Question

Podaj informacje na temat powstania cesarstwa niemieckiego, dynastii sprawującej tam władzę.
Proszę to na jutro !!!

Answer 1

Monarchia Karola Wielkiego rozpadła się po jego śmierci na trzy mniejsze organizmy państwowe. Podział tej monarchii, jaki dokonał się na mocy traktatu w Verdun, okazał się bardzo nietrwały. Nie przetrwało państwo, które z wydzielonych mu ziem stworzył Lotar; wyłoniło się z niego kilka jeszcze mniejszych i niezależnych państewek, których nie udało się już zjednoczyć. Podziały dotknęły także władztwo Karola Łysego, gdzie władzę przejęły dynastie lokalne i w X w. uformowały się tam liczne, samodzielne księstwa. Przewagę wśród zdobyła jedna z dynastii, której przedstawicielem był Hugo Capet. Odsunął on od władzy Karolingów i korzystając z poparcia metropolity Reims oraz możnowładztwa został wybrany królem.Najdłuższej polityczną jedność zachowało państwo Ludwika Niemieckiego, które objęło wschodnią część ziem dawnej monarchii karolińskiej. Ta monarchia wschodnio-frankijska dała początek przyszłemu państwu niemieckiemu. W dużym stopniu do jedności tych ziem przyczyniły się długie rządy Ludwika. Jednak i w tym państwie dawały o sobie znać tendencje odśrodkowe i dążenia do decentralizacji władzy. Państwo Ludwika składało się z wielu księstw - Szwabii, Frankonii,Saksonii, Bawarii. W każdym z nich władza należała do lokalnych książąt i ich dynastii, które jednak uznawały jeszcze nad sobą autorytet Karolingów. Rola tych dynastii oraz możnowładztwa systematycznie jednak rosła. Książęta musieli nieraz bronić swych ziem przez napadami Węgrówi Normanów. Słaba władza zwierzchnia nie była bowiem w stanie zapewnić efektywnej obrony granic przed Madziarami i Węgrami oraz zapewnić dostatecznego bezpieczeństwa mieszkańcom państwa. Rywalizacja polityczna wpływała na ożywienie się separatyzmów plemiennych dawnych organizmów państwowych. Na korzyść odbudowy silnej, centralnej władzy w państwie działała wciąż żywa germańska tradycja elekcji władcy, która zakładała zawsze wybór jednego panującego. Zasada ta chroniła państwo przed podziałami, ponieważ wykluczała dzielenie kraju między potomków zmarłego władcy.Zmiany w sytuacji kształtującego się państwa niemieckiego przyniosło dopiero wygaśnięcie dynastii Karolingów w państwie wschodnio-frankijskim. Stało się to w 911 r. Tron niemiecki stał się wówczas elekcyjny. Książęta niemieccy dokonali wyboru Konrada, księcia Frankonii i został on królem Niemiec. Jego rządy nie trwały jednak długo, ponieważ przeciw Konradowi wystąpili niektórzy książęta. Doszło do wojny domowej miedzy władcami poszczególnych księstw. Zwycięsko wyszedł z nich książę Saksonii - Henryk I, którego zresztą umierający Konrad wyznaczył na swego sukcesora. Objął on rządy w 919 r. i sprawował je do 936 r. Wraz z objęciem przez niego tronu rozpoczęła swe panowanie w Niemczech dynastia saska (w jej rękach władza znajdowała się aż do połowy XI w., a dokładnie 1024 r.).Panowanie Henryka I rozpoczęło okres jednoczenia i wewnętrznej konsolidacji ziem niemieckich oraz ekspansji terytorialnej państwa niemieckiego. Za panowania saskiej dynastii Niemcy znacznie umocniły swą pozycję na arenie międzynarodowej.Przed Henrykiem I stanęło wiele problemów - zarówno tych zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Poważne zagrożenie dla państwa stanowiły najazdy Węgrów i Normanów. Henryk odniósł nad Węgrami wielkie zwycięstwo w 933 r. nad Unstrutą. Problemem byli również Słowianie, którym udało się zrzucić już wcześniej zwierzchnictwo Karolingów. Henryk I podjął przeciw Słowianom Połabskim wyprawy wojenne, w trakcie, których zdołał z powrotem podporządkować ich państwu wschodnio-frankijskiemu i swej władzy. Sukcesem zakończyła się również jego próba ponownego przyłączenia do państwa niemieckiego Lotaryngii. W polityce wewnętrznej Henryk I starał się umacniać pozycję monarchy i centralnej władzy. Dlatego też nie dzielił swego państwa miedzy swych synów, a swym następcą mianował Ottona I. Już w 929 r. przeprowadził wybór swego syna na króla Niemiec.Otton I objął władzę w 936 r. i sprawował ją do 973 r. Pochodził z rodu saskich Ludolfingów. Starał się kontynuować politykę ojca, ale jednocześnie wniósł do polityki niemieckiej wiele nowych elementów. Dążył do wprowadzenia ścisłej centralizacji władzy i oparł się w tych dążeniach na autorytecie Kościoła. Kościół miał być ściśle związany ze świecką władzą królewską i miał z nią blisko współpracować. Henryk I zapewnił sobie decydujący wpływ na obsadę godności kościelnych (biskupstw i opactw). Nadawał dostojnikom kościelnym dobra ziemskie, które były częścią dóbr królewskich. Dobra te udało się Ottonowi I znacznie powiększyć dzięki włączeniu do nich ziem do tej pory nie użytkowanych. Oparcie się na Kościele i zaangażowanie go do służby państwu uczyniło Ottona I w dużym stopniu władcą niezależnym od feudałów świeckich. Innym celem Ottona I była unifikacja terytorialna państwa niemieckiego, którą rozpoczął już jego ojciec - Henryk I.W polityce zewnętrznej musiał Otton I stawić czoła Węgrom. Odniósł nad nimi wspaniałe zwycięstwo nad rzeką Lech w sierpniu 955 r. Otton I sam dowodził w tej bitwie. Zwycięstwo to oznaczało koniec łupieskich najazdów Węgrów. Zaraz później (w październiku tego roku) uderzył na Słowian Połabskich, którzy podnieśli bunt. Spacyfikował krwawo ich powstanie i ujarzmił Słowian. Utrwalił tym samym niemieckie panowanie na ziemiach Słowian, a dla jego umocnienia założył metropolięw Magdeburgu w 968 r. Miała ona kierować chrystianizacją ziem słowiańskich, co służyło silniejszemu ich podporządkowaniu państwu niemieckiemu. Na wschodnich terenach państwa niemieckiego powstały marchie, czyli okręgi posiadające silną obsadę wojskową, obwarowania i grody. Udało się również odeprzeć normańskie ataki na Niemcy. Jeszcze wcześniej zmusił Otton I władcę Czech do złożenia hołdu lennego królowi niemieckiemu. Uzależnił także od Niemiec Danię, której króla pokonał i uczynił swym trybutariuszem. W 951 r. odniósł wielkie sukcesy, interweniując w Italii - uzyskał wówczas koronę longobardzką i ogłosił się królem Longobardów. Wykorzystał wewnętrzny chaos, jaki przeżywały Włochy rozbite na wiele zwalczających się wzajemnie królestw. Pokonał jednego z królów włoskich - Brengara II, margrabiego Iwrei, którego zhołdował. Należały wówczas do Ottona I tytuły króla Franków i króla Longobardów. Niedługo później Otton I wykorzystał trudne położenie papiestwa zagrożonego zarówno z zewnątrz, jak i przeżywającego wewnętrzne