Question

Polacy na frontach II Wojny Światowej 1939-1945

a)a) Kampania wrześniowa (wojna obronna Polski)

b)b) Ruch oporu w Polsce 1940-1945 (AK, AL., Bataliony Chłopskie, Narodowe Siły Zbrojne)

c)c) Polskie siły zbrojne na zachodzie 1940-1945

- wojna we Francji 1940 (Normandia)

- Polska Brygada Spadochronowa gen. Sosabowskiego 1944, Arnhem

- bitwa o Anglię (polskie dywizjony lotnicze)

- wojna w Afryce Północnej (Tobruk)

- dywizja pancerna gen. Maczka

- II Korpus Polski gen. Andersa (Monte Cassino)

d)d) Armia Polska w Związku Radzieckim (gen. Anders)

e)e) Ludowe wojsko Polskie 1943-1945

f)f) Polska Marynarka Wojenna 1939-1945 (ORP Orzeł, ucieczka z portu w Talinie po Bałtyku)

Answer 1

a)Polska w okresie między wojennym, w myśl postanowień Ligi Narodów, posiadała najpierw 88 wojskowych na Westerplatte, a później po zaostrzeniu stosunków pol.-niem. ta liczba wzrosła do 182 wojskowych. Byli oni dość dobrze przygotowani na odparcie sił wroga.
O 4.45 dnia 1.IX.1939 roku, niemieckie wojska nie wypowiadając wojny zaczęły szturm na Westerplatte. Atakowano z baterii artyleryjskiej z kierunku Brzeźna, ciężkiej artylerii z kierunku Wisłoujścia, i z pokładu statku Schleswig-Holstein działkami od 88-280 mm. Następnie zaczął się szturm piechoty morskiej i kompanii SS Danziger-Heimwehr. 2 dnia wojny zaczęły się ostrzały samolotami nurkującymi. 6 września Niemcy próbowali podpalić las wokół bunkrów Westerplatte. A następnego dnia sprowadzili nowe oddziały takie jak Oddziały Schutzpolizei, uzyskując tym samym 20 krotną przewagę liczebną.
Po 7 dniowej walce, o 10.45, pod naciskiem ponad 3000 żołnierzy niemieckich, oddziały Westerplatte pod dowództwem bohaterskiego majora Sucharskiego skapitulowały. Strona niemiecka poniosła stratę ok. 350 zabitych i rannych, a strona polska – 15 zabitych i 50 rannych. Podczas walk o Westerplatte cywile bohatersko bronili poczty polskiej.
W tym samym czasie 3.IX wojska niemieckie przełamały linię obrony Modlin, zmuszając tamtejsze oddziały do odwrotu w stronę Wisły. Połączone oddziały 3 i 4 armii odcięły Pomorze Gdańskie.
Po rozbiciu 7 dywizji piechoty pod Częstochową, Niemcy utorowali sobie drogę na Warszawę. Bez powodzenia broniła się południowa linia obrony, składająca się z armii Karpaty i Kraków, gdyż już 6.IX zostały zmuszone przez niemieckie siły do rozdzielenia się pod Myślenicami. Niemcy mogli okrążyć oddziały polskie na południu, lecz do tego nie doszło. Mimo wszystko polskim siłom nie udało się ufortyfikować linii obrony na Wiśle. 12.IX, 14 armia niemiecka przeszła San i znalazła się pod Lwowem, zaś 3 armia Prusy przełamała linię obrony na Bugu i Narwi i 14.IX osiągnęła Brześć. 15.IX armia Warszawa wycofała się ze wschodniej części stolicy, umożliwiając Niemcom zamknięcie kręgu wokół Warszawy. Po 14.IX po zachodniej stronie Wisły zostały tylko armie Pomorze, Poznań i Łódź. Armie Pomorze i Poznań stanęły do bitwy pod Bzurą, która trwała 11 dni, i była największą bitwą Kampanii Wrześniowej. Mimo początkowych sukcesów zdziesiątkowana armia zmuszona została do odwrotu. Nielicznym żołnierzom udało się uciec przez Puszczę Kampinoską do Warszawy. Część Armii Łódź, pod dowództwem gen. Rómmla przedarła się do Warszawy, a reszta pod dowództwem gen. Tommee broniła twierdzy Modlin.
Prezydent i cały rząd polski udał się na emigracje do Rumunii.
Wobec szybkich ruchów wojsk niemieckich, postanowiono zorganizować Front Południowy, obejmujący Karpaty. Tym samym dowództwo nad wojskami polskimi na Froncie Południowym objął gen. Sosnowski. Postanowił on utworzyć nową linię obrony na Sanie, uczynił on także Lwów głównym obozem obrony. Armie Kraków i Karpaty zaczęły odwrót centryczny w kierunku Lwowa. Zatrzymały pod Tomaszowem Lubelskim wojska niemieckie. Trwająca także 11 dni bitwa była drugą co do ilości zaangażowanych jednostek. W pierwszej fazie bitwy wojska polskie skapitulowały z powodu braku amunicji. Zaś w drugiej fazie trwającej od 21-26 rozpoczęło się natarcie wojsk polskich na pozycje niemieckie. Wobec zatrzymania wojsk niemieckich rozwiązany został front północny. 17.IX ukazały się skutki paktu Ribbentrop-Mołotow (Niemcy-Rosja; jeśli Niemcy zaatakują Polskę Rosja ruszy im z odsieczą). Tego dnia wojska radzieckie o sile 1 mln żołnierzy przekroczyły granicę wschodnią łamiąc pakt o nieagresji z 1932. Oddziały polskie otrzymały rozkaz o odwrocie do Rumunii i Węgier. Jednak większe armie nie mogły przedrzeć się przez linię frontu rosyjskiego. Walki o obronę Polski zakończyły się całkowitym rozbiciem wojsk polskich na terenie Polski.

