Gospodarka Japonii – trzecia pod względem wielkości gospodarka narodowa świata (po USA iChRL[4]). W latach 1968-2009 zajmowała drugie miejsce na świecie po Stanach Zjednoczonych, na poziomie około 4,9 bln USD pod względem produktu krajowego brutto (nominalny)[5] po uwzględnieniuparytetu siły nabywczej[6]. Pracownicy w Japonii są na 19. miejscu pod względem PKB na 1 godzinę pracy[7]. Z Indeksu Big Maca wynika, że płace w Tokio są najwyższe wśród głównych miast świata[8].
Gospodarka Japonii jest bardzo wydajna, zróżnicowana i konkurencyjna w światowych rankingach produktywności. Japonia posiada wysoko wykwalifikowaną siłę roboczą oraz wysoki poziom oszczędności i inwestycji.
Przez trzy dekady II połowy XX wieku gospodarka Japonii przeżywała spektakularny rozwój gospodarczy, nienotowany przedtem w historii: około 10% w latach 60., około 5% w latach 70. i około 4% w latach 80.[9].
Obniżenie aktywów i cen nieruchomości z końca lat 80. zapoczątkowało dekadę stagnacji gospodarczej. Realny PKB w Japonii wzrastał już średnio tylko o około 1,5% rocznie od 1991-1999, w porównaniu do około 4% wzrostu rocznie w latach 80. Wzrost gospodarczy w Japonii w ostatniej dekadzie XX w. był niższy niż wzrost w innych głównych krajach uprzemysłowionych (tak samo jakFrancja i Niemcy). Wysiłki rządu w celu ożywienia gospodarczego odniosły niewielki sukces, ale rozwój został ponownie spowolniony w latach 2000-2001 przez pogorszenie światowej koniunktury gospodarczej[10]. Jednakże PKB na jednego pracownika wzrósł nieznacznie w latach 90. Produkcja rosła w tempie 2,0% rocznie w latach 2003 i 2004, a 2,8% w 2005 r. W przeciwieństwie do poprzednich trendów wzrostowych, tym razem konsumpcja krajowa była dominującym czynnikiem wzrostu gospodarczego. Zgodnie z wcześniejszymi przewidywaniami, ożywienie gospodarcze było kontynuowane w latach 2006 i 2007. Aby pobudzić gospodarkę, doprowadzono do ogromnego zwiększenia długu publicznego Japonii. Dług ten, mierzony w stosunku do PKB, wzrósł w ostatniej dekadzie z 60% do 120%.
Gospodarka Japonii – trzecia pod względem wielkości gospodarka narodowa świata (po USA iChRL[4]). W latach 1968-2009 zajmowała drugie miejsce na świecie po Stanach Zjednoczonych, na poziomie około 4,9 bln USD pod względem produktu krajowego brutto (nominalny)[5] po uwzględnieniuparytetu siły nabywczej[6]. Pracownicy w Japonii są na 19. miejscu pod względem PKB na 1 godzinę pracy[7]. Z Indeksu Big Maca wynika, że płace w Tokio są najwyższe wśród głównych miast świata[8].
Gospodarka Japonii jest bardzo wydajna, zróżnicowana i konkurencyjna w światowych rankingach produktywności. Japonia posiada wysoko wykwalifikowaną siłę roboczą oraz wysoki poziom oszczędności i inwestycji.
Przez trzy dekady II połowy XX wieku gospodarka Japonii przeżywała spektakularny rozwój gospodarczy, nienotowany przedtem w historii: około 10% w latach 60., około 5% w latach 70. i około 4% w latach 80.[9].
Obniżenie aktywów i cen nieruchomości z końca lat 80. zapoczątkowało dekadę stagnacji gospodarczej. Realny PKB w Japonii wzrastał już średnio tylko o około 1,5% rocznie od 1991-1999, w porównaniu do około 4% wzrostu rocznie w latach 80. Wzrost gospodarczy w Japonii w ostatniej dekadzie XX w. był niższy niż wzrost w innych głównych krajach uprzemysłowionych (tak samo jakFrancja i Niemcy). Wysiłki rządu w celu ożywienia gospodarczego odniosły niewielki sukces, ale rozwój został ponownie spowolniony w latach 2000-2001 przez pogorszenie światowej koniunktury gospodarczej[10]. Jednakże PKB na jednego pracownika wzrósł nieznacznie w latach 90. Produkcja rosła w tempie 2,0% rocznie w latach 2003 i 2004, a 2,8% w 2005 r. W przeciwieństwie do poprzednich trendów wzrostowych, tym razem konsumpcja krajowa była dominującym czynnikiem wzrostu gospodarczego. Zgodnie z wcześniejszymi przewidywaniami, ożywienie gospodarcze było kontynuowane w latach 2006 i 2007. Aby pobudzić gospodarkę, doprowadzono do ogromnego zwiększenia długu publicznego Japonii. Dług ten, mierzony w stosunku do PKB, wzrósł w ostatniej dekadzie z 60% do 120%.