Urodził się w 1886 w Zegrzynku nad Narwią, w rodzinie ziemiańskiej o inteligenckich korzeniach. Ojciec pisywał do "Przeglądu Tygodniowego", w domu bywali Maria Konopnicka, Klemens Junosza, Konrad Prószyński i Bolesław Wysłouch. Po ukończeniu warszawskiego gimnazjum Szaniawski zaczął studia przyrodnicze, wyjechał też do Lozanny, by uczyć się w Instytucie Rolniczym. Później wrócił do rodzinnego majątku; unikał kontaktu z lud
Jerzy Szaniawski zmarł 16 marca 1970 w Warszawie.
We wrześniu 1977 spłonął doszczętnie dworek w Zegrzynku, zamieszkiwany przez wdowę. Okoliczności nie są jasne, prawdopodobnie został podpalony przez dwóch młodych, pijanych mężczyzn, którzy wdarli się do budynku, lecz zostali zamknięci przez Szatkowską, która pobiegła wezwać milicję. Kiedy wróciła, dom stał w płomieniach – obaj napastnicy zginęli[3]. Spłonęła także cała spuścizna po Szaniawskim, w tym liczne niepublikowane utwory. Wspominał, że napisał 77 dramatów, a wydrukowano około 30.[źmi, był niechętny artystycznej śmietance Warszawy.
ur. 10 lutego 1886 w Zegrzynku, zm. 16 marca 1970 w Warszawie) – polski dramaturg, felietonista i pisarz, członek Polskiej Akademii Literatury. Sławę przyniosła mu seria opowiadań o profesorze Tutce.
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej o inteligenckich korzeniach. Ojciec pisywał do "Przeglądu Tygodniowego". Po ukończeniu warszawskiego gimnazjum Szaniawski zaczął studia przyrodnicze, wyjechał też do Lozanny, by uczyć się w Instytucie Rolniczym.
Debiutował w 1912 na łamach "Kuriera Warszawskiego". Pięć lat później jego sztuka Murzyn została wystawiona na deskach Teatru Polskiego. Po sukcesie przedstawienia z Ireną Solską w roli głównej Szaniawski stał się wziętym dramatopisarzem. W latach 20. napisał m.in. Lekkoducha, Ptaka, Papierowego kochanka; jego dramaty wystawiał m.in. teatr Reduta Juliusza Osterwy. W 1924 Szaniawski napisał swą jedyną powieść – Miłość i rzeczy poważne.
Lata 30. nagrody literackie (które umożliwiły mu wybranie w 1933 do Polskiej Akademii Literatury). W jego dramatach grali Kazimierz Junosza-Stępowski i Mieczysław Frenkiel, wystawiano je także w teatrze radiowym, służyły jako scenariusze filmów.
Po wybuchu wojny Szaniawski przeniósł się z Zegrzynka do Warszawy, gdzie działał w ruchu oporu. W 1944 został aresztowany, po uwolnieniu wyjechał do Krakowa, gdzie opublikował Dwa teatry. Współpracował z prasą codzienną, pisząc cykl miniatur o profesorze Tutce. Odmówił jednak tworzenia w stylu realizmu socjalistycznego, skutkiem czego aż do 1955 nie mógł wystawiać ani wydawać. Wyjątkiem był Przekrój, któremu do 1952 pozwolono na drukowanie cyklu o prof. Tutce.
W początku odwilży 1 marca 1955 Związek Literatów Polskich zorganizował mu huczny jubileusz, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Św Wojciech
Wojciech, imię zakonne Adalbert, święty (około 955-997), z rodziny książąt Sławnikowiców, organizator misji w Prusach, jeden z głównych patronów Kościoła katolickiego i Polski;999 r. kanonizowany; wychowany w Niemczech, od 983 r. biskup praski, [...] w 995 r. opuścił czechy i wyjechał do Rzymu; 997 r. w porozumieniu z cesarzem Ottonem III i Bolesławem I Chrobrym przybył (prawdopodobnie przez Węgry) do Polski, skąd udał się w celach misyjnych do Prus, gdzie zginął śmiercią męczeńską; Bolesław I Chrobry sprowadził szczątki Wojciecha do Gniezna, które zostało podniesione do roli metropolii kościelnej (rok 1000); męczeństwo św. Wojciecha stało się w X i XI w. tematem wielu dzieł [...] jego grób w katedrze gnieźnińskiej jest najstarszym miejscem pielgrzymkowym w Polsce.