 

b)

Ruch oporu w II wojnie światowej rozwinął się do rozmiarów nie spotykanych dotychczas w historii wojen. W okupowanych krajach Europy powstał front walki podziemnej i partyzanckiej, na którym Niemcy hitlerowskie i ich sojusznicy ponosili dotkliwe straty. Działania ruchu oporu stanowiły ważki wkład w ostateczne zwycięstwo narodów sprzymierzonych nad faszyzmem.
Na rozmiary, kierunki rozwoju oraz oblicze wojskowe i polityczne ruchu oporu w poszczególnych krajach miało wpływ wiele różnych czynników, takich jak, np.: postawa okupowanego narodu, układ sił klasowych i politycznych oraz wynikające z niego koncepcje kierowniczych ośrodków ruchu oporu, metody i cele polityki okupanta, potencjał ludnościowy i ekonomiczny danego kraju, jego położenie strategiczne i warunki geograficzne, tradycje walk wyzwoleńczych, stopień integracji ruchu oporu, możliwość pomocy finansowej, medycznej, w uzbrojeniu oraz współdziałania z frontem regularnym.
Na ziemiach polskich, mimo nie sprzyjających okoliczności i znacznie trudniejszych warunków okupacyjnych niż w innych krajach, ruch oporu stał się zjawiskiem masowym (ogólną liczbę członków określa się na nie mniej niż 800 tys. osób) i przybierał najróżnorodniejsze formy. Należy pamiętać, że teren polski stanowił pomost między armią hitlerowską na froncie wschodnim a terytorium III Rzeszy. Aparat administracyjny i policyjny okupanta był więc wspierany przez stale obecne, duże siły wojskowe, które wiosną 1941 roku osiągnęły liczbę 3 milionów żołnierzy. W latach 1943-44 jednostki Wehrmachtu stały się głównym narzędziem w akcjach pacyfikacyjnych i przeciwpartyznackich.
Na uwagę zasługuje fakt, że w społeczeństwie polskim faszyzm niemiecki nie zyskał najmniejszego grona sympatyków. Nie było więc ani rządów w stylu Vidkuna Quislinga, ani nawet żadnego przedstawicielstwa polityczno-administracyjnego przy faszystowskich władzach okupacyjnych, w przeciwieństwie do innych krajów Europy. Okupantowi nie udało się także utworzyć, mimo czynionych prób, polskiej jednostki wojskowej czy paramilitarnej pod auspicjami Wehrmachtu.
Polski ruch oporu skierowany przeciwko okupantom hitlerowskim ukształtował się bardzo szybko, na co niemały wpływ miały bogate tradycje narodu na polu organizacji wszelkiego rodzaju spisków i konspiracji w okresie XIX i na początku XX wieku. Został on zapoczątkowany przez jednostki Wojska Polskiego, które po kapitulacji nie złożyły broni, lecz wycofały się do lasu by podjąć walkę partyzancką. Najdłużej, bo do wiosny 1940 roku przetrwał oddział majora Henryka Dobrzańskiego 'Hubala'.
Specyficzną cechą polskiego ruchu oporu w pierwszych latach okupacji było jego rozdrobnienie na liczne organizacje. Nadrzędnym ich celem było wyzwolenie narodowe, ale występowały między nimi istotne różnice, dotyczące stosunku do Związku Radzieckiego i aliantów zachodnich, metod walki z okupantem, ustroju społecznego, politycznego i kształtu terytorialnego przyszłej Polski. Z tych różnic wywodzą się nurty: narodowy, centrowo-prawicowy, lewicowy i ludowy.
Ruch narodowy skupiony wokół Stronnictwa Narodowego tworzy własną siatkę wojskową, pod nazwą Narodowa Organizacja Wojskowa, która rozłamuje się pod wpływem akcji scaleniowej. Z części nie podporządkowanej Armii Krajowej i nacjonalistycznego Związku Jaszczurczego powstają Narodowe Siły Zbrojne, o zdecydowanie anty-lewicowej orientacji.

