywana była szczególnie przezRafaela Santi oraz Leonarda da Vinci i jego szkołę; w Polsce m.in. Daniela Schultza,Jacka Mierzejewskiego i Iwo Birkenmajera. Sfumato jest to zacieranie wyrazistości konturu dzięki łagodnym przejściom światłocieniowym - daje wrażenie oglądania obiektu przez mgłę lub dym. Leonardo da Vinci eksperymentował z techniką sfumato rozpościerając nad dziedzińcem płachtę materiału, która rozpraszała słoneczne światło, zalecał też swoim uczniom pracę nie w pełnym słońcu. Przykładem użycia tej techniki jest obraz Leonarda da Vinci św. Jan Chrzciciel oraz Mona Lisa. Sfumato było charakterystyczną techniką dla okresu renesansu (od połowy XIV do końca XVI wieku).

 

 

Mam nadzieje ,że pomogłem // podoba sie daj naj :D