Urodził się w 1886 w Zegrzynku nad Narwią, w rodzinie ziemiańskiej o inteligenckich korzeniach. Ojciec pisywał do "Przeglądu Tygodniowego", w domu bywali Maria Konopnicka, Klemens Junosza, Konrad Prószyński i Bolesław Wysłouch. Po ukończeniu warszawskiego gimnazjum Szaniawski zaczął studia przyrodnicze, wyjechał też do Lozanny, by uczyć się w Instytucie Rolniczym. Później wrócił do rodzinnego majątku; unikał kontaktu z lud
Jerzy Szaniawski zmarł 16 marca 1970 w Warszawie.
We wrześniu 1977 spłonął doszczętnie dworek w Zegrzynku, zamieszkiwany przez wdowę. Okoliczności nie są jasne, prawdopodobnie został podpalony przez dwóch młodych, pijanych mężczyzn, którzy wdarli się do budynku, lecz zostali zamknięci przez Szatkowską, która pobiegła wezwać milicję. Kiedy wróciła, dom stał w płomieniach – obaj napastnicy zginęli[3]. Spłonęła także cała spuścizna po Szaniawskim, w tym liczne niepublikowane utwory. Wspominał, że napisał 77 dramatów, a wydrukowano około 30.[źmi, był niechętny artystycznej śmietance Warszawy.
Jerzy Szaniawski
ur. 10 lutego 1886 w Zegrzynku, zm. 16 marca 1970 w Warszawie) – polski dramaturg, felietonista i pisarz, członek Polskiej Akademii Literatury. Sławę przyniosła mu seria opowiadań o profesorze Tutce.
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej o inteligenckich korzeniach. Ojciec pisywał do "Przeglądu Tygodniowego". Po ukończeniu warszawskiego gimnazjum Szaniawski zaczął studia przyrodnicze, wyjechał też do Lozanny, by uczyć się w Instytucie Rolniczym.
Debiutował w 1912 na łamach "Kuriera Warszawskiego". Pięć lat później jego sztuka Murzyn została wystawiona na deskach Teatru Polskiego. Po sukcesie przedstawienia z Ireną Solską w roli głównej Szaniawski stał się wziętym dramatopisarzem. W latach 20. napisał m.in. Lekkoducha, Ptaka, Papierowego kochanka; jego dramaty wystawiał m.in. teatr Reduta Juliusza Osterwy. W 1924 Szaniawski napisał swą jedyną powieść – Miłość i rzeczy poważne.
Lata 30. nagrody literackie (które umożliwiły mu wybranie w 1933 do Polskiej Akademii Literatury). W jego dramatach grali Kazimierz Junosza-Stępowski i Mieczysław Frenkiel, wystawiano je także w teatrze radiowym, służyły jako scenariusze filmów.
Po wybuchu wojny Szaniawski przeniósł się z Zegrzynka do Warszawy, gdzie działał w ruchu oporu. W 1944 został aresztowany, po uwolnieniu wyjechał do Krakowa, gdzie opublikował Dwa teatry. Współpracował z prasą codzienną, pisząc cykl miniatur o profesorze Tutce. Odmówił jednak tworzenia w stylu realizmu socjalistycznego, skutkiem czego aż do 1955 nie mógł wystawiać ani wydawać. Wyjątkiem był Przekrój, któremu do 1952 pozwolono na drukowanie cyklu o prof. Tutce.
W początku odwilży 1 marca 1955 Związek Literatów Polskich zorganizował mu huczny jubileusz, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Św Wojciech
Wojciech, imię zakonne Adalbert, święty (około 955-997), z rodziny książąt Sławnikowiców, organizator misji w Prusach, jeden z głównych patronów Kościoła katolickiego i Polski;999 r. kanonizowany; wychowany w Niemczech, od 983 r. biskup praski, [...] w 995 r. opuścił czechy i wyjechał do Rzymu; 997 r. w porozumieniu z cesarzem Ottonem III i Bolesławem I Chrobrym przybył (prawdopodobnie przez Węgry) do Polski, skąd udał się w celach misyjnych do Prus, gdzie zginął śmiercią męczeńską; Bolesław I Chrobry sprowadził szczątki Wojciecha do Gniezna, które zostało podniesione do roli metropolii kościelnej (rok 1000); męczeństwo św. Wojciecha stało się w X i XI w. tematem wielu dzieł [...] jego grób w katedrze gnieźnińskiej jest najstarszym miejscem pielgrzymkowym w Polsce.