Question

Pilnie potrzebuję - pochód Hunów. Jak wyglądała ich wielka wędrówka, na jakie tereny???

Answer 1

Źródło zadane.pl

Wielka Wędrówka Ludów w III-VI wieku n.e. była to masowa migracja ludów zamieszkujących dotychczas tereny Europy Środkowej i Wschodniej oraz Azji. Zmieniły one obraz etniczny kontynentu, ale spowodowały również to, że ówczesna gospodarka i kultura europejska podupadły. Przyczyniły się także do częściowej likwidacji Cesarstwa Rzymskiego. Ludy te nazywane były przez Rzymian barbarzyńcami – ludźmi mówiącymi obcym językiem. Wśród nich można wyróżnić trzy większe grupy – Germanów, Słowian oraz ludy pasterskie pochodzenia tureckiego, mongolskiego i irańskiego. Wielką Wędrówkę Ludów od III do VI wieku zapoczątkowało plemię Wizygotów przybyłe z terenów Skandynawii, które w 268 zaatakowało Rzym i opanowało Półwysep Bałkański. Z kolei ostatnim przejawem migracji był najazd Longobardów na Italię w 568. Przyczyną przemieszczania się ludów był rozpad wspólnoty narodowej, jak i również formowanie się państw nowego typu – patrymonialnych, gdzie władca traktuje podległy mu kraj jako własność i swobodnie nim dysponuje, np. dzieląc go między synów.
Kolebką Germanów była Skandynawia i Półwysep Jutlandzki. Ich ekspansja na południe miała miejsce już w I tysiącleciu p.n.e. Utworzyli oni grupę Germanów Zachodnich., którzy często atakowali granice cesarstwa na Renie. Plemieniem o najwyższym znaczeniu w III wieku byli Frankowie. Spośród Germanów Wschodnich najpotężniejsi byli Goci, którzy w III wieku n.e. osiedli na wybrzeżach Morza Czarnego. Sąsiadując z Imperium Rzymskim ulegli silnym wpływom cywilizacji rzymsko-greckiej. W IV wieku wiele plemion zaczęło osiedlać się w granicach imperium. Byli to Wizygoci, Wandalowie, Gepidowie, Longobardowie oraz Ostrogoci. Często pomagali Rzymianom w toczonych przez nich wojnach, byli oni bowiem bardzo waleczni i silni. Pod koniec IV wieku ruszyli na podbój cywilizacji nadśródziemnomorskiej. 
W 375 r. n.e. Wizygoci przestraszeni klęską Ostrogotów w starciu z Hunami, zaczęli wycofywać się ze stepów czarnomorskich na południowy-wschód. Cesarz rzymski Walens pozwolił na prośbę Wizygotów osiedlić się im w Tracji i obiecał, że będzie im dostarczał żywności. Ponieważ cesarz nie wywiązał się z umowy, doszło do buntu Wizygotów i licznych bitew. W 378 roku pod Adrianopolem, cesarz poniósł śmierć. W 382 r. n.e. następca Walensa – Teodozjusz Wielki zawarł nowy układ z Wizygotami - uznał ich za sojuszników, a ponadto zagwarantował ich państwu całkowitą autonomię, ale w zamian za pomoc zbrojną. Po śmierci Teodozjusza doszło do wielu problemów wewnętrznych. Niezdyscyplinowane i dzikie oddziały germańskie plądrowały tereny imperium. Wkrótce podjęto działania przeciwko barbarzyńcom. W 400 roku w Konstantynopolu śmierć poniosło kilka tysięcy żołnierzy gockich. Wódz Wizygotów Alaryk nie przeciwstawił się przeciwnikom Germanów i w 402 roku opanował Mediolan – dotychczasową siedzibę cesarza. Stylichon – opiekun cesarza Honoriusza, pokonał go w bitwie pod Pollentią, ale nie dokonał całkowitego zniszczenia wroga. W 410 roku Alaryk zdobył miasto Rzym, a jego żołnierze łupili miasto przez kilka dni. W 409 roku Wandalowie, Swenowie oraz Alanowie najechali Półwysep Iberyjski. Pierwsi z nich opanowali Betykę, Swenowie osiedlili się w Galicji i północnej Portugalii, ostatni zaś w Luzytanii. Jednakże najsilniejszym plemieniem na półwyspie byli Wizygoci. Otrzymali oni od cesarza Honoriusza Akwitanię na prawach sprzymierzeńców, ale wkrótce zdobyli również Pireneje. Rządzili oni prawie całym Półwyspem Iberyjskim, za wyjątkiem kraju Swebów i Basków. Po 507 roku, na skutek przegranej bitwy z Frankami, utracili Akwitanię, co spowodowało ich napływ do Hiszpanii. Po kampanii cesarza Justyniana w 505 roku, rozpoczął się powolny upadek państwa Wizygotów.
