Po pokoju w Tylży Francja nie miała już wrogów w Środkowej Europie, ale wojna z Wielką Brytanią trwała nadal. Anglicy napadali francuskie statki na morzu posługując się do tego portami w Portugalii, dlatego Napoleon postanowił opanować ten ostatni wrogi mu obszar kontynentalnej Europy.
Bonaparte posłał swoje wojska przez terytorium sprzymierzonej Hiszpanii i do listopada 1807 r. Portugalia została podbita, a Hiszpania znalazła się pod francuską okupacją. 5 maja 1808 r. Napoleon zmusił króla Karola IV do ustąpienia z hiszpańskiego tronu i posadził na nim swego brata, Józefa Bonaparte. Doprowadziło to do wybuchu narodowego powstania przeciwko francuskim wojskom i chociaż Francuzom udało się utrzymać cały Półwysep Iberyjski, to wojna partyzancka w Hiszpanii tliła się nadal i angażowała znaczne siły. Wykorzystała to Austria, która w kwietniu 1809 r. zawarła nową koalicję z Wielką Brytanią.
VII - Piąta koalicja antyfrancuska (1809)
Wojna rozpoczęła się atakiem Austrii na Saksonię i Księstwo Warszawskie. W odpowiedzi Bonaparte przerzucił część wojsk z Hiszpanii, 12 maja zajął Wiedeń, a 6 lipca ostatecznie rozprawił się z Austriakami pod Wagram. Habsburgowie znów musieli prosić o rozejm, który podpisano 14 października w Schnbrunn pod Wiedniem. Austria utraciła prowincje nad Adriatykiem, a także Salzburg i Inn na rzecz Bawarii, oraz ziemie zdobyte w III rozbiorze Polski na rzecz Księstwa Warszawskiego.
VIII - Kampania rosyjska (1812)
Blokada Wielkiej Brytanii coraz bardziej przeszkadzała Aleksandrowi I, gdyż wymiana handlowa z Anglią była ważna dla rosyjskiej gospodarki, dlatego blokada wiązała się z większymi stratami finansowymi Rosji, niż rządu w Londynie. Car nie był też zadowolony z dominacji Francji w Europie. Kiedy latem 1810 r. jeden z marszałków Napoleona zasiadł na tronie Szwecji, znajdującej się w strefie wpływów Rosji, Aleksander I kazał otworzyć porty rosyjskie dla angielskich statków. Francuski cesarz uważał, że jedynym sposobem na zwycięstwo z Wielką Brytanią jest utrzymanie blokady, ale aby tego dokonać musiał podbić i zwasalizować Rosję. Wojna między dwoma mocarstwami była więc nieunikniona.
Bonaparte zgromadził na terenach Prus Wschodnich i Księstwa Warszawskiego wielonarodową „Wielką Armię”, liczącą 600 tys. ludzi (m.in. 300 tys. Francuzów, Włochów i Belgów, 180 tys. Niemców, 90 tys. Polaków). 24 czerwca przekroczył Niemen rozpoczynając kolejną kampanię, którą na użytek Polaków nazwał „drugą wojną polską”. Wojska rosyjskie cały czas wycofywały się, dopiero pod wsią Borodino 5-7 września doszło do większej bitwy, która jednak nie przyniosła rozstrzygnięcia. Dowodzący wojskami rosyjskimi marszałek Kutuzow bez walki oddał Moskwę, po wcześniejszej ewakuacji ludności i podpaleniu miasta. Napoleon wysłał do cara list z propozycją honorowego zakończenia wojny. Po miesiącu bezowocnych oczekiwań na odpowiedź Bonaparte zdał sobie sprawę z położenia swojej armii, która była pozbawiona zapasów i nieprzygotowana do rosyjskiej zimy, dlatego 18 października zarządził odwrót. Podczas przemarszu przez bezkresne równiny Wielka Armia została niemal doszczętnie zniszczona w wyniku ostrych mrozów, niedostatku zapasów żywności i ciągłych ataków kozackich. Największe straty poniosła podczas przeprawy przez rzekę Berezynę na Białorusi. Nad Niemen powróciło jedynie kilkadziesiąt tysięcy skrajnie wykończonych żołnierzy. Napoleon opuścił swoich żołnierzy i czym prędzej udał się do Francji, by formować nową armię.
