cita9525
Sztuka grecka charakteryzuje sie bogato zdobionymi budowlami a egipska jest bardziej biedna pod wzgledem budowli
3 votes Thanks 1
kwiatki
EGIPT Sztuka egipska rozwijała się na terenie starożytnego Egiptu od pocz. IV tysiąclecia p.n.e.; pozostając głównie na usługach władcy i religii. Spełniała funkcję propagandy wizualnej w utrwalaniu ustalonego porządku społecznego. Cechą charakterystyczną sztuki Egipskiej była nieprzerwana ciągłość, trwałość i jednolitość artystyczna form. Architektura głównie w kamieniu, także budownictwo skalne; budowle grobowe ? mastaby, piramidy (Cheopsa), grobowce kute w skale; wielkie świątynie (najlepiej zachowane w Karnaku, Luksorze). Rzeźba ? w kamieniu i drewnie (głównie posągi władców, dostojników i urzędników), polichromowany relief. Malarstwo ścienne, na papirusach. Rzemiosło artystyczne ? naczynia, przedmioty codziennego użytku, biżuteria, meblarstwo, wyroby ze szkła. Egipt był ośrodkiem sztuki także w okresie hellenistycznym i rzymskim. Główną inspiracją starożytnej sztuki egipskiej była przyroda. Na początku okresu historycznego charakterystyczny styl cechujący malowidła, reliefy ? ( technika rzeźbiarska polegająca na wyrzeźbieniu w płycie kamiennej lub drewnianej albo też wykuciu lub odlaniu w płycie metalowej kompozycji rzeźbiarskiej, zostawiając przy tym tło ), rzeźby i biżuterię został ujęty w oficjalny kanon, który nie uległ większym zmianom przez 3000 lat. Większość dzieł sztuki stworzono w celu upiększania mrocznych świątynnych wnętrz niedostępnych oczom zwykłych śmiertelników, a także wyposażenia grobowców, aby pomagały zmarłych w życiu pośmiertnym. Z tego powodu ludziom współczesnym dwuwymiarowe sceny z pozornie dziecinnymi wyobrażeniami i brakiem perspektywy mogą, na pierwszy rzut oka, wydawać się naiwne. Taki pogląd dowodzi nieznajomości ich funkcji. Egipcjanie wierzyli, ze właściwe formuły obrzędowe mogą dosłownie ożywić wyobrażone postacie. Aby przedstawienie bóstwa lub zmarłej osoby mogło widzieć, słyszeć, czuć i przemawiać musiało zostać ukazane w sposób oddający wszystkie ważne cechy fizyczne. W sztuce dwuwymiarowej twarz przedstawiana była z profilu, aby najlepiej oddać jej rysy, zaś oczy z tego samego powodu ukazywano en face ( przodem). Na ścianach świątyń i grobowców malowano także jadło i napoje, które miały wzmacniać bóstwo lub zmarłego. Sceny przedstawiające wytwarzanie żywności miały zapewnić jej stałe dostarczanie. Nawet sceny rodzajowe, na przykład taniec, malowano w konkretnym celu, chociaż dzisiaj uważa się je wyłącznie za ładną dekorację. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że taniec i żywa muzyka budzą bogów i ożywiają zmysły zmarłych spoczywających w grobowcu. Starożytna sztuka egipska jest nierozerwalnie związana z pismem, któremu towarzyszy. ?Słowa-obrazy?, nazywane przez Greków hieroglifami ( świętymi literami ) , pojawiły się pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. i były początkowo używane jedynie przez garstkę wykształconych urzędników, którzy stosowali je do prowadzenia notatek. W okresie późniejszym hieroglify pojawiały się w monumentalnych inskrypcjach kamiennych pokrywających ściany grobowców, świątyń, na obeliskach i rzeźbach, a także w obrzędowych papirusach i na przedmiotach kultu religijnego. Starożytni egipscy rzemieślnicy czerpali natchnienie ze świata przyrody, który ich otaczał. Działając w ramach ściśle określonej konwencji artystycznej, potrafili uchwycić naturę znanych roślin, zwierząt i ptaków. Funkcjonalny, tajemniczy charakter starożytnej sztuki egipskiej podkreśla staranny dobór barw. Państwo faraonów, którego symbolem była biała korona Dolnego Egiptu i czerwona Górnego Egiptu, dzieliło się na Czarną Ziemię, gdzie kwitło rolnictwo, oraz jałową Czerwoną Ziemię pustyni ( Deszret ). Barwa czarna i zielona były stosowane w przedstawieniach boga Ozyrysa, bóstwa płodności i życia wiecznego, zaś czerwień do ukazania jego złego brata, Seta, bóstwa chaosu. Spokojny błękit nieba, którego odzwierciedlenie stanowiły wody Nilu, powraca w barwie niebieskiej, otoczonej złocistożółtą poświatą, używanej do przedstawienia elementu boskiego. Płeć Egipcjan podkreślano za pomocą różnej karnacji skóry ? mężczyźni mieli skórę bardziej czerwoną, kobiety jaśniejszą. W sumie rzecz biorąc w dzisiejszych czasach kolory też mają swoje znaczenie bardzo podobne do myśleń starożytnych Egipcjan. Przykładowo kolor zielony jest kolorem nadziei, kolor niebieski symbolizuje spokój natomiast kolor czerwony może wywołać agresję.
