Pilne . !
Rozprawka .
Proooszę . ; *
Czy bunt przeciw władzy może być zjawiskiem pozytywnym.?
Odwołaj się do swojej wiedzy z literatury i historii..
Rozprawka .
Proooszę . ; *
Czy bunt przeciw władzy może być zjawiskiem pozytywnym.?
Odwołaj się do swojej wiedzy z literatury i historii..
Bunt to również okres dorastania. Dzieci, dotychczas grzeczne i posłuszne rodzicom zaczynają się im sprzeciwiać. Chcą poznać świat takim, jaki jest, z jego wadami i zaletami. Na Ziemi mieszkają różni ludzie i trudno każdemu dogodzić. Dlatego rozpowszechnia się bunt m.in. przeciw: ideałom, Bogu, społeczeństwu czy rodzinie. Zdarza się, że do jednego protestu dołączają inni. Tak było w przypadku A. Mickiewicza. Swój bunt przeciw staremu światu zawarł w „Odzie do młodości”:
„(...) Gwałt niech się gwałtem odciska(...)”.
Poeta chciał stworzyć coś nowego, bez ciemnoty, którą zarzucał ludziom starym. Do wszelkich zmian nawoływał ludzi młodych:
„(...) Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga;
łam, czego rozum nie złamie(...)”.
Motyw buntu w literaturze jest tematem rzeka. Mitycznym buntownikiem był Ikar. Pragnąc wolności nie posłuchał ostrzeżeń ojca. Lecąc na zrobionych przez ojca skrzydłach wzbił się zbyt wysoko. Zbuntował się przeciw ojcu, który chciał dla syna jak najlepiej. Również Antygona sprzeciwiła się królowi. Nie chciała poddać się jego nakazom. Uważała, że prawo boskie jest najważniejsze.
Inny uczuciowy sprzeciw możemy zauważyć w „Romeo i Julia” Williama Shakespeare’a. W tym utworze dwoje zakochanych ludzi sprzeciwiło się swoim rodzicom. Być może ich śmierć przyniosła zgodę między dwoma rodami, ale do czego doprowadziła nienawiść?
Człowiek buntował się od zawsze. Jednak sprzeciw ma także swoje dobre strony. To dzięki niemu powstaje coś nowego, ludzie nie stoją w miejscu. Bunt był, jest i będzie nieodłącznym elementem istnienia ludzkiego.
Bunt dorastania dla nikogo nie jest zjawiskiem niezwykłym. Wręcz przeciwnie: śmiało można powiedzieć, że jest „stary jak świat”- jest nieodłącznym atrybutem młodości. Chciałabym teraz przytoczyć wypowiedź p. Elizy Czerki „Specyfika buntu w okresie dorastania” (UMK, Toruń):
„W naszym społeczeństwie bunt dorastania kojarzy się głównie z reakcją na otaczający nas świat i rzeczywistość- począwszy od buntowniczych zachowań w domu, w szkole, a skończywszy na coraz częstszych manifestacjach. Według A. Oleszkowicz: „bunt dorastania jest formą przeciwstawiania się tym wszystkim obiektom i stanom rzeczy, które jednostka subiektywnie postrzega jako ograniczające i/lub zagrażające jej prawom lub niezgodne z oczekiwaniami i wyobrażeniami”. Wynika to stąd, że bunt dorastania jest silnie związany ze światopoglądem i ideologią wyznawaną przez młodzież. Dla nastolatka sprzeciw jest walką o możliwość realizacji własnej koncepcji życia, często nierealnej, ale z jego punktu widzenia dającej możliwość na odnalezienie sensu życia w szarej rzeczywistości. Jak można zauważyć, bunt z jednej strony wiąże się z odrzuceniem zasad narzucanych przez społeczeństwo dorosłe, z drugiej strony przyjęciem norm i zasad życia pewnej grupy społecznej. Wielu rodziców zaczyna mieć wrażenie, że między nimi a ich dziećmi dochodzi do ochłodzenia stosunków. Do tego dzieci zaczynają chodzić na wagary i sięgają po wszelkiego rodzaju używki (papierosy, alkohol).
Jak więc należy postrzegać bunt? Jako normy rozwojowe czy patologię? Na to pytanie może dać odpowiedź analiza poziomów buntu dorastania opracowana przez A. Oleszkowicz:
I poziom buntu
Młody człowiek zaczyna postrzegać siebie jako osobę dorosłą, co jest ściśle związane z wyglądem zewnętrznym nastolatka (pojawienie się zarostu, mutacja, fizjologiczne przejawy dorosłości płciowej). W związku z tymi przemianami uważa się za równego dorosłym, zaczyna ich oceniać na podstawie tej równości. Nastolatek chce być bardziej wolny i przejąć kontrolę nad swoim życiem, co prowadzi do sprzeciwu rodziców w postaci nakazów i zakazów. To z kolei prowadzi do poczuwania się przez młodzież bardziej ograniczanymi.
Bunt na I poziomie występuje w odpowiedzi na konkretne ograniczenia i wiąże się z brakiem stabilności emocjonalnej.
II poziom buntu
Bunt na II poziomie jest reakcją na zagrożenie zagubieniem tożsamościowym. Zagrożenie to wiąże się z wpływami i naciskami różnych środowisk tj. Kościół, grupę rówieśniczą, rodzinę, szkołę itp. Często te oddziaływania są sprzeczne, a młody człowiek nie jest jeszcze przygotowany na takie rzeczy. Stąd rodzi się bunt, który ma dać szansę na własne stworzenie tożsamości.
III poziom buntu
Bunt na tym poziomie ściśle jest związany z kryzysem młodzieńczym. Jednostka, wykorzystując odroczenie, w jakim się znajduje, sprawdza różnorodne postawy i poglądy. W swoim postępowaniu kieruje się swoistym egocentryzmem, dla którego typowe są 2 zjawiska:
pragnienie bycia różnym od innych
przypisywanie swoim marzeniom i myślom nieograniczonych możliwości.
Młodzież dostrzega rozbieżności między przyjętym przez siebie światopoglądem a rzeczywistym światem. Dotyczy to zjawisk takich jak: wojny, terroryzm, bieda, cierpienie. Taka sytuacja tworzy dyskomfort i niezadowolenie z panujących stosunków społeczno-politycznych.
Główną funkcją buntu na III poziomie będzie kreowanie się jednostki w nowej roli, która ma dać jej zastępczą tożsamość. Elementem takiego kreowania się mogą być przejawy buntu zewnętrznego, głównie wyrażającego się w ubiorze czy w uczestnictwie w różnych manifestacjach.
Analiza opisanych poziomów buntu nasuwa pytanie o jego znaczenie. Bunt pozwala jednostce zwrócić uwagę na swoje istnienie jako osoby dorastającej. Zaczyna ona sama podejmować decyzje, wyznaczać cele i zadania. To forma odrzucenia zachowań dziecięcych i przejścia w świat dorosłości. ”