1807 pod Iławą, Frydlandem – Rosja dostała
1807 Tylża – z Rosją i Prusami: Rosja blokada, Prusy bez połowy terytorium
1807 Portugalia nie chce blokady – zjechana
1808 W Hiszpanii przejęty tron, ale guerilla i Anglia, więc się wycofali
1808 Francja na Hiszpanię, ale koalicja
1808 V Koalicja: Austria, Anglia
1809 pod Wagram, Austria dostała
1809 Wiedeń – z Austrią: nowa Galicja -> Księstwo W., Istria -> Francja
1812 Francja na Rosję – Kutuzow
1812 pod Smoleńsk, pod Borodino
1813 VI Koalicja – Rosja, Anglia, Szwecja, Prusy, Austria
Wojna w Hiszpanii (1807-1808)
Po pokoju w Tylży Francja nie miała już wrogów w Środkowej Europie, ale wojna z Wielką Brytanią trwała nadal. Anglicy napadali francuskie statki na morzu posługując się do tego portami w Portugalii, dlatego Napoleon postanowił opanować ten ostatni wrogi mu obszar kontynentalnej Europy.
Bonaparte posłał swoje wojska przez terytorium sprzymierzonej Hiszpanii i do listopada 1807 r. Portugalia została podbita, a Hiszpania znalazła się pod francuską okupacją. 5 maja 1808 r. Napoleon zmusił króla Karola IV do ustąpienia z hiszpańskiego tronu i posadził na nim swego brata, Józefa Bonaparte. Doprowadziło to do wybuchu narodowego powstania przeciwko francuskim wojskom i chociaż Francuzom udało się utrzymać cały Półwysep Iberyjski, to wojna partyzancka w Hiszpanii tliła się nadal i angażowała znaczne siły. Wykorzystała to Austria, która w kwietniu 1809 r. zawarła nową koalicję z Wielką Brytanią.
VII - Piąta koalicja antyfrancuska (1809)
Wojna rozpoczęła się atakiem Austrii na Saksonię i Księstwo Warszawskie. W odpowiedzi Bonaparte przerzucił część wojsk z Hiszpanii, 12 maja zajął Wiedeń, a 6 lipca ostatecznie rozprawił się z Austriakami pod Wagram. Habsburgowie znów musieli prosić o rozejm, który podpisano 14 października w Schnbrunn pod Wiedniem. Austria utraciła prowincje nad Adriatykiem, a także Salzburg i Inn na rzecz Bawarii, oraz ziemie zdobyte w III rozbiorze Polski na rzecz Księstwa Warszawskiego.
VIII - Kampania rosyjska (1812)
Blokada Wielkiej Brytanii coraz bardziej przeszkadzała Aleksandrowi I, gdyż wymiana handlowa z Anglią była ważna dla rosyjskiej gospodarki, dlatego blokada wiązała się z większymi stratami finansowymi Rosji, niż rządu w Londynie. Car nie był też zadowolony z dominacji Francji w Europie. Kiedy latem 1810 r. jeden z marszałków Napoleona zasiadł na tronie Szwecji, znajdującej się w strefie wpływów Rosji, Aleksander I kazał otworzyć porty rosyjskie dla angielskich statków. Francuski cesarz uważał, że jedynym sposobem na zwycięstwo z Wielką Brytanią jest utrzymanie blokady, ale aby tego dokonać musiał podbić i zwasalizować Rosję. Wojna między dwoma mocarstwami była więc nieunikniona.
Bonaparte zgromadził na terenach Prus Wschodnich i Księstwa Warszawskiego wielonarodową „Wielką Armię”, liczącą 600 tys. ludzi (m.in. 300 tys. Francuzów, Włochów i Belgów, 180 tys. Niemców, 90 tys. Polaków). 24 czerwca przekroczył Niemen rozpoczynając kolejną kampanię, którą na użytek Polaków nazwał „drugą wojną polską”. Wojska rosyjskie cały czas wycofywały się, dopiero pod wsią Borodino 5-7 września doszło do większej bitwy, która jednak nie przyniosła rozstrzygnięcia. Dowodzący wojskami rosyjskimi marszałek Kutuzow bez walki oddał Moskwę, po wcześniejszej ewakuacji ludności i podpaleniu miasta. Napoleon wysłał do cara list z propozycją honorowego zakończenia wojny. Po miesiącu bezowocnych oczekiwań na odpowiedź Bonaparte zdał sobie sprawę z położenia swojej armii, która była pozbawiona zapasów i nieprzygotowana do rosyjskiej zimy, dlatego 18 października zarządził odwrót. Podczas przemarszu przez bezkresne równiny Wielka Armia została niemal doszczętnie zniszczona w wyniku ostrych mrozów, niedostatku zapasów żywności i ciągłych ataków kozackich. Największe straty poniosła podczas przeprawy przez rzekę Berezynę na Białorusi. Nad Niemen powróciło jedynie kilkadziesiąt tysięcy skrajnie wykończonych żołnierzy. Napoleon opuścił swoich żołnierzy i czym prędzej udał się do Francji, by formować nową armię.