Notatka na temat....;( 1.w dolinie indusu 2.starożytne chiny 3.narodziny buddyzmu i konfucjanizmu ;/;/
pomóżcie!!!!!!!>>>help<<<:(:(
Akasis
A)DOLINA INDUSU zwana także Kulturą Doliny Indusu trwała mniej więcej od 2400 do 1700 r. Swym zasięgiem objęła obszar mniej więcej dzisiejszego Pakistanu. Niestety, wiele o niej powiedzieć się nie da, gdyż do tej pory nie odczytano tamtejszego pisma. Odkryto ponad 100 ośrodków, z czego kilka było dużymi miastami, m.in. Mohendżo Daro, Harappa, Kalibangan, Lothal. Wszystkie miasta mają tę samą strukturę - bardzo dokładnie rozplanowaną prostokątną siatkę ulic i cytadelę z najważniejszymi budynkami. Wszystkie miasta miały kanalizację doprowadzoną do każdego domu! To wszystko może nasuwać wniosek o istnieniu władzy centralnej, która ściśle kontrolowała cały obszar. Przedtem w obszarze dorzecza Indusu istniała kultura dość podobna do opisywanej, lecz bez miast, ale można przypuszczać, że to z niej wywodzili się twórcy kultury Doliny Indusu.Koniec kultury Doliny Indusu jest jeszcze bardziej zagadkowy. Przez długie lata łączono go z najazdem wojowniczych Ariów.Wydaje się, że miasta padły wcześniej, a Ariowie nadeszli wiek lub dwa później. Możliwe jednak, że nie było jednej fali migracji, ale kilka, i to ta pierwsza dała się we znaki mieszkańcom Mohendżo Daro i Harappy. Cywilizacja doliny Indusu upadła w połowie II tysiąclecia p.n.e. najprawdopodobniej wskutek zmian ekosystemu, zapoczątkowanych ok. 2200 roku p.n.e.: powodzi, susz, zmian koryt rzecznych, wyschnięcia ok. 1900 roku p.n.e. antycznej rzeki Saraswati, pustynnienia i wzrostu zasolenia gleb, nadmiernej eksploatacji środowiska przez ludzi
b)STAROŻYTNE CHINY Położone w dolinie rzek Huang-Ho i Jangcy. Początki cywilizacji sięgają XVII w. p.n.e. Pierwszą dynastią panującą była Szang, przebudowa państwa za dynastii Cin (stąd nazwa Chiny). Początkowo król był utożsamiany z synem boga nieba. Pierwotny ustrój to monarchia. W 221 w. p.n.e. stają się cesarstwem. Osiągnięcia cywilizacyjne: - jedwab - papier - pismo obrazkowe (piktograficzne) - druk (wynalazca Pi-Szeng) - porcelana - proch strzelniczy - uzyskiwanie wysokich temperatur (ponad 1300"C) - sejsmograf - amalgamat Hierarchia społeczeństwa: 1. Właściciele ziemscy 2. Uczeni, niższa szlachta (Szy) 3. Wolni chłopi (Nung) 4. Rzemieślnicy (Kung) 5. Kupcy (Szang)
c)BUDDYZM I KONFUCJONIZM: Buddyzm został stworzony przez jednego, konkretnego człowieka: Buddę. W jednym z państw na Półwyspie Indyjskich urodził się w ok. 560 roku p.n.e. książę Siddharta. Astrologowie orzekli jednak, że dziecko to niesie ze sobą wielką misję. Jeśli nigdy nie ujrzy on cierpienia ani bólu, zostanie podług woli swojego ojca, królem owego państwa. Jeśli jednak kiedykolwiek ujrzy choroby i śmierć - misja, o której mowa, zostanie spełniona i stanie się on wielkim przywódcą duchownym. Król chował swojego syna w zamknięciu, aby nie ujrzał zła świata, gdyż bardzo zależało mu na tym, aby tron królestwa pozostał w rodzinie. Jednak pewnego dnia ciekawy książę wyszedł poza mury pałacu i ujrzał to, przed czym go tak chroniono - śmierć, niedolę ludzką i cierpnie. Postanowił, że za wszelką cenę zrobi coś, aby temu zapobiec. W kilka lat później doznał olśnienia. Ugruntował się w przekonaniu, że całe zło pochodzi od nietrwałości i przemijania. W ten sposób królewski syn stał się Buddą. Przez wiele lat przebywał w otoczeniu braminów i joginów, medytował w samotności. Wierzył, że tylko poprzez pozbawienie się dotychczasowych pragnień oraz wytrwałą medytację można wyzwolić ciało z ciągu odradzania się i śmierci. Według nauki Buddy człowiek uwolni się dopiero wtedy od cierpienia, gdy nie będzie zaznawał żadnych życiowych pragnień. Budda zmarł mając 80 lat. Jego uczniowie szybko rozpowszechnili nauki swojego mistrza. Stopniowo nowa religia rozpowszechniła się na terenia całej Azji, aż w I w. p.n.e. dotarła do Chin. Liczne buddyjskie święta upamiętniają wydarzenia z życia Buddy. Mnisi noszą żółte szaty, medytują, czczą Buddę i nauczają świętych tekstów. Buddyzm nie uznaje podziału stanowego, głosi równość i wolność wszystkich ludzi. Zabrania zabijania jakichkolwiek istot żywych. Gardzi kłamstwem i kradzieżą. Od wyznawców wymagane jest czyste serce, szacunek dla innych i życzliwość dla każdego. Najważniejszymi cechami buddysty są: spokój, życzliwość, współczucie i radość.
