Obecnie Opera Narodowa to jeden z ważniejszych punktów na kulturalnej mapie stolicy i Polski, dysponuje największą sceną operową świata - o całkowitej szerokości 36,5 m, głębokości 57,6 m i wysokości 34,4 m. Z łatwością mogłaby pomieścić mediolańską La Scalę. Widownia największej sali Teatru, Sali im. Moniuszki ma 1841 miejsc. Teatr Wielki posiada także mniejszą salę – Młynarskiego – z widownią na około 200 miejsc, dawniej salę prób, następnie otwartą dla widzów. W sali Młynarskiego odbywają się przedstawienia kameralne i przedstawienia dla dzieci, to tutaj odbyły się premiery spektakli: "W krainie Czarodziejskiego Fletu", "Pana Marimby" i "Magicznego Doremika". Teatr Wielki jest najbardziej reprezentacyjny teatrem operowym w Polsce, gdyż odbywają się w nim bardzo ważne uroczystości, związane z historią Polski, jak i historią teatru.
Teatr Wielki w Warszawie, scena operowo-baletowa przy placu Teatralnym. Jej historia związana jest z Teatrem Narodowym, który po przeniesieniu do nowego budynku na placu Marywilskim (obecnie plac Teatralny) przyjął nazwę Teatr Wielki, inaugurując 1833 swą działalność inscenizacją Cyrulika sewilskiego G. Rossiniego. 1858 wystawiono tu m.in. pierwszą polską operę narodową – Halkę S. Moniuszki. Gmach Teatru Wielkiego został zniszczony w czasie II wojny światowej i od 1945 stopniowo oddawany był do użytku. Duża scena operowo-baletowa zainaugurowała swą działalność dopiero w 1965 premierą Strasznego dworu S. Moniuszki. W tymże roku w Salach Redutowych otwarto Muzeum Teatralne, w prawym skrzydle budynku od 1949 działał Teatr Narodowy. W 1994 teatr przyjął nazwę Teatr Wielki – Opera Narodowa. W 1996 Teatr Wielki połączono z Teatrem Narodowym pod wspólną nazwą Teatr Narodowy. Rozwój tej sceny związany jest z działalnością m.in.: J. Elsnera, K. Kurpińskiego, E. Młynarskiego. Występowali tu wybitni artyści, m.in.: E. Bandrowska-Turska, A. Sari, A. Didur, J. Kiepura, bracia E. i J. Reszke. Wysoką rangę nadali teatrowi m.in. dyrygenci: B. Wodiczko, J. Krenz, A. Wicherek, R. Satanowski.
Obecnie Opera Narodowa to jeden z ważniejszych punktów na kulturalnej mapie stolicy i Polski, dysponuje największą sceną operową świata - o całkowitej szerokości 36,5 m, głębokości 57,6 m i wysokości 34,4 m. Z łatwością mogłaby pomieścić mediolańską La Scalę. Widownia największej sali Teatru, Sali im. Moniuszki ma 1841 miejsc. Teatr Wielki posiada także mniejszą salę – Młynarskiego – z widownią na około 200 miejsc, dawniej salę prób, następnie otwartą dla widzów. W sali Młynarskiego odbywają się przedstawienia kameralne i przedstawienia dla dzieci, to tutaj odbyły się premiery spektakli: "W krainie Czarodziejskiego Fletu", "Pana Marimby" i "Magicznego Doremika". Teatr Wielki jest najbardziej reprezentacyjny teatrem operowym w Polsce, gdyż odbywają się w nim bardzo ważne uroczystości, związane z historią Polski, jak i historią teatru.
Myślę, że pomogłam. Pozdrawiam. :)
Teatr Wielki w Warszawie, scena operowo-baletowa przy placu Teatralnym. Jej historia związana jest z Teatrem Narodowym, który po przeniesieniu do nowego budynku na placu Marywilskim (obecnie plac Teatralny) przyjął nazwę Teatr Wielki, inaugurując 1833 swą działalność inscenizacją Cyrulika sewilskiego G. Rossiniego. 1858 wystawiono tu m.in. pierwszą polską operę narodową – Halkę S. Moniuszki.
Gmach Teatru Wielkiego został zniszczony w czasie II wojny światowej i od 1945 stopniowo oddawany był do użytku. Duża scena operowo-baletowa zainaugurowała swą działalność dopiero w 1965 premierą Strasznego dworu S. Moniuszki. W tymże roku w Salach Redutowych otwarto Muzeum Teatralne, w prawym skrzydle budynku od 1949 działał Teatr Narodowy. W 1994 teatr przyjął nazwę Teatr Wielki – Opera Narodowa. W 1996 Teatr Wielki połączono z Teatrem Narodowym pod wspólną nazwą Teatr Narodowy.
Rozwój tej sceny związany jest z działalnością m.in.: J. Elsnera, K. Kurpińskiego, E. Młynarskiego. Występowali tu wybitni artyści, m.in.: E. Bandrowska-Turska, A. Sari, A. Didur, J. Kiepura, bracia E. i J. Reszke. Wysoką rangę nadali teatrowi m.in. dyrygenci: B. Wodiczko, J. Krenz, A. Wicherek, R. Satanowski.