GRECJA
Twórczość artystyczna Greków rozwijająca się w XI?I w. p.n.e. na Płw. Bałkańskim, wyspach M. Egejskiego, w Azji Mniejszej, pd. Italii, na Sycylii, wybrzeżach M. Śródziemnego i M. Czarnego. Okres archaiczny (XI?VI w.) ? głównie zabytki: ceramika malowana we wzory geometryczne, drobne figurki z terakoty, brązu i kości słoniowej, architektura ? domy i małe świątynie w typie megaronu, od VII w. początek budownictwa monumentalnego i rzeźby. Okres klasyczny (V?IV w.) charakteryzuje umiar, harmonia, logika i jedność kompozycji. Po raz pierwszy powstały miasta o funkcjonalnym planie z prostokątną siatką ulic. Rozwinęła się rzeźba wolno stojąca ukazująca ruch, malarstwo ścienne, czerwono figurowe malarstwo wazowe, rzeźba w brązie i w kamieniu. W 2 poł. V w. Ateny pod rządami Peryklesa stały się głównym ośrodkiem sztuki. Działali tu wybitni architekci (Iktinos, Kallikrates), rzeźbiarze (Fidiasz, Alkamenes) i malarze (Agatarchos, Apollodoros). Dokonała się synteza porządków architektonicznych: doryckiego i jońskiego. Pojawiła się kolumna koryncka. W rzeźbie Poliktet opracował kanon postaci ludzkiej. W IV w. zapoczątkowano monumentalizację architektury użytkowej (buleuterionu, teatru, stadionu), powstał nowy typ budowli sakralnej (tolosy) i świeckiej (hotele w Olimpii, arsenał w Pireusie). W rzeźbie pojawiły się nowe tematy (akt kobiecy). W malarstwie sztalugowym pojawiła się nowa tematyka (m.in. sceny rodzajowe) i utrwalił się iluzjonizm (dążenie do możliwie wiernego oddania złudzenia rzeczywistości). W okresie hellenizmu (323?30 p.n.e.) grecka sztuka (zw. hellenistyczną) stała się różnorodna tematycznie i formalnie, bardziej laicka i uniwersalna. Nastąpił rozkwit urbanistyki i budownictwa użytkowego (szczytowe osiągnięcie ? latarnia mor. na Faros). Wznoszono monumentalne budowle świeckie i sakralne. W budownictwie mieszkalnym pojawił się dom z perystylem, malowidłami ściennymi, mozaikami posadzkowymi i urządzeniami kanalizacyjnymi; wprowadzono konstrukcję z ciosów klinowych. Powszechnie stosowano porządek joński, rzadko ? koryncki. W rzeźbie realizm, ekspresja. Drobną plastykę reprezentowały m.in. figurki terakotowe z Tanagry. Malarstwo sztalugowe odkryło nowe tematy (pejzaże, martwa natura). Ceramika malowana ustąpiła reliefowej, wyciskanej z form. Rozkwit rzemiosła artystycznego, m.in. toreutyki, złotnictwa, gliptyki
Sztuka egipska rozwijała się na terenie starożytnego Egiptu od pocz. IV
tysiąclecia p.n.e.; pozostając głównie na usługach władcy i religii. Spełniała funkcję propagandy wizualnej w utrwalaniu ustalonego porządku społecznego. Cechą charakterystyczną sztuki Egipskiej była nieprzerwana ciągłość, trwałość i jednolitość artystyczna form. Architektura głównie w kamieniu, także budownictwo skalne; budowle grobowe ? mastaby, piramidy (Cheopsa), grobowce kute w skale; wielkie świątynie (najlepiej zachowane w Karnaku, Luksorze). Rzeźba ? w kamieniu i drewnie (głównie posągi władców, dostojników i urzędników), polichromowany relief. Malarstwo ścienne, na papirusach. Rzemiosło artystyczne ? naczynia, przedmioty codziennego użytku, biżuteria, meblarstwo, wyroby ze szkła. Egipt był ośrodkiem sztuki także w okresie hellenistycznym i rzymskim.