Konfucjanizm - system filozoficzno-religijny zapoczątkowany w Chinach przez Konfucjusza w V wieku p.n.e., a następnie rozwinięty m.in. przez Mencjusza i Xunzi w III wieku p.n.e.. Konfucjanizm głosi, że zbudowanie idealnego społeczeństwa i osiągnięcie pokoju na świecie jest możliwe pod warunkiem przestrzegania obowiązków wynikających z hierarchii społecznej oraz zachowywania tradycji, czystości, ładu i porządku. Konfucjanizm rozpowszechnił się w Chinach i Korei a także w Wietnamie i Japonii, stając się dominującą doktryną państwowo-religijną tych krajów, kształtującą ich politykę i obyczaje do czasów współczesnych. Jego złożoność powodowała, że w pełnej formie był on wyznawany tylko przez ludzi wykształconych, w tym urzędników państwowych zwanych mandarynami oraz dwór cesarski. Osoby znające dobrze tradycję, rytuał i podstawy filozoficzne konfucjanizmu nazywały siebie junzi, co oznacza "człowiek wyższego stanu", "człowiek szlachetny". Dla pozostałych ludzi konfucjanizm sprowadzał się do stosunkowo prostych reguł postępowania, różnych dla różnych ludzi zależnie od ich miejsca w hierarchii społecznej. Niemniej istnieje też rodzaj "dekalogu", który jest wspólny wszystkim wyznawcom konfucjanizmu znany jako pięć powinności.
Odkryto ponad 100 ośrodków, z czego kilka było dużymi miastami, m.in. Mohendżo Daro, Harappa, Kalibangan, Lothal. Wszystkie miasta mają tę samą strukturę - bardzo dokładnie rozplanowaną prostokątną siatkę ulic i cytadelę z najważniejszymi budynkami. Wszystkie miasta miały kanalizację doprowadzoną do każdego domu! To wszystko może nasuwać wniosek o istnieniu władzy centralnej, która ściśle kontrolowała cały obszar.
Przedtem w obszarze dorzecza Indusu istniała kultura dość podobna do opisywanej, lecz bez miast, ale można przypuszczać, że to z niej wywodzili się twórcy kultury Doliny Indusu.Koniec kultury Doliny Indusu jest jeszcze bardziej zagadkowy. Przez długie lata łączono go z najazdem wojowniczych Ariów.Wydaje się, że miasta padły wcześniej, a Ariowie nadeszli wiek lub dwa później. Możliwe jednak, że nie było jednej fali migracji, ale kilka, i to ta pierwsza dała się we znaki mieszkańcom Mohendżo Daro i Harappy. Cywilizacja doliny Indusu upadła w połowie II tysiąclecia p.n.e. najprawdopodobniej wskutek zmian ekosystemu, zapoczątkowanych ok. 2200 roku p.n.e.: powodzi, susz, zmian koryt rzecznych, wyschnięcia ok. 1900 roku p.n.e. antycznej rzeki Saraswati, pustynnienia i wzrostu zasolenia gleb, nadmiernej eksploatacji środowiska przez ludzi
b)STAROŻYTNE CHINY
Położone w dolinie rzek Huang-Ho i Jangcy. Początki cywilizacji sięgają XVII w. p.n.e. Pierwszą dynastią panującą była Szang, przebudowa państwa za dynastii Cin (stąd nazwa Chiny). Początkowo król był utożsamiany z synem boga nieba. Pierwotny ustrój to monarchia. W 221 w. p.n.e. stają się cesarstwem.
