Polskimi kompozytorami, których twórczość nawiązuje do muzyki ludowej są m.in. F Chopin, S. Moniuszko, K. Szymanowski.
Najważniejszymi wartościami dla F. Chopina były dom rodzinny i kraj, co często podkreślał w swoich listach. Te tęsknoty przekładał na przepiękną, subtelną, wzruszającą muzykę, niezależnie od tego, czy były to wielkie kompozycje, czy też np. etiudy, z których uczynił małe arcydzieła. W każdym utworze łączył bogate treści emocjonalne z doskonałością formy, często czerpiąc inspiracje z polskiego folkloru. W twórczości F. Chopina nie mamy jednak do czynienia z folklorem autentycznym, gdzie występują cytaty rdzennych melodii ludowych, lecz z tzw. folklorem wyimaginowanym. Polega on na artystycznym przetwarzaniu charakterystycznych dla muzyki ludowej zwrotów melodyczno-artystycznych. Chopin stylizował zasłyszane melodie w sposób odległy tak, że w pierwszym rzędzie rozpoznajemy jego indywidualny język muzyczny, bardzo wyrazisty i charakterystyczny, a później doszukujemy się związków z folklorem. Związki te mają różne oblicza. Oprócz wspomnianych już zwrotów melodyczno-rytmicznych, kompozytor stosuje archaiczne skale ludowe i typowe dla tej muzyki brzmienia, które poszerza w aspekcie wyrafinowanej i trudnej harmonii. Był mistrzem stylizacji, wykorzystywał polskie tańce narodowe: kujawiak, mazur, oberek, krakowiak, polonez.
Stanisław Moniuszko jest, oprócz F. Chopina, najwybitniejszym kompozytorem polskim XIX wieku, głównym przedstawicielem stylu narodowego w Polsce, a przede wszystkim twórcą polskiej opery narodowej i pieśni. Kiedy w roku 1846 Moniuszko przyjechał na krótko do Warszawy, powziął pomysł stworzenia opery, której akcja rozgrywałaby się w Polsce, a muzyka nawiązywałaby do muzycznych tradycji narodowych. Tak narodziła się „Halka” z librettem Włodzimierza Wolskiego, najpierw jako utwór dwuaktowy (Wilno 1848), a następnie czteroaktowy, wystawiony w Teatrze Wielkim w Warszawie (1858). W Wilnie skomponował wiele pieśni wydanych w zeszytach (1- 6, 1844 – 1859) jako „Śpiewniki domowe” (7 –12 zostały wydane pośmiertnie w latach 1876 – 1910). Z ponad 300 pieśni solowych, pisanych przez całe życie, najpopularniejsze to: „Dziad i baba”, „Pieśń wieczorna”, „O, matko moja”, „ Prząśniczka”.
Karol Szymanowski w 1905 roku przyłączył się do kompozytorów tzw. Młodej Polski, która nawiązywała do współczesnych kierunków muzyki zachodnio-europejskiej. Jednak poznanie folkloru góralskiego, badanie charakteru i cech pieśni oraz tańców podhalańskich rozbudziło zainteresowanie muzyką ludową. Nawiązanie do tradycji narodowej i Chopina, nowy stosunek do muzyki ludowej oraz silna indywidualność twórcza zadecydowały o jego historycznej pozycji w muzyce europejskiej. Stylizacja folkloru góralskiego, wykorzystanie jego cech melicznych, rytmicznych i tonalnych przejawia się 20 „Mazurkach” na fortepian i w balecie „Harnasie”.
Polskimi kompozytorami, których twórczość nawiązuje do muzyki ludowej są m.in. F Chopin, S. Moniuszko, K. Szymanowski.
Najważniejszymi wartościami dla F. Chopina były dom rodzinny i kraj, co często podkreślał w swoich listach. Te tęsknoty przekładał na przepiękną, subtelną, wzruszającą muzykę, niezależnie od tego, czy były to wielkie kompozycje, czy też np. etiudy, z których uczynił małe arcydzieła. W każdym utworze łączył bogate treści emocjonalne z doskonałością formy, często czerpiąc inspiracje z polskiego folkloru. W twórczości F. Chopina nie mamy jednak do czynienia z folklorem autentycznym, gdzie występują cytaty rdzennych melodii ludowych, lecz z tzw. folklorem wyimaginowanym. Polega on na artystycznym przetwarzaniu charakterystycznych dla muzyki ludowej zwrotów melodyczno-artystycznych. Chopin stylizował zasłyszane melodie w sposób odległy tak, że w pierwszym rzędzie rozpoznajemy jego indywidualny język muzyczny, bardzo wyrazisty i charakterystyczny, a później doszukujemy się związków z folklorem. Związki te mają różne oblicza. Oprócz wspomnianych już zwrotów melodyczno-rytmicznych, kompozytor stosuje archaiczne skale ludowe i typowe dla tej muzyki brzmienia, które poszerza w aspekcie wyrafinowanej i trudnej harmonii. Był mistrzem stylizacji, wykorzystywał polskie tańce narodowe: kujawiak, mazur, oberek, krakowiak, polonez.
Stanisław Moniuszko jest, oprócz F. Chopina, najwybitniejszym kompozytorem polskim XIX wieku, głównym przedstawicielem stylu narodowego w Polsce, a przede wszystkim twórcą polskiej opery narodowej i pieśni. Kiedy w roku 1846 Moniuszko przyjechał na krótko do Warszawy, powziął pomysł stworzenia opery, której akcja rozgrywałaby się w Polsce, a muzyka nawiązywałaby do muzycznych tