Pilne!!!! Referat na temat trzęsień ziemi i ich skutków
Aban
Trzęsienie ziemi to gwałtowne rozładowanie naprężeń powstałych w skorupie ziemskiej w czasie ruchów fragmentów litosfery, któremu towarzyszy powstanie fal sejsmicznych. Rejestruje się ok. 10 tys. trzęsień ziemi rocznie, z czego najwięcej występuje w obrębie oceanów. Większość wstrząsów trwa krócej niż minutę. Najdłuższe trwało 4 minuty, a doszło do niego na Alasce w 1964 r. Nauka, która zajmuje się przyczynami, mechanizmem i przebiegiem trzęsień ziemi oraz ich związkiem z budową wewnętrzną Ziemi nazywa się sejsmologia. Dostarcza ona podstawowych danych o fizycznym stanie wnętrza Ziemi. Niestety, przewidywanie trzęsień ziemi jest jeszcze w stadium początkowym, chociaż wiadomo, że przed wstrząsami sejsmicznymi pojawiają się pewne charakterystyczne oznaki, które je zapowiadają: • poszerzanie się skał • zmiana przewodnictwa elektrycznego wód podziemnych • gwałtowne wahanie się poziomu wody w studniach Źródłem rozchodzenia się fal sejsmicznych jest ognisko czyli hipocentrum i jest położone w głębi Ziemi. Prostopadle nad hipocentrum na powierzchni Ziemi znajduje się epicentrum, wokół którego położony jest obszar epicentralny – miejsce największych zniszczeń. Ogniska trzęsień ziemi towarzyszą często liniom uskoków transformacyjnych, gdzie dwie płyty tektoniczne, przesuwane przez podziemne siły w przeciwnych kierunkach mogą się niekiedy zazębiać. Narastające naprężenia powodują pęknięcie płyt, które wyzwala drgania sejsmiczne. W 1935 r. amerykański uczony Charles F. Richter opracował tzw. Skalę Richtera do pomiaru magnitudy (wielkości i natężenia uwolnionej energii) trzęsienia ziemi. Za pomocą sejsmografu położonego w odległości 100 km od epicentrum trzęsienia ziemi mierzy się amplitudę drgań gruntu (wyrażana jest ona w mikronach). Każda kolejna jednostka w skali Richtera odpowiada w przybliżeniu uwolnieniu energii 24 razy większej. Np. wstrząsy 1 stopnia są rejestrowane tylko przez sejsmografy, a przy magnitudzie 8 występuje trzęsienie o rozmiarach katastrofalnych. Skala Mercallego wyraża intensywność wstrząsów sejsmicznych w stopniach od I do XII. Umożliwia ocenę siły trzęsienia ziemi na podstawie jego skutków. Została opracowana przez włoskiego uczonego Giuseppe Mercallego 1902 r., później ją zmodyfikowano i została nazwana poprawioną (zmodyfikowaną) skalą intensywności Mercallego. I stopień oznacza drgania rejestrowane jedynie przez przyrządy. Drgania II stopnia wyczuwają nieliczne osoby, zwłaszcza na wyższych piętrach domów. Wstrząsy VII stopnia powodują, że trudno jest utrzymać się na nogach, a kiedy trzęsienie osiąga XII stopień powierzchnia ziemi faluje, przedmioty wylatują w powietrze, niemal wszystkie konstrukcje leżą w gruzach. Trzęsienia ziemi mogą wywołać skutki uboczne. Jeśli wstrząsy uszkodzą przewody gazowe, łatwo może dojść do pożaru. Pod wpływem drgań sejsmicznych po stokach mogą gwałtownie osuwać się masy skalne. Podmorskie trzęsienia ziemi wzbudzają tsunami. Największa fala tsunami miała 85m wysokości, a runęła w 1971 r. na wybrzeża japońskiej wyspy Ishigaki, zaś najszybsza przemierzała ocean z prędkością ok. 900 km/h. Podczas tsunami 26 grudnia 2004 r. w południowo-wschodniej Azji zginęło ponad ćwierć miliona ludzi. Najtragiczniejsze trzęsienia ziemi: • Szersi, Chiny w 1556 r. – 830 tys. ofiar • Kalkuta, Indie w 1737 r. – 300 tys. ofiar • Tangszan, Chiny w 1976 r. – 255 tys. ofiar