trudności. Dodatkowo podporządkowane wcześniej królestwa włoskie wypowiedziały królowi niemieckiemu lenne posłuszeństwo. Zagrożony papież poprosił króla niemieckiego o pomoc. Otton I odpowiedział na to wezwanie i wyruszył do Włoch w 961 r. po raz drugi. Nie napotkał niemal na żaden opór i bez większego wysiłku podporządkował sobie północną część Włoch oraz Rzym. W zamian za pomoc papież dokonał w bazylice świętego Piotra 2.II. 962 r. koronacji Ottona I nacesarza rzymskiego. Było to ukoronowanie polityki Ottona I i zwieńczenie jego dotychczasowych sukcesów. Osiągnięcia tego władcy sprawiły, że nadano mu później przydomek Wielki.Od momentu, w którym Otton I Wielki przyjął na swe skronie koronę cesarską zaczęło istniećCesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego. Nazwy tej używano od XV w. do 1806 r. Była ona oczywistym nawiązaniem do tradycji uniwersalnego Cesarstwa Rzymskiego, ale z drugiej strony w nazwie tej wyrażała się dominująca pozycja Rzeszy Niemieckiej w Europie. Władcy niemieccy nosili tytuł cesarzy rzymskich.Następcą Ottona I został jego syn - Otton II. Od 961 r. był on królem Niemiec, a od 967 r. cesarzem rzymskim. Tron niemiecki objął w 973 r. po śmierci Ottona I. Jeszcze za życia ojca pojął on za żonę bizantyńską księżniczkę Teofano. Lata 975-977 to okres kolejnych wypraw Ottona II na Czechy; Otton II pokonał Bolesława II, księcia Czech, którego sobie podporządkował. Wzorem Ottona I podjął Otton II wyprawę do Italii, dążąc do uwolnienia jej od zagrożenia arabskiego. Poniósł jednak bardzo bolesną klęskę - w 982 r. pod Cotrone został rozgromiony przez Saracenów. Było to wielki cios dla prestiżu Cesarstwa. W samych Niemczech napotkał Otton II na poważną opozycję wobec swych rządów. Na jej czele stanął bawarski książę - Henryk II Kłótnik. Otton II zdołał stłumić tę opozycję i pokonać księcia Henryka.Otton II zmarł w 983 r. Po jego śmierci wybuchły w Niemczech walki o władzę, ale ostatecznie tron objął syn Ottona II - Otton III. Od 983 r. było on królem Niemiec, a od 996 r. cesarzem. Samodzielne rządy rozpoczął w 995 r. Z jego osobą związana jest koncepcja restauracji dawnegoimperium rzymskiego jako wielkiego uniwersalnego i chrześcijańskiego państwa jednoczącego Wschód i Zachód. W ramach odrodzonego Cesarstwa miałyby się znaleźć różne kraje, ale posiadałyby one takie same prawa. Otton III był bardzo przywiązany do tradycji Cesarstwa Rzymskiego i bardzo poważnie traktował swoją cesarską godność. Otton III uważał się za największego władcę w świecie chrześcijańskim oraz zwierzchnika Kościoła chrześcijańskiego. Sam decydował o obsadzie tronu papieskiego. W 995 r. rozprawił się z opozycją roduKrescencjuszów i wyniósł na urząd papieski Brunona (jako Grzegorza V), który był jego kuzynem. Zaraz później, w maju 996 r., Otton III przyjął cesarską koronę. Postępowanie Ottona III wzbudziło niezadowolenie w Italii oraz w samych Niemczech. Grzegorz V został wygnany z Rzymu już w 996 r., a władzę ponownie przejęli Krescencjusze. Otton III po raz kolejny interweniował we Włoszech, zajmując w 998 r. sam Rzym. Wrogów Ottona III spotkały surowe represje. Otton III starał się zgromadzić wokół siebie najwybitniejsze postacie swych czasów. Wielki wpływ na poczynania i poglądy Ottona zdobył