Znaczne zasługi w sprowadzeniu przypraw do Europy przypisuje się Aleksandrowi Wielkiemu, który podczas swych wypraw do Persji i Indii poznał pieprz, cynamon, tatarak i inne przyprawy orientalne. Grek Dioskurides w swojej książce o naturalnych substancjach leczniczych pt. "De materia medica" z I wieku n.e. opisuje około 600 roślin przyprawowych i leczniczych, które ujął w system naturalny. Jego dzieło wywierało wpływ na średniowiecznych zbieraczy ziół aż do XVI wieku. Oprócz roślin przyprawowych i leczniczych znanych z wcześniejszych pism wymienia on również szałwią, lukrecję i melisę. Twierdził też, że koper włoski i anyż odznaczają się wielostronnym działaniem leczniczym. Duże zasługi na polu poznawania roślin przyprawowych i leczniczych położył również słynny przyrodnik i lekarz Galenos z Pergamos (II wiek n.e.), którego poglądy aż do XVI w. uważano za niepodważalne. Rzymianie zawdzięczali swoją znajomość przypraw Grekom, rozszerzyli ją jednak znacznie w czasach rozwoju swego państwa. Cenne indyjskie przyprawy, przede wszystkim zaś pieprz, dotarły do Rzymu przez Egipt. Rzymianie przeceniali zbawienne działanie egzotycznych przypraw tak dalece, że powstało wówczas powiedzenie: "nie do wiary, iż człowiek używający cynamonu też umiera". Pliniusz Starszy (I w. n.e.), w swej wielotomowej historii roślin, pt. "Naturalis historia", zachwala spożywanie anyżu, który przywraca człowiekowi młodzieńczy wygląd i zapewnia przyjemny oddech, oraz kopru włoskiego wzmacniającego wzrok.
Znaczne zasługi w sprowadzeniu przypraw do Europy przypisuje się Aleksandrowi Wielkiemu, który podczas swych wypraw do Persji i Indii poznał pieprz, cynamon, tatarak i inne przyprawy orientalne. Grek Dioskurides w swojej książce o naturalnych substancjach leczniczych pt. "De materia medica" z I wieku n.e. opisuje około 600 roślin przyprawowych i leczniczych, które ujął w system naturalny. Jego dzieło wywierało wpływ na średniowiecznych zbieraczy ziół aż do XVI wieku. Oprócz roślin przyprawowych i leczniczych znanych z wcześniejszych pism wymienia on również szałwią, lukrecję i melisę. Twierdził też, że koper włoski i anyż odznaczają się wielostronnym działaniem leczniczym. Duże zasługi na polu poznawania roślin przyprawowych i leczniczych położył również słynny przyrodnik i lekarz Galenos z Pergamos (II wiek n.e.), którego poglądy aż do XVI w. uważano za niepodważalne. Rzymianie zawdzięczali swoją znajomość przypraw Grekom, rozszerzyli ją jednak znacznie w czasach rozwoju swego państwa. Cenne indyjskie przyprawy, przede wszystkim zaś pieprz, dotarły do Rzymu przez Egipt. Rzymianie przeceniali zbawienne działanie egzotycznych przypraw tak dalece, że powstało wówczas powiedzenie: "nie do wiary, iż człowiek używający cynamonu też umiera". Pliniusz Starszy (I w. n.e.), w swej wielotomowej historii roślin, pt. "Naturalis historia", zachwala spożywanie anyżu, który przywraca człowiekowi młodzieńczy wygląd i zapewnia przyjemny oddech, oraz kopru włoskiego wzmacniającego wzrok.