Barok, zarówno w warstwie światopoglądowej jak i estetycznej, nie był bezpośrednim zaprzeczeniem zdobyczy Odrodzenia. Zaburzenie zasady renesansowej harmonii dla harmonii pojętej jako synteza przeciwieństw i ruchu oraz wprowadzenie metafizycznego niepokoju wynikało z innowacyjnego przetworzenia tradycji humanistyczne.
W XVIII stuleciu nastąpił niebywały rozkwit architektury w krajach niemieckich: Austrii, Czechach, Śląsku, Bawarii, Saksonii, Prusach. Największą sławę zyskali Johann Bernhard Fischer von Erlach (kościół św. Karola Boromeusza w Wiedniu, rezydencje cesarskie Schönbrunn i Hofburg) oraz Balthasar Neumann (pałac w Würzburgu, kościół w Vierzehnheiligen). Obok nich wyróżniły się takie indywidualności jak Kilian Ignaz Dientzenhofer (Praga), Johann Lucas von Hildebrandt (Belweder w Wiedniu), Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff (pałace Sanssouci i Charlottenburg), Matthäus Daniel Pöppelmann (Zwinger), Jacob Prandauer (opactwo w Melk) i Dominikus Zimmermann (kościół pielgrzymkowy w Wies).
Francja i Anglia upodobały sobie bardziej klasyczny styl. We Francji najwybitniejszymi architektami byli Jules Hardouin-Mansart, François Mansart i Louis Le Vau, a najsłynniejszą budowlą – pałac w Wersalu. Powstał tam również barokowy styl ogrodowy (André Le Nôtre) oraz plan pałacu między dziedzińcem a ogrodem. W Anglii zasłynęli przede wszystkim Christopher Wren i Inigo Jones, którzy odbudowali Londyn po wielkim pożarze.
Słynne budowle to są: Pałac w Wilanowie, Kalwaria Zebrzydowska w Małopolsce, Portrety truminne, Poznański kościuł farny, Kościól w Zespole Klasztornym Filipinów koło Gostynia w Wielkopolsce.
Barok, zarówno w warstwie światopoglądowej jak i estetycznej, nie był bezpośrednim zaprzeczeniem zdobyczy Odrodzenia. Zaburzenie zasady renesansowej harmonii dla harmonii pojętej jako synteza przeciwieństw i ruchu oraz wprowadzenie metafizycznego niepokoju wynikało z innowacyjnego przetworzenia tradycji humanistyczne.
W XVIII stuleciu nastąpił niebywały rozkwit architektury w krajach niemieckich: Austrii, Czechach, Śląsku, Bawarii, Saksonii, Prusach. Największą sławę zyskali Johann Bernhard Fischer von Erlach (kościół św. Karola Boromeusza w Wiedniu, rezydencje cesarskie Schönbrunn i Hofburg) oraz Balthasar Neumann (pałac w Würzburgu, kościół w Vierzehnheiligen). Obok nich wyróżniły się takie indywidualności jak Kilian Ignaz Dientzenhofer (Praga), Johann Lucas von Hildebrandt (Belweder w Wiedniu), Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff (pałace Sanssouci i Charlottenburg), Matthäus Daniel Pöppelmann (Zwinger), Jacob Prandauer (opactwo w Melk) i Dominikus Zimmermann (kościół pielgrzymkowy w Wies).
Francja i Anglia upodobały sobie bardziej klasyczny styl. We Francji najwybitniejszymi architektami byli Jules Hardouin-Mansart, François Mansart i Louis Le Vau, a najsłynniejszą budowlą – pałac w Wersalu. Powstał tam również barokowy styl ogrodowy (André Le Nôtre) oraz plan pałacu między dziedzińcem a ogrodem. W Anglii zasłynęli przede wszystkim Christopher Wren i Inigo Jones, którzy odbudowali Londyn po wielkim pożarze.
Słynne budowle to są: Pałac w Wilanowie, Kalwaria Zebrzydowska w Małopolsce, Portrety truminne, Poznański kościuł farny, Kościól w Zespole Klasztornym Filipinów koło Gostynia w Wielkopolsce.
Mam nadzieje że pomogłem.