Po objęciu władzy przez niepełnoletniego Walentyniana II doszło do walk o wpływy cesarza między rzymskimi wodzami. Namiestnik prowincji Africa - Bonifacjusz, w 428 roku, poprosił o pomoc Wandalów – wschodniego odłamu Germanów. Zamierzał utworzyć nowe państwo germańskie w północnej Afryce. Król Wandalów – Genzeryk, pokonał Rzymian w bitwie pod Hipponą (430 r.) i zajął większą cześć kraju. W 442 roku ówczesny cesarz rzymski na mocy układu zatwierdził nabytki Wandalów w Afryce. Utworzyli oni państwo, które uzyskało suwerenność w zamian za dostarczania zboża do Rzymu. Dzięki zbudowaniu silnej floty, uniemożliwiali stosunki handlowe między wschodem i zachodem Imperium Rzymskiego.
Rzymska prowincja położona na północ od cesarstwa – Brytania, była atakowana przed barbarzyńców już w III wieku n.e., jednakże przeprowadzali oni najsilniejsze najazdy dopiero w V wieku n.e. Byli to Sasi, Anglowie i Jutowie, plemiona osiadłe na Półwyspie Jutlandzkim. Przebieg podboju nie jest znany, jednakże wiadomo, że w 450 roku najeźdźcy powoli zaczęli opanowywać Brytanię. Wkrótce stworzyli oni kilka państewek: Jutowie – Kent, Sasi – Essex, Wessex i Sussex, Anglowie zaś Mercję, East-England i Nortumbrię. Ludność rdzenna w dużym stopniu została wypchnięta poza granice kraju.
W czasie gdy zachodnia część Imperium Rzymskiego była stopniowo i sukcesywnie opanowywana przez plemiona barbarzyńskie, częścią wschodnią zaczęli interesować się Hunowie. Lud ten osiedlił się na stepach nad rzeką Cisą i narzucił swoje zwierzchnictwo kilku innym szczepom. W 443 roku na czele Hunów stanął wódz Atylla, który budził respekt u sąsiednich plemion. W 441 i 447 napadł na Wschód, docierając do Konstantynopola i pod Termopile. Od 448 szukał pretekstu do napaści na Zachód. Chciał ożenić się z córką cesarza Honorią i przejąć połowę zachodniego cesarstwa. Jego żądania zostały odrzucone, przypuścił więc szturm na Galię. W 451 roku poniósł klęskę w starciu z armią rzymską na Polach Katalaunijskich. Wycofał się, zaś w następnym roku złupił północ Italii i dotarł pod bramy Rzymu, ale wycofał się na wieść o ataku Wschodu na siedziby Hunów. Dalsze podboje uniemożliwiła śmierć Atylli w 453 roku.