Gerbert, mnich z Aurillac. Kiedy zmarł papież Grzegorz V, Otton III uczynił papieżem właśnie Gerberta, który przyjął imię Sylwestra II. Otton III był poza tym związany z takimi osobistościami jak święci Wojciech, Romuald i Nil. Były to wówczas największe religijne i moralne autorytety. W 1000 r. Otton III przybył do Polski i w Gnieźnie spotkał się z jej ówczesnym władcą - Bolesławem Chrobrym. W planach cesarza niemieckiego polski władca odgrywał bardzo ważną rolę; sam książę Bolesław utrzymywał z Ottonem bardzo dobre stosunki. Cesarz niemiecki wyraził zgodę na utworzenie w Polsce niezależnej prowincji kościelnej. Oznaczało to zmianę dotychczasowej polityki niemieckiej na wschodzie, do tej pory uważającej chrystianizację słowiańskich ziem przez niemieckie ośrodki misyjne za drogę do ich podporządkowania władzy niemieckiej. W 1001 r. po raz kolejny podniosła się opozycja Krescencjuszy i doszło do buntu. Zmusiło to cesarza do opuszczenia Rzymu. W 1002 r. Otton III zmarł.Dynastia saska odegrała ogromną rolę w początkowych dziejach państwa niemieckiego. Za panowania władców z tej dynastii Niemcy stały się wewnętrznie scalonym państwem oraz osiągnęły bardzo wysoką pozycję w ówczesnej Europie. Kolejni władcy niemieccy odsunęli od Niemiec niebezpieczeństwa zewnętrzne ze strony Normanów i Węgrów. Zapewniło to państwu stabilizację i umożliwiło jego ekspansję przede wszystkim na Lotaryngię oraz ziemie Słowian Połabskich, na których przeprowadzano przymusową i brutalną chrystianizację, podobnie jak wcześniej czynił to Karol Wielki z Sasami. Ośrodkiem chrystianizacji ziem słowiańskich miał być Magdeburg, a schrystianizowane ziemie miały zostać podporządkowane niemieckiej organizacji kościelnej, czyli w konsekwencji władcom niemieckim. W polityce wewnętrznej królowie niemieccy dążyli do budowy autorytetu władzy monarszej i silnej, centralnej władzy w państwie. Korzystali w tym celu z pomocy Kościoła, który uważali za narzędzie swej królewskiej władzy. Poparcie dostojników kościelnych udzielane władcom niemieckim miało tych ostatnich uniezależnić od wpływów możnych.Dynastia saska podjęła się realizacji tego, czego nie udało się dokonać Karolowi Wielkiemu, czyli restauracji Cesarstwa Rzymskiego. Dążył do tego Otton I, a ukoronowaniem jego wysiłków była jego koronacja w 962 r. na cesarza. Od tej chwili władca Niemiec nosił trzy tytuły - w wyniku elekcji stawał się królem Niemiec, koronacja czyniła go królem Rzymu, po koronacji w Rzymie stawał się cesarzem rzymskim. Koronacja cesarska posiadająca religijną oprawę podniosła prestiż władców niemieckich. Do poczynań Karola Wielkiego nawiązywał Otton III, który nakazał odnalezienie grobu władcy Franków, a kiedy to zrobiono ufundował mu wspaniały grobowiec. Nie zdołał jednak Otton III odbudować jedności świata chrześcijańskiego oraz doprowadzić do zjednoczenia świata zachodniego i wschodniego. Władza nad Italią wymagała ciągłych wysiłków ze strony władców niemieckich, którzy musieli tłumić odradzającą się tam opozycję przeciw władzy cesarskiej. Cesarze byli wciąż uwikłani w wojny domowe w Italii. Otton III musiał pod wpływem tej opozycji opuścić Rzym, który miał zostać stolicą przyszłego Cesarstwa. Zmarł niedługo później, będąc daleko od swej niedoszłej stolicy.