- grodzisko nizinne z X w. w kształcie owalu, położone w dolinie Parsęty nad prawym brzegiem rzeki, wymiary grodziska 50x80m, wysokość 3m
- cmentarzysko kurhanowe z IX w. z ciekawymi zabytkami skandynawskimi leżące na zachód od drogi prowadzącej z Bard do Pobłocia. Badania archeologiczne wykazały istnienie cmentarzyska kurhanowego w Świelubiu, datowanego na IX wiek. Cmentarzysko należało do mieszkańców grodu, typowej wspólnoty terytorialnej, w pobliskiej wsi Bardy. Prace archeologiczne pozwoliły na odkrycie zróżnicowanych pod względem wyposażenia grobów całopalnych, zawierających m.in. dirhemy arabskie oraz ozdoby skandynawskie.
- Kościół w Świelubiu - Treść dokumentu biskupa kamieńskiego Hermanna von Gleichena (1251 – 1289), informuje o patronacie klasztoru benedyktynek w (Starym) Kolobrzegu (dzisiejszy Budzistów) nad kościołem w Świelubiu. Istnieniu świątyni datuje się już na 1278 roku. Zachowane zostało imię proboszcza kościoła i parafii w latach 1417 – 1245 – był nim ksiądz Henning Gruttemaker. Dziś kościół pw. św. Jana Ewangelisty zawiera w sobie partie pierwszej, murowanej świątyni w Świelubiu. Przyjmuje się jednak, że mury obecnej świątyni wzniesiono głównie w XV/XVI wieku. Świątynia jest jednonawowa, z niewyodrębnionym prezbiterium, zakończonym trójbocznie. Od strony zachodniej wznosi się wieża, murowana z kamienia i cegły, lecz w przeważającej części, zwłaszcza u podstawy, z kamienia. Wieża jest najstarszą częścią sakralnego obiektu.
W 1989 roku świątynia mocno ucierpiała na skutek pożaru. Pożar strawił wnętrze kościoła, a także korpus wieżowy, który nie został już jednak odbudowany do wysokości trzech kondygnacji sprzed pożaru.
Pozdrawiam:)
1 votes Thanks 1
Gabiii34grodzisko nizinne z X w. w kształcie nieregularnego owalu, położone w dolinie Parsętynad prawym brzegiem rzeki, wymiary grodziska 50x80m, wysokość 3m cmentarzysko kurhanowe z IX w. z ciekawymi zabytkami skandynawskimi leżące na zachód od drogi prowadzącej z Bard do Pobłocia.
Badania archeologiczne wykazały istnienie cmentarzyska kurhanowego w Świelubiu, datowanego na IX wiek. Cmentarzysko należało do mieszkańców grodu, typowej wspólnoty terytorialnej, w pobliskich Bardach. Prace archeologiczne pozwoliły na odkrycie zróżnicowanych pod względem wyposażenia grobów całopalnych, zawierających m.in. dirhemy arabskie oraz ozdoby skandynawskie.
Kościół w Świelubiu - Treść dokumentu biskupa kamieńskiego Hermanna von Gleichena (1251 – 1289), informuje o patronacie klasztoru benedyktynek w (Starym) Kołobrzegu(dzisiejszym Budzistowie) nad kościołem w Świelubiu. Istnieniu świątyni datuje się już na 1278 roku. Zachowane zostało imię proboszcza kościoła i parafii w latach 1417 – 1425 – był nim ksiądz Henning Gruttemaker.
Obecny kościół pw. św. Jana Ewangelisty (filialny parafii w Dygowie) zawiera w sobie partie pierwszej, murowanej świątyni w Świelubiu. Przyjmuje się jednak, że mury obecnej świątyni wzniesiono głównie w XV/XVI wieku. Świątynia jest orientowana, jednonawowa, z niewyodrębnionym prezbiterium, zakończonym trójbocznie. Od strony zachodniej wznosi się wieża, murowana z kamienia i cegły, lecz w przeważającej części, zwłaszcza u podstawy, z kamienia. Wieża jest najstarszą częścią sakralnego obiektu.