Osiągnięcia cywilizacyjne:
- jedwab
- papier
- pismo obrazkowe (piktograficzne)
- druk (wynalazca Pi-Szeng)
- porcelana
- proch strzelniczy
- uzyskiwanie wysokich temperatur (ponad 1300"C)
- sejsmograf
- amalgamat
Hierarchia społeczeństwa:
1. Właściciele ziemscy
2. Uczeni, niższa szlachta (Szy)
3. Wolni chłopi (Nung)
4. Rzemieślnicy (Kung)
5. Kupcy (Szang)
c)BUDDYZM I KONFUCJONIZM:
Buddyzm został stworzony przez jednego, konkretnego człowieka: Buddę. W jednym z państw na Półwyspie Indyjskich urodził się w ok. 560 roku p.n.e. książę Siddharta. Astrologowie orzekli jednak, że dziecko to niesie ze sobą wielką misję. Jeśli nigdy nie ujrzy on cierpienia ani bólu, zostanie podług woli swojego ojca, królem owego państwa. Jeśli jednak kiedykolwiek ujrzy choroby i śmierć - misja, o której mowa, zostanie spełniona i stanie się on wielkim przywódcą duchownym. Król chował swojego syna w zamknięciu, aby nie ujrzał zła świata, gdyż bardzo zależało mu na tym, aby tron królestwa pozostał w rodzinie. Jednak pewnego dnia ciekawy książę wyszedł poza mury pałacu i ujrzał to, przed czym go tak chroniono - śmierć, niedolę ludzką i cierpnie. Postanowił, że za wszelką cenę zrobi coś, aby temu zapobiec. W kilka lat później doznał olśnienia. Ugruntował się w przekonaniu, że całe zło pochodzi od nietrwałości i przemijania. W ten sposób królewski syn stał się Buddą. Przez wiele lat przebywał w otoczeniu braminów i joginów, medytował w samotności. Wierzył, że tylko poprzez pozbawienie się dotychczasowych pragnień oraz wytrwałą medytację można wyzwolić ciało z ciągu odradzania się i śmierci. Według nauki Buddy człowiek uwolni się dopiero wtedy od cierpienia, gdy nie będzie zaznawał żadnych życiowych pragnień. Budda zmarł mając 80 lat. Jego uczniowie szybko rozpowszechnili nauki swojego mistrza. Stopniowo nowa religia rozpowszechniła się na terenia całej Azji, aż w I w. p.n.e. dotarła do Chin. Liczne buddyjskie święta upamiętniają wydarzenia z życia Buddy. Mnisi noszą żółte szaty, medytują, czczą Buddę i nauczają świętych tekstów. Buddyzm nie uznaje podziału stanowego, głosi równość i wolność wszystkich ludzi. Zabrania zabijania jakichkolwiek istot żywych. Gardzi kłamstwem i kradzieżą. Od wyznawców wymagane jest czyste serce, szacunek dla innych i życzliwość dla każdego. Najważniejszymi cechami buddysty są: spokój, życzliwość, współczucie i radość.
Konfucjanizm - system filozoficzno-religijny zapoczątkowany w Chinach przez Konfucjusza w V wieku p.n.e., a następnie rozwinięty m.in. przez Mencjusza i Xunzi w III wieku p.n.e.. Konfucjanizm głosi, że zbudowanie idealnego społeczeństwa i osiągnięcie pokoju na świecie jest możliwe pod warunkiem przestrzegania obowiązków wynikających z hierarchii społecznej oraz zachowywania tradycji, czystości, ładu i porządku.
Konfucjanizm rozpowszechnił się w Chinach i Korei a także w Wietnamie i Japonii, stając się dominującą doktryną państwowo-religijną tych krajów, kształtującą ich politykę i obyczaje do czasów współczesnych. Jego złożoność powodowała, że w pełnej formie był on wyznawany tylko przez ludzi wykształconych, w tym urzędników państwowych zwanych mandarynami oraz dwór cesarski. Osoby znające dobrze tradycję, rytuał i podstawy filozoficzne konfucjanizmu nazywały siebie junzi, co oznacza "człowiek wyższego stanu", "człowiek szlachetny". Dla pozostałych ludzi konfucjanizm sprowadzał się do stosunkowo prostych reguł postępowania, różnych dla różnych ludzi zależnie od ich miejsca w hierarchii społecznej. Niemniej istnieje też rodzaj "dekalogu", który jest wspólny wszystkim wyznawcom konfucjanizmu znany jako pięć powinności.