Przyczyny globalizacji, która jest najbardziej charakterystyk zjawiskiem światowej gospodarki końca XX wieku można podzielić na trzy rodzaje: osiągnięty poziom technologii, komunikacji i procesów integracji politycznej.
Współczesne metody wytwarzania pozwalające na różnorodność produkcji i wysoką wydajność dają możliwość poszerzenia kręgu potencjalnych klientów. Dzisiaj cykl życia produktów jest bardzo krótki, co sprawia, że najbardziej znaczące staje się szybkie wprowadzenie produktu na rynek i dotarcie do klienta.
Globalny rynek jest najbardziej skomplikowanym zjawiskiem na ziemi i tym samym najbardziej nieprzewidywalnym. Możliwość utrzymania się przedsiębiorstwa na globalnym rynku zależy od zdolności do przyjmowania w tym przedsiębiorstwie form działalności zapewniających mu odpowiednią elastyczność i dynamikę. Cechy te są niezbędne, jeśli się chce często wdrażać innowacyjne produkty i szybko wprowadzać je na rynek, skutecznie reagować na potrzeby klientów i zachowania konkurentów oraz dostrzegać i efektywnie wykorzystywać szanse rozwoju, które pojawiają się często ale na krótko.
Z punktu widzenia typu strategii zarządzania można wyróżnić trzy rodzaje procesów globalizacji działalności przedsiębiorstw:
globalizacja jako kierunek rozwoju korporacji międzynarodowych,
globalizacja jako rezultat fuzji i aliansów strategicznych przedsiębiorstw,
globalizacja jako forma kooperacji.
Pierwszy typ przypada na lata 50 i 60 i wiąże się z naturalnym kierunkiem ewolucji wielu przedsiębiorstw w wielonarodowe przedsiębiorstwa. Przekształcenie w przedsiębiorstwa międzynarodowe polegało na tworzeniu filii zagranicznych lub oddziałów funkcjonujących w oparciu o miejscową siłę roboczą i zasoby surowcowe oraz sprzedających swoje produkty na miejscowych rynkach.
Kolejny etap ewolucji, który przypada na lata 70 i 80 polegał na wprowadzeniu form globalnej koordynacji w odniesieniu do niektórych funkcji krajowych filii przedsiębiorstwa. Globalny charakter tej koordynacji wynikał z uwzględnienia światowych trendów i uwarunkowań w danej dziedzinie oraz podporządkowania jej strategicznym celom ekspansji na rynki światowe.
Przyczyny globalizacji, która jest najbardziej charakterystyk zjawiskiem światowej gospodarki końca XX wieku można podzielić na trzy rodzaje: osiągnięty poziom technologii, komunikacji i procesów integracji politycznej.
Współczesne metody wytwarzania pozwalające na różnorodność produkcji i wysoką wydajność dają możliwość poszerzenia kręgu potencjalnych klientów. Dzisiaj cykl życia produktów jest bardzo krótki, co sprawia, że najbardziej znaczące staje się szybkie wprowadzenie produktu na rynek i dotarcie do klienta.
Globalny rynek jest najbardziej skomplikowanym zjawiskiem na ziemi i tym samym najbardziej nieprzewidywalnym. Możliwość utrzymania się przedsiębiorstwa na globalnym rynku zależy od zdolności do przyjmowania w tym przedsiębiorstwie form działalności zapewniających mu odpowiednią elastyczność i dynamikę. Cechy te są niezbędne, jeśli się chce często wdrażać innowacyjne produkty i szybko wprowadzać je na rynek, skutecznie reagować na potrzeby klientów i zachowania konkurentów oraz dostrzegać i efektywnie wykorzystywać szanse rozwoju, które pojawiają się często ale na krótko.
Z punktu widzenia typu strategii zarządzania można wyróżnić trzy rodzaje procesów globalizacji działalności przedsiębiorstw:
globalizacja jako kierunek rozwoju korporacji międzynarodowych,
globalizacja jako rezultat fuzji i aliansów strategicznych przedsiębiorstw,
globalizacja jako forma kooperacji.
Pierwszy typ przypada na lata 50 i 60 i wiąże się z naturalnym kierunkiem ewolucji wielu przedsiębiorstw w wielonarodowe przedsiębiorstwa. Przekształcenie w przedsiębiorstwa międzynarodowe polegało na tworzeniu filii zagranicznych lub oddziałów funkcjonujących w oparciu o miejscową siłę roboczą i zasoby surowcowe oraz sprzedających swoje produkty na miejscowych rynkach.
Kolejny etap ewolucji, który przypada na lata 70 i 80 polegał na wprowadzeniu form globalnej koordynacji w odniesieniu do niektórych funkcji krajowych filii przedsiębiorstwa. Globalny charakter tej koordynacji wynikał z uwzględnienia światowych trendów i uwarunkowań w danej dziedzinie oraz podporządkowania jej strategicznym celom ekspansji na rynki światowe.