W 455 roku Rzym został doszczętnie zniszczony przez Wandalów. W związku z tym, że w tym samym roku cesarz Walentynian III stał się ofiara zamachu, nie było następcy tronu. Gdy tylko pojawiał się nowy kandydat do purpury, wkrótce ponosił śmierć. W 472 po śmierci poprzednika, nowym ,,rozdawcą korony” został Orestes, który w 475 powołał na tron swojego niepełnoletniego syna Romulusa, zwanego Augustulusem czyli ,,Cesarzątkiem”. Żołnierze germańcy nie otrzymujący żołdu, zbuntowali się i na swojego dowódcę wybrali w 476 Odoakra ze swojego plemienia. Zamordował on Orestesa, a sam przejął władzę. Insygnia cesarskie odesłał do Cesarstwa Wschodniorzymskiego. Nie rządził on jednak długo, gdyż w wyniku wojny z Teodorykiem – królem Ostrogotów, zginął. Teodoryk rządził niezależnie od Konstantynopola, za jego czasów doszlo do tak zwanego odrodzenia Italii. Goci oparli granice kraju o Dunaj, zatrzymali również pochód Franków w stronę Morza Śródziemnego, w wyniku czego odzyskali tereny Prowansji. Niestety śmierć władcy w 526 roku przyczyniła się do nasilenia konfliktów wewnętrznych i natarć z zewnątrz, przede wszystkim ze strony Konstantynopola, który pragnął odzyskać utracone ziemie.
Skutki wędrówek ludów próbował usilnie zmienić Justynian I, który marzył o przywróceniu cesarstwu dawnych granic. Na pierwszy cel obrał Afrykę – która wówczas znajdowała się pod panowaniem Wandalów. We wrześniu 533 wysłał tam ekspedycję wojskową pod dowództwem Belizariusza. Pokonali oni Germanów, którzy skapitulowali po upływie roku. W Afryce przywrócono pozycję Kościoła Katolickiego, a władzę objął egzarcha. Nastepnym celem była Italia. Już w 536 dwie armie pokonały Ostrogotów, opanowały Dalmację i Sycylię. Gdy Ostrogoci przystąpili do kontrataku, Rzym znajdował się już pod władzą Belizariusza. Po długim oblężeniu Rzymu, Ostrogotom nie udało się odzyskać Rzymu, ale w odwecie zniszczyli Mediolan, a jego mieszkańców sprzedali w niewolę lub wymordowali. W związku z rosnącą pozycją Belizariusza, został on odwołany przez Konstantynopol. Goci mieli być osadzeni w dolinie Padu jako sprzymierzeńcy Rzymu, ale w związku z odwołaniem Belizariusza, w 541 zaczęli palić i niszczyć ziemie senatorów, dotarli również pod Rzym. Ich sukcesy nie trwały jednak długo, bowiem w 552 ponieśli dotkliwą klęskę pod Busta Gallorum w starciu z wojskami Justyniana I. W bitwie zginął król oraz kilka tysięcy Ostrogotów, co przypieczętowało ostateczny upadek Państwa Ostrogockiego. W 552 roku Bizancjum odzyskało również Betykę.
W 568 roku na zniszczoną i osłabioną ciągłymi najazdami Italię, najechał najmniej cywilizowany szczep germański – Longobardowie, przybyli ze swoich siedzib w Panonii, które na mocy traktatu, przekazali te tereny Awarom, ale zastrzegając sobie możliwość powrotu przez okres 200 lat. Silni i waleczni Longobardowie odnosili sukcesy na terenach Italii, a twierdze padały jedna po drugiej. Stolicę ustanowili w Pawii nad Tacynem. Do Cesarstwa Bizantyjskiego należały między innymi Rzym i Rawenna. Najeźdźcy nie kontynuowali swojego podboju ze względu na to, że od 574 nie wybierali króla, a podległe sobie ziemie dzielili na małe księstewka.
Podsumowując, Wielka Wędrówka Ludów w III-VI wieku diametralnie zmieniła gospodarkę, kulturę i politykę Europy. Doszło do wielu zniszczeń i strat ludności w wyniku najazdów barbarzyńskich plemion. Najazd Longobardów na Italię przypieczętował koniec marzeń cesarza Justyniana I o całkowitej odbudowie Imperium Romanum. Z czasem doszło do połączenia kultur barbarzyńskich z rdzennymi. Istniejące nadal Cesarstwo Bizantyjskie musiało stawić czoła Arabom. Na zajętych zaś przed barbarzyńskie plemiona terenach, wkrótce miały rozwinąć się fundamenty przyszłych państw.