Twórczość C. Debussy`ego i częściowo M. Ravela prezentuje kierunek zwany impresjonizmem.
Impresjonizm muzyczny ( przełom XIX i XX wiek ) powstał około 15 lat po pojawieniu się tego kierunku w malarstwie. Impresjonistom chodziło głównie o malowanie w plenerze, gdzie łatwo uzyskuje się grę świateł i cieni, a barwy zastępują linie.
Podobnie kompozytorzy, których nazwano impresjonistami, dbali bardziej o barwność muzyki, niż o jej kontury oraz o uzyskanie wrażenia, niż o przekaz formy.
Do najwybitniejszych przedstawicieli tego kierunku należeli Claude Debussy i Maurycy Ravel. W Polsce w duchu impresjonizmu tworzył przez pewien okres czasu Karol Szymanowski.
Claude Debussy jest pierwszym kompozytorem, który – zrywając z romantyczną tradycją – pchnął rozwój muzyki na nowe tory. Wyzwolił muzykę z form klasycznych i stworzył nowe, porzucił tonalność, zrewolucjonizował technikę orkiestralną i pianistyczną. Przenosząc główny akcent z jakości harmonicznych na jakości brzmieniowe, odkrył nowe środki ekspresji i możliwość przeobrażenia całej struktury dźwiękowej dzieła muzycznego.
Dla twórczości Ravela charakterystyczna jest dążność do uzyskania jasnej i przejrzystej formy, prostoty i lekkości wyrazu przy jednoczesnym świadomym nawiązaniu do różnych pod względem stylistycznym wpływów ( impresjonizm, atonalizm ). Wykorzystywał również jazz na wzór G. Gershwina ( Koncert fortepianowy G-dur ), folklor i egzotykę ( rapsodie ). Jego muzyka odznacza się doskonałością formy, przejrzystością rysunku melodycznego, a także znakomitą i wzorową instrumentacją ( m.in. wspaniale zinstrumentował „Obrazki z wystawy” Modesta Musorgskiego ).
Tekst jest moim opracowaniem, nie jest kopią z netu. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
Twórczość C. Debussy`ego i częściowo M. Ravela prezentuje kierunek zwany impresjonizmem.
Impresjonizm muzyczny ( przełom XIX i XX wiek ) powstał około 15 lat po pojawieniu się tego kierunku w malarstwie. Impresjonistom chodziło głównie o malowanie w plenerze, gdzie łatwo uzyskuje się grę świateł i cieni, a barwy zastępują linie.
Podobnie kompozytorzy, których nazwano impresjonistami, dbali bardziej o barwność muzyki, niż o jej kontury oraz o uzyskanie wrażenia, niż o przekaz formy.
Do najwybitniejszych przedstawicieli tego kierunku należeli Claude Debussy i Maurycy Ravel. W Polsce w duchu impresjonizmu tworzył przez pewien okres czasu Karol Szymanowski.
Claude Debussy jest pierwszym kompozytorem, który – zrywając z romantyczną tradycją – pchnął rozwój muzyki na nowe tory. Wyzwolił muzykę z form klasycznych i stworzył nowe, porzucił tonalność, zrewolucjonizował technikę orkiestralną i pianistyczną. Przenosząc główny akcent z jakości harmonicznych na jakości brzmieniowe, odkrył nowe środki ekspresji i możliwość przeobrażenia całej struktury dźwiękowej dzieła muzycznego.
Dla twórczości Ravela charakterystyczna jest dążność do uzyskania jasnej i przejrzystej formy, prostoty i lekkości wyrazu przy jednoczesnym świadomym nawiązaniu do różnych pod względem stylistycznym wpływów ( impresjonizm, atonalizm ). Wykorzystywał również jazz na wzór G. Gershwina ( Koncert fortepianowy G-dur ), folklor i egzotykę ( rapsodie ). Jego muzyka odznacza się doskonałością formy, przejrzystością rysunku melodycznego, a także znakomitą i wzorową instrumentacją ( m.in. wspaniale zinstrumentował „Obrazki z wystawy” Modesta Musorgskiego ).
Tekst jest moim opracowaniem, nie jest kopią z netu. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.