Nauka, która zajmuje się przyczynami, mechanizmem i przebiegiem trzęsień ziemi oraz ich związkiem z budową wewnętrzną Ziemi nazywa się sejsmologia. Dostarcza ona podstawowych danych o fizycznym stanie wnętrza Ziemi. Niestety, przewidywanie trzęsień ziemi jest jeszcze w stadium początkowym, chociaż wiadomo, że przed wstrząsami sejsmicznymi pojawiają się pewne charakterystyczne oznaki, które je zapowiadają:
• poszerzanie się skał
• zmiana przewodnictwa elektrycznego wód podziemnych
• gwałtowne wahanie się poziomu wody w studniach
Źródłem rozchodzenia się fal sejsmicznych jest ognisko czyli hipocentrum i jest położone w głębi Ziemi. Prostopadle nad hipocentrum na powierzchni Ziemi znajduje się epicentrum, wokół którego położony jest obszar epicentralny – miejsce największych zniszczeń. Ogniska trzęsień ziemi towarzyszą często liniom uskoków transformacyjnych, gdzie dwie płyty tektoniczne, przesuwane przez podziemne siły w przeciwnych kierunkach mogą się niekiedy zazębiać. Narastające naprężenia powodują pęknięcie płyt, które wyzwala drgania sejsmiczne.
W 1935 r. amerykański uczony Charles F. Richter opracował tzw. Skalę Richtera do pomiaru magnitudy (wielkości i natężenia uwolnionej energii) trzęsienia ziemi. Za pomocą sejsmografu położonego w odległości 100 km od epicentrum trzęsienia ziemi mierzy się amplitudę drgań gruntu (wyrażana jest ona w mikronach). Każda kolejna jednostka w skali Richtera odpowiada w przybliżeniu uwolnieniu energii 24 razy większej. Np. wstrząsy 1 stopnia są rejestrowane tylko przez sejsmografy, a przy magnitudzie 8 występuje trzęsienie o rozmiarach katastrofalnych.
Skala Mercallego wyraża intensywność wstrząsów sejsmicznych w stopniach od I do XII. Umożliwia ocenę siły trzęsienia ziemi na podstawie jego skutków. Została opracowana przez włoskiego uczonego Giuseppe Mercallego 1902 r., później ją zmodyfikowano i została nazwana poprawioną (zmodyfikowaną) skalą intensywności Mercallego. I stopień oznacza drgania rejestrowane jedynie przez przyrządy. Drgania II stopnia wyczuwają nieliczne osoby, zwłaszcza na wyższych piętrach domów. Wstrząsy VII stopnia powodują, że trudno jest utrzymać się na nogach, a kiedy trzęsienie osiąga XII stopień powierzchnia ziemi faluje, przedmioty wylatują w powietrze, niemal wszystkie konstrukcje leżą w gruzach.
Trzęsienia ziemi mogą wywołać skutki uboczne. Jeśli wstrząsy uszkodzą przewody gazowe, łatwo może dojść do pożaru. Pod wpływem drgań sejsmicznych po stokach mogą gwałtownie osuwać się masy skalne. Podmorskie trzęsienia ziemi wzbudzają tsunami. Największa fala tsunami miała 85m wysokości, a runęła w 1971 r. na wybrzeża japońskiej wyspy Ishigaki, zaś najszybsza przemierzała ocean z prędkością ok. 900 km/h. Podczas tsunami 26 grudnia 2004 r. w południowo-wschodniej Azji zginęło ponad ćwierć miliona ludzi.
Najtragiczniejsze trzęsienia ziemi:
• Szersi, Chiny w 1556 r. – 830 tys. ofiar
• Kalkuta, Indie w 1737 r. – 300 tys. ofiar
• Tangszan, Chiny w 1976 r. – 255 tys. ofiar