Główną inspiracją starożytnej sztuki egipskiej była przyroda. Na początku okresu historycznego charakterystyczny styl cechujący malowidła, reliefy ?
( technika rzeźbiarska polegająca na wyrzeźbieniu w płycie kamiennej lub drewnianej albo też wykuciu lub odlaniu w płycie metalowej kompozycji rzeźbiarskiej, zostawiając przy tym tło ), rzeźby i biżuterię został ujęty w oficjalny kanon, który nie uległ większym zmianom przez 3000 lat.
Większość dzieł sztuki stworzono w celu upiększania mrocznych świątynnych wnętrz niedostępnych oczom zwykłych śmiertelników, a także wyposażenia grobowców, aby pomagały zmarłych w życiu pośmiertnym. Z tego powodu ludziom współczesnym dwuwymiarowe sceny z pozornie dziecinnymi wyobrażeniami i brakiem perspektywy mogą, na pierwszy rzut oka, wydawać się naiwne. Taki pogląd dowodzi nieznajomości ich funkcji. Egipcjanie wierzyli, ze właściwe formuły obrzędowe mogą dosłownie ożywić wyobrażone postacie. Aby przedstawienie bóstwa lub zmarłej osoby mogło widzieć, słyszeć, czuć i przemawiać musiało zostać ukazane w sposób oddający wszystkie ważne cechy fizyczne.
W sztuce dwuwymiarowej twarz przedstawiana była z profilu, aby najlepiej oddać jej rysy, zaś oczy z tego samego powodu ukazywano en face ( przodem). Na ścianach świątyń i grobowców malowano także jadło i napoje, które miały wzmacniać bóstwo lub zmarłego. Sceny przedstawiające wytwarzanie żywności miały zapewnić jej stałe dostarczanie.
Nawet sceny rodzajowe, na przykład taniec, malowano w konkretnym celu, chociaż dzisiaj uważa się je wyłącznie za ładną dekorację. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że taniec i żywa muzyka budzą bogów i ożywiają zmysły zmarłych spoczywających w grobowcu.
Starożytna sztuka egipska jest nierozerwalnie związana z pismem, któremu towarzyszy. ?Słowa-obrazy?, nazywane przez Greków hieroglifami ( świętymi literami ) , pojawiły się pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. i były początkowo używane jedynie przez garstkę wykształconych urzędników, którzy stosowali je do prowadzenia notatek. W okresie późniejszym hieroglify pojawiały się w monumentalnych inskrypcjach kamiennych pokrywających ściany grobowców, świątyń, na obeliskach i rzeźbach, a także w obrzędowych papirusach i na przedmiotach kultu religijnego.
Starożytni egipscy rzemieślnicy czerpali natchnienie ze świata przyrody, który ich otaczał. Działając w ramach ściśle określonej konwencji artystycznej, potrafili uchwycić naturę znanych roślin, zwierząt i ptaków.
