Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć się kolwiek dzieje:
Bo nie już słońce ostatnie zachodzi,
A po złej chwili piękny dzień przychodzi.
Patrzaj teraz na lasy,
Jako prze zimne czasy
Wszystkę swą krasę drzewa utraciły,
A śniegi pola wysoko przykryły.
Po chwili wiosna przyjdzie,
Ten śnieg z nienagła zejdzie,
A ziemia, skoro słońce jej zagrzeje,
W rozliczne barwy znowu się odzieje.
Nic wiecznego na świecie:
Radość sie z troską plecie,
A kiedy jedna weźmie moc nawiętszą,
W ten czas masz ujźrzeć odmianę naprędszą.
Ale człowiek zhardzieje,
Gdy mu się dobrze dzieje;
Więc też, kiedy go Fortuna omyli,
Wnet głowę zwiesi i powagę zmyli.
Lecz na szczęście wszelakie
Serce ma być jednakie;
Bo z nas Fortuna w żywe oczy szydzi,
To da, to weźmie, jako się jej widzi.
Ty nie miej za stracone,
Co może być wrócone:
Siła Bóg może wywrócić w godzinie;
A kto mu kolwiek ufa, nie zaginie.
1a. Powiedz, do kogo podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedź. Zacytuj odpowiednie fragmenty.
b. Objaśnij, jaki wypływ na odbiorcę może mieć zastosowanie takiej formy wypowiedzi.
2. Podaj argumenty świadczące o tym, że podmiot liryczny Pieśni IX przyjmuje stoicką postawę wobec życia.
Pomocy . < 3
1.podmiot liryczny w wierszu to madry przyjaciel który zwraca sie do odbiorcy wiersza z pouczeniem , dzieli się z nim swoim życiowym doswiadczeniem.Tematem wiersza jest zmienny los utorzsamiony z Rzymską boginią fortuną , pociecha i optymizm wynikają z analogii między światem człowieka i natury.Poeta snując refleksje o podobieństwie zniam w naturze i odmianie zmian człowieka odwołuje si.ę do przemysleń epikurejczyków. w 5 zwrotce poeta zwarł stoicką przestrogę by nie ufać zbytnio w łasnemu szczęsciu gdyż nagła niekorzystna amiana może spowodować asmutek , a nawte zatracenie się w żalu. W ostatniej zwrotce jawi się poeta jako chrześcijański humanista który nie odrzuca filozofii antycznej , jednak refleksje o postawie człowiekka wzbogaca odwołaniem do Boga któremu należy zaufać .