Question

Pilne , proszę o pomoc !!

Scharakteryzuj działania wojenne na Atlantyku podczas II wojny światowej.

Z góry dziękuję . ;)

Answer 1

Przystępując do wojny podwodnej na rozległych przestrzeniach Oceanu Atlantyckiego i przyległych mórz Niemcy rozporządzali 57 U-bootami. W dniu wybuchu wojny w morzu znajdowało się 39 niemieckich okrętów podwodnych. Początkowo Hitler nakazał, aby atakować żeglugę zgodnie z zasadami konwencji. Ten rozkaz nie był wydany z pobudek humanitarnych, a tylko z myślą, że po zajęciu Polski Wielka Brytania i Francja zawrą pokój. W niedługim czasie Kriegsmarine poczęła łamać przyjęte zobowiązania, co w końcu doprowadziło do nieograniczonej wojny podwodnej.

    W jesieni 1939 roku marynarka faszystowska Niemiec składała się z 57 okrętów podwodnych. Pod względem jakościowym, tzn. klas i typów okrętów niemiecka marynarka była marynarką nawodną, przeznaczoną do walki o panowanie na morzu, ale pod względem ilościowym nie odpowiadała temu przeznaczeniu. Nie odpowiadała ona również wymaganiom wojny podwodnej, bowiem spośród posiadanych okrętów podwodnych zaledwie 15% nadawało się do działań na wodach oceanu.

Pierwszym krokiem ku nieograniczonej wojnie podwodnej było zatopienie , statku pasażerskiego na którego pokładzie znajdowało się 1103 pasażerów i 315 ludzi załogi. To zdarzenie na samym początku wojny wstrząsnęło opinią światową. Na pewien czas na rozkaz Fuhrera w żadnym wypadku nie wolno było torpedować statków pasażerskich nawet jeśli te były eskortowane. 23 września Hitler na wniosek adm. Raedera zatwierdził zasadę torpedowania wszystkich statków handlowych, które zatrzymane przez U-boot używają radiostacji. Już następnego dnia zniesiono zakaz atakowania statków francuskich. Niedługo potem zezwolono dowódcom na wykonywanie nieograniczonych ataków na zaciemnione statki w pobliżu brzegów brytyjskich i francuskich. Ograniczenia dotyczące statków pasażerskich zniesione zostały 17 listopada. Należy tu podkreślić, że w pierwszej wojnie światowej Niemcy rozpoczęły nieograniczoną wojnę podwodną dopiero po dwóch i pół latach działań wojennych, w drugiej zaś wojnie światowej zniosły niemal wszystkie ograniczenia już po kilku miesiącach.

    Strona aliancka starała się przeciwstawić zaistniałemu zagrożeniu; przystąpiono do organizowania konwojów, podjęto także próby bardziej ofensywnych wystąpień na morzu, rozpoczęto stawianie zagród minowych. Plany systemu konwojowego były opracowane i gotowe już w chwili wybuchu wojny. Jednakże zastosowanie tego systemu na szeroką skalę było niemożliwe. Statki były rozproszone po wszystkich morzach i oceanach, siły eskorty nie dość że szczupłe, ale jeszcze nie zorganizowane. Ze względu na niedostatek sił eskorty, konwoje odchodzące z Anglii były odprowadzane nie dalej niż 200 mil na zachód od Irlandii, po czym statki rozpraszały się, udając się do portów przeznaczenia, a zespół eskortujący szedł na spotkanie z jednostkami zdążającymi do kraju. Anglicy do walki z U-bootami usiłowali wprowadzić lotnictwo. Coastal Command miało jednak zbyt mało samolotów więc zdecydowało się na wysłanie lotniskowców. Alianci starali się uniemożliwić przedostanie się U-bootów na Atlantyk przez kanał La Manche, stawiając rozległą zaporę minową. Zapora miała także podnieść bezpieczeństwo własnej żeglugi. Zapory minowe postawiono również wzdłuż wschodnich wybrzeży Anglii, pomiędzy ujściami rzek Humber i Tyne, a także postawiono gigantyczną zaporę minową pomiędzy Szetlandami, Wyspami Owczymi i Islandią. Ponadto podjęto stawianie pól ofensywnych na wodach nieprzyjacielskich.

    Kolejnym ciosem dla Brytyjczyków (bardziej moralnym niż faktycznym) było wtargnięcie Güntera Priena na U47 do bazy morskiej w Scapa Flow. Prien wpłynął niepostrzeżenie do Scapa Flow i zatopił stary pancernik Royal Oak.

    W 1939 roku U-booty zapisały na swoje konto 114 statków, to jest przeszło połowę globalnej ilości strat poniesionych w tym okresie na morzu przez żeglugę państw sprzymierzonych i neutralnych. Sukcesy odniesione w wojnie podwodnej w 1939 roku Niemcy opłacili stratą zaledwie 9 U-bootów

Answer 2

Działania wojenne na Atlantyku rozpoczęły się wraz z przystąpieniem brytyjczyków do wojny. Pierwszego ataku dokonali Niemcy - angielski statek pasażerski SS Athena został zatopiony przez Niemiecki U30.

największe nasailenie ataków U-Botów niemieckich na statki aliantów przypadły na lata 1941 - 1943. 

Celem adm. Karl'a Dönitz'a bylo odcięcie Wysp Brytyjskich od pomocy USA i koloni zamorskich oraz zmuszenie Anglików do zawarcia pokojów.