Funkcjonalny, tajemniczy charakter starożytnej sztuki egipskiej podkreśla staranny dobór barw. Państwo faraonów, którego symbolem była biała korona Dolnego Egiptu i czerwona Górnego Egiptu, dzieliło się na Czarną Ziemię, gdzie kwitło rolnictwo, oraz jałową Czerwoną Ziemię pustyni ( Deszret ). Barwa czarna i zielona były stosowane w przedstawieniach boga Ozyrysa, bóstwa płodności i życia wiecznego, zaś czerwień do ukazania jego złego brata, Seta, bóstwa chaosu. Spokojny błękit nieba, którego odzwierciedlenie stanowiły wody Nilu, powraca w barwie niebieskiej, otoczonej złocistożółtą poświatą, używanej do przedstawienia elementu boskiego. Płeć Egipcjan podkreślano za pomocą różnej karnacji skóry ? mężczyźni mieli skórę bardziej czerwoną, kobiety jaśniejszą. W sumie rzecz biorąc w dzisiejszych czasach kolory też mają swoje znaczenie bardzo podobne do myśleń starożytnych Egipcjan. Przykładowo kolor zielony jest kolorem nadziei, kolor niebieski symbolizuje spokój natomiast kolor czerwony może wywołać agresję.
GRECJA
Twórczość artystyczna Greków rozwijająca się w XI?I w. p.n.e. na Płw. Bałkańskim, wyspach M. Egejskiego, w Azji Mniejszej, pd. Italii, na Sycylii, wybrzeżach M. Śródziemnego i M. Czarnego.
Okres archaiczny (XI?VI w.) ? głównie zabytki: ceramika malowana we wzory geometryczne, drobne figurki z terakoty, brązu i kości słoniowej, architektura ? domy i małe świątynie w typie megaronu, od VII w. początek budownictwa monumentalnego i rzeźby.
Okres klasyczny (V?IV w.) charakteryzuje umiar, harmonia, logika i jedność kompozycji. Po raz pierwszy powstały miasta o funkcjonalnym planie z prostokątną siatką ulic. Rozwinęła się rzeźba wolno stojąca ukazująca ruch, malarstwo ścienne, czerwono figurowe malarstwo wazowe, rzeźba w brązie i w kamieniu. W 2 poł. V w. Ateny pod rządami Peryklesa stały się głównym ośrodkiem sztuki. Działali tu wybitni architekci (Iktinos, Kallikrates), rzeźbiarze (Fidiasz, Alkamenes) i malarze (Agatarchos, Apollodoros). Dokonała się synteza porządków architektonicznych: doryckiego i jońskiego. Pojawiła się kolumna koryncka. W rzeźbie Poliktet opracował kanon postaci ludzkiej.
W IV w. zapoczątkowano monumentalizację architektury użytkowej (buleuterionu, teatru, stadionu), powstał nowy typ budowli sakralnej (tolosy) i świeckiej (hotele w Olimpii, arsenał w Pireusie).
W rzeźbie pojawiły się nowe tematy (akt kobiecy). W malarstwie sztalugowym pojawiła się nowa tematyka (m.in. sceny rodzajowe) i utrwalił się iluzjonizm (dążenie do możliwie wiernego oddania złudzenia rzeczywistości).
W okresie hellenizmu (323?30 p.n.e.) grecka sztuka (zw. hellenistyczną) stała się różnorodna tematycznie i formalnie, bardziej laicka i uniwersalna. Nastąpił rozkwit urbanistyki i budownictwa użytkowego (szczytowe osiągnięcie ? latarnia mor. na Faros). Wznoszono monumentalne budowle świeckie i sakralne. W budownictwie mieszkalnym pojawił się dom z perystylem, malowidłami ściennymi, mozaikami posadzkowymi i urządzeniami kanalizacyjnymi; wprowadzono konstrukcję z ciosów klinowych.
Powszechnie stosowano porządek joński, rzadko ? koryncki.
W rzeźbie realizm, ekspresja. Drobną plastykę reprezentowały m.in. figurki terakotowe z Tanagry. Malarstwo sztalugowe odkryło nowe tematy (pejzaże, martwa natura). Ceramika malowana ustąpiła reliefowej, wyciskanej z form. Rozkwit rzemiosła artystycznego, m.in. toreutyki, złotnictwa, gliptyki