Polskie formacje wojskowe organizowane w armiach państwach uczestniczących w I wojnie światowej mundurowano w mundury armii owych państw lub szyto z materiałów przez nie udostępnionych. Narodowe cechy munduru uzyskiwano przez nałożenie orła polskiego na wojskowe nakrycia głowy i na naramienniki mundurów i płaszczy[u]. W każdej z tworzonych formacji wojskowych wskrzeszono rogatywkę[22]. W Legionach Polskich nosili ją żołnierze II Brygady i ułani I Brygady, nosiła cała Armia Polska we Francji i niektóre oddziały sformowane w Rosji w 1918 roku. Rogatywka stała się również częścią munduru Armii Wielkopolskiej w 1919 roku.
Spolszczenia mundurów dokonywano przez zmianę ich kroju, szycie polskich kurtek ułańskich, przyszywanie guzików z orłem i nakładanie srebrnych dystynkcji oficerskich. W 1 pułku ułanów Legionów na krótko wprowadzono wysokie sztywne czapki ułańskie według dawnego wzoru. Krótko też noszono kaszkiety strzelców konnych w oddziale sztabowym I Brygady. Wyparła je, szczególnie popularna w I Brygadzie, miękka okrągła czapka – maciejówka. W I Korpusie Polskim w Rosji używano okrągłej czapki typu angielskiego. Tam też po raz pierwszy wprowadzono kolorowe, inne dla każdego pułku kawalerii, proporczyki noszone na kołnierzu, barwne otoki na czapkach i wskrzeszono lampasy na spodniach[v].
Oznaki stopni noszono w różnej formie w poszczególnych formacjach wojskowych[22]. W I Brygadzie początkowo nie noszono w ogóle, a od 1915 roku gwiazdki przypinano na kołnierzach, później na naramiennikach. W Armii Polskiej we Francji galony srebrne i złote umieszczano na czapkach i rękawach. Formacje polskie w Rosji używały oznak na epoletach, później – galony na rękawach. W Armii Wielkopolskiej oznaki stopni noszono na czapkach i na rękawach. Tradycyjny galon generalski przyjęto w Legionach jako oznakę na kołnierzu dla wszystkich żołnierzy.
W Legionach na czapkach zazwyczaj noszono orła bez korony z literą S lub L na tarczy amazonek. Występowały w wersji z koroną wzorowane na orłach czasu powstania listopadowego z numerem pułku. Żołnierze armii Hallera początkowo nosili orły z literami WP, później z numerem pułku. Formacje polskie na wschodzie również nosiły polskie orzełki wojskowe[23].
Polskie formacje wojskowe organizowane w armiach państwach uczestniczących w I wojnie światowej mundurowano w mundury armii owych państw lub szyto z materiałów przez nie udostępnionych. Narodowe cechy munduru uzyskiwano przez nałożenie orła polskiego na wojskowe nakrycia głowy i na naramienniki mundurów i płaszczy[u]. W każdej z tworzonych formacji wojskowych wskrzeszono rogatywkę[22]. W Legionach Polskich nosili ją żołnierze II Brygady i ułani I Brygady, nosiła cała Armia Polska we Francji i niektóre oddziały sformowane w Rosji w 1918 roku. Rogatywka stała się również częścią munduru Armii Wielkopolskiej w 1919 roku.
Spolszczenia mundurów dokonywano przez zmianę ich kroju, szycie polskich kurtek ułańskich, przyszywanie guzików z orłem i nakładanie srebrnych dystynkcji oficerskich. W 1 pułku ułanów Legionów na krótko wprowadzono wysokie sztywne czapki ułańskie według dawnego wzoru. Krótko też noszono kaszkiety strzelców konnych w oddziale sztabowym I Brygady. Wyparła je, szczególnie popularna w I Brygadzie, miękka okrągła czapka – maciejówka. W I Korpusie Polskim w Rosji używano okrągłej czapki typu angielskiego. Tam też po raz pierwszy wprowadzono kolorowe, inne dla każdego pułku kawalerii, proporczyki noszone na kołnierzu, barwne otoki na czapkach i wskrzeszono lampasy na spodniach[v].
Oznaki stopni noszono w różnej formie w poszczególnych formacjach wojskowych[22]. W I Brygadzie początkowo nie noszono w ogóle, a od 1915 roku gwiazdki przypinano na kołnierzach, później na naramiennikach. W Armii Polskiej we Francji galony srebrne i złote umieszczano na czapkach i rękawach. Formacje polskie w Rosji używały oznak na epoletach, później – galony na rękawach. W Armii Wielkopolskiej oznaki stopni noszono na czapkach i na rękawach. Tradycyjny galon generalski przyjęto w Legionach jako oznakę na kołnierzu dla wszystkich żołnierzy.
W Legionach na czapkach zazwyczaj noszono orła bez korony z literą S lub L na tarczy amazonek. Występowały w wersji z koroną wzorowane na orłach czasu powstania listopadowego z numerem pułku. Żołnierze armii Hallera początkowo nosili orły z literami WP, później z numerem pułku. Formacje polskie na wschodzie również nosiły polskie orzełki wojskowe[23].