 

 

c)już od września 1939 roku we Francji zaczeły się tworzyć Polskie Siły Zbrojne. Napływali do nich masowo Polacy, którzy najrozmaitszymi drogami zdołali opuścić okupywany kraj lub wydostali się z obszarów internowania w Rumunii i na Węgrzech.Wojsko polsie we Francji liczyło około85 tys. żołnierzy.Dysponowało siłami lądowymi,marynarką wojenną i lotnictwem.Na bliskim wschodzie w podporządkowanej Francuzom Syrii, sformowana została Brygada Strzelców Karpackich pod dowództwem generała Stanisława Kopańskiego.W 1940 r.polskie oddziały wzieły udział w kampani norweskiej,gdzie w bitwie o Narwikwyróżniła się Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich.Nstępnie jednostki armi polskiej uczestniczyły w obronie Francji.Klęska tej ostatniej spowodowała,że część polskich żołnierzy trafiła do niewoli niemieckiej część została internowana w Szwajcarii. W 1940r. polscy lotnkcy wzieli udzaał w trwającej ponad 2 miesiące bitwie o Wielką Brytanię.W 1941r. stacjonująca w Egipcie brygada strzelców karpackich brała udział w obronie twierdzy w Tabruku.Polska marynarka wojenna uczestniczyła zaś w brytyjskich konwojach przez Atlantyk.

 

d)Armia Polska w ZSRR 1941-1942, właściwie Polskie Siły Zbrojne w ZSRR, związek operacyjnyPolskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, utworzony w konsekwencji układu polsko radzieckiego z 30 lipca 1941 i polsko-radzieckiej umowy wojskowej z 14 sierpnia 1941, na mocy której podlegać miał organizacyjnie i personalnie Naczelnemu Wodzowi Polskich Sił Zbojnych, generałowi W. Sikorskiemu, operacyjnie Naczelnemu Dowództwu Armii Czerwonej ZSRR. Uzbrojenie, umundurowanie i wyposażenie dostarczyć miały władze ZSRR oraz częściowo Wielka Brytania. Dowództwo nad formacją powierzono generałowi W. Andersowi, którego sztab znajdował się w Buzułuku koło Kujbyszewa.

16 VIII ustalono wstępnie, że Armię Polską tworzyć będą dwie dywizje piechoty i pułk zapasowy (30 tys. żołnierzy). Armia formowana była z obywateli polskich deportowanych w głąb ZSRR oraz więzionych po 17 IX 1939 (pakt Ribentrop–Mołotow), a także z polskich jeńców wojennych. Do XII 1941 powstały dwie dywizje piechoty: 5 Kresowa Dywizja Piechoty (w Tatiszczewie koło Saratowa) i 6 Lwowska Dywizja Piechoty (w Tockoje koło Buzułuku). W trakcie formowania znajdowały się: 7, 8, 9 i 10 Dywizje Piechoty (tworzone na nowych terenach lokalizacji Armii, głównie w Uzbekistanie iKazachstanie).

Wokół miejsc postoju Armii gromadziła się ludność polska, zabiegając o pomoc materialną i możliwość wydostania się z ZSRR. Według ustaleń polsko-radzieckich Armia miała osiągnąć stan 96 tys. żołnierzy, a osiągnęła (w III 1942) stan ok. 66 tys. osób. Trudności stwarzane przez władze radzieckie w tworzeniu i aprowizacji formacji polskich, żądanie jak najszybszego wysłania na front pojedynczych oddziałów lub dywizji mimo nieosiągnięcia przez nie stanu pełnej gotowości bojowej oraz brak odpowiedzi na noty rządu polskiego w sprawie oficerów więzionych do 1940 w obozach w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku pogorszyły stosunki polsko-radzieckie.

Wstępne ustalenia angielsko-radzieckie pozwoliły na ewakuację od III do IV 1942 do Iranu ok. 33 tys. żołnierzy (8, 9, 10 Dywizje Piechoty) i ok. 11 tys. osób cywilnych (tzw. I ewakuacja). Na mocy układu angielsko-radzieckiego z 25 V 1942 (sprecyzowanego w protokole polsko-radzieckim z 31 VII 1942) postanowiono przenieść Armię Polską w całości do Iranu, w celu wzmocnienia następnie sił brytyjskich w Egipcie. Ewakuacja głównych sił Armii Polskiej przeprowadzona została od VIII do IX 1942 (tzw. II ewakuacja). Ogółem opuściło ZSRR około 114 tys. osób, w tym około 30 tys. osób cywilnych (ok. 13 tys. dzieci).

 

e) f)niestety nie wiem tego:(