Język polski należy do grupy języków słowiańskich. W językach tych obserwujemy wiele podobieństw zarówno pod względem podstawowego zasobu słownictwa jak i budowy gramatycznej. Możemy to zauważyć porównując wyrazy i formy gramatyczne z różnych języków słowiańskich: np. woda - voda - boga, ręce - ruce - pyke (polskie - czeskie - rosyjskie) itd. Na podstawie tych przykładów można się przekonać, że są to języki pokrewne. Ich podobieństwo polega na tym, że wywodzą się one od wspólnego przodka zwanego językiem prasłowiańskim. W połowie I tysiąclecia n.e. stosunki historyczne (wędrówki ludów, upadek cesarstwa rzymskiego) spowodowały rozluźnienie kontaktów pomiędzy poszczególnymi grupami plemiennymi Słowian. Wspólnota prasłowiańska rozpadła się na trzy grupy: zachodniosłowiańską, wschodniosłowiańską i południowosłowiańską, z których drogą stopniowego rozwoju wyłoniły się istniejące do dziś języki słowiańskie takie jak: języki zachodniosłowiańskie - polski, czeski, słowacki, górno i dolnołużycki, języki wschodniosłowiańskie - rosyjski, ukraiński, białoruski, języki południowosłowiańskie - serbsko-łużycki, słoweński, bułgarski, macedoński. Mniejsze podobieństwa można dostrzec między wieloma innymi językami narodów Europy i Azji, np. polskie - matka, greckie - meter, łaćińskie - mater, angielskie - mother, niemieckie - Mutter. Są to ślady dawnej wspólnoty językowej ludów wielu krajów Europy i Azji. Języki do niej należące nazywamy indoeuropejskimi, a język, z którego się wywodzą praindoeuropejskim. Językowa wspólnota indoeuropejska zaczęła się rozpadać na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. Obecnie do rodziny indoeuropejskiej należy większość języków Europy (oprócz: węgierskiego, fińskiego, estońskiego, baskijskiego) oraz niektóre języki Azji, np. indyjskie, irańskie.
Język polski należy do grupy języków słowiańskich. W językach tych obserwujemy wiele podobieństw zarówno pod względem podstawowego zasobu słownictwa jak i budowy gramatycznej. Możemy to zauważyć porównując wyrazy i formy gramatyczne z różnych języków słowiańskich: np. woda - voda - boga, ręce - ruce - pyke (polskie - czeskie - rosyjskie) itd.
Na podstawie tych przykładów można się przekonać, że są to języki pokrewne. Ich podobieństwo polega na tym, że wywodzą się one od wspólnego przodka zwanego językiem prasłowiańskim.
W połowie I tysiąclecia n.e. stosunki historyczne (wędrówki ludów, upadek cesarstwa rzymskiego) spowodowały rozluźnienie kontaktów pomiędzy poszczególnymi grupami plemiennymi Słowian. Wspólnota prasłowiańska rozpadła się na trzy grupy: zachodniosłowiańską, wschodniosłowiańską i południowosłowiańską, z których drogą stopniowego rozwoju wyłoniły się istniejące do dziś języki słowiańskie takie jak: języki zachodniosłowiańskie - polski, czeski, słowacki, górno i dolnołużycki, języki wschodniosłowiańskie - rosyjski, ukraiński, białoruski, języki południowosłowiańskie - serbsko-łużycki, słoweński, bułgarski, macedoński.
Mniejsze podobieństwa można dostrzec między wieloma innymi językami narodów Europy i Azji, np. polskie - matka, greckie - meter, łaćińskie - mater, angielskie - mother, niemieckie - Mutter.
Są to ślady dawnej wspólnoty językowej ludów wielu krajów Europy i Azji. Języki do niej należące nazywamy indoeuropejskimi, a język, z którego się wywodzą praindoeuropejskim.
Językowa wspólnota indoeuropejska zaczęła się rozpadać na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. Obecnie do rodziny indoeuropejskiej należy większość języków Europy (oprócz: węgierskiego, fińskiego, estońskiego, baskijskiego) oraz niektóre języki Azji, np. indyjskie, irańskie.
język praindoeuropejski-SCS-języki słowiańskie-zachodni-j.polski i słwacki,czeski