W 1998 roku świątynia mocno ucierpiała na skutek pożaru. Pożar strawił wnętrze kościoła, a także korpus wieżowy, który nie został już jednak odbudowany do wysokości trzech kondygnacji sprzed pożaru.
Zabytki to:
- grodzisko nizinne z X w. w kształcie owalu, położone w dolinie Parsęty nad prawym brzegiem rzeki, wymiary grodziska 50x80m, wysokość 3m
- cmentarzysko kurhanowe z IX w. z ciekawymi zabytkami skandynawskimi leżące na zachód od drogi prowadzącej z Bard do Pobłocia. Badania archeologiczne wykazały istnienie cmentarzyska kurhanowego w Świelubiu, datowanego na IX wiek. Cmentarzysko należało do mieszkańców grodu, typowej wspólnoty terytorialnej, w pobliskiej wsi Bardy. Prace archeologiczne pozwoliły na odkrycie zróżnicowanych pod względem wyposażenia grobów całopalnych, zawierających m.in. dirhemy arabskie oraz ozdoby skandynawskie.
- Kościół w Świelubiu - Treść dokumentu biskupa kamieńskiego Hermanna von Gleichena (1251 – 1289), informuje o patronacie klasztoru benedyktynek w (Starym) Kolobrzegu (dzisiejszy Budzistów) nad kościołem w Świelubiu. Istnieniu świątyni datuje się już na 1278 roku. Zachowane zostało imię proboszcza kościoła i parafii w latach 1417 – 1245 – był nim ksiądz Henning Gruttemaker. Dziś kościół pw. św. Jana Ewangelisty zawiera w sobie partie pierwszej, murowanej świątyni w Świelubiu. Przyjmuje się jednak, że mury obecnej świątyni wzniesiono głównie w XV/XVI wieku. Świątynia jest jednonawowa, z niewyodrębnionym prezbiterium, zakończonym trójbocznie. Od strony zachodniej wznosi się wieża, murowana z kamienia i cegły, lecz w przeważającej części, zwłaszcza u podstawy, z kamienia. Wieża jest najstarszą częścią sakralnego obiektu.
W 1989 roku świątynia mocno ucierpiała na skutek pożaru. Pożar strawił wnętrze kościoła, a także korpus wieżowy, który nie został już jednak odbudowany do wysokości trzech kondygnacji sprzed pożaru.
Pozdrawiam:)
Badania archeologiczne wykazały istnienie cmentarzyska kurhanowego w Świelubiu, datowanego na IX wiek. Cmentarzysko należało do mieszkańców grodu, typowej wspólnoty terytorialnej, w pobliskich Bardach. Prace archeologiczne pozwoliły na odkrycie zróżnicowanych pod względem wyposażenia grobów całopalnych, zawierających m.in. dirhemy arabskie oraz ozdoby skandynawskie.
Kościół w Świelubiu - Treść dokumentu biskupa kamieńskiego Hermanna von Gleichena (1251 – 1289), informuje o patronacie klasztoru benedyktynek w (Starym) Kołobrzegu(dzisiejszym Budzistowie) nad kościołem w Świelubiu. Istnieniu świątyni datuje się już na 1278 roku. Zachowane zostało imię proboszcza kościoła i parafii w latach 1417 – 1425 – był nim ksiądz Henning Gruttemaker.Obecny kościół pw. św. Jana Ewangelisty (filialny parafii w Dygowie) zawiera w sobie partie pierwszej, murowanej świątyni w Świelubiu. Przyjmuje się jednak, że mury obecnej świątyni wzniesiono głównie w XV/XVI wieku. Świątynia jest orientowana, jednonawowa, z niewyodrębnionym prezbiterium, zakończonym trójbocznie. Od strony zachodniej wznosi się wieża, murowana z kamienia i cegły, lecz w przeważającej części, zwłaszcza u podstawy, z kamienia. Wieża jest najstarszą częścią sakralnego obiektu.
W 1998 roku świątynia mocno ucierpiała na skutek pożaru. Pożar strawił wnętrze kościoła, a także korpus wieżowy, który nie został już jednak odbudowany do wysokości trzech kondygnacji sprzed pożaru.
stodoła ryglowana z 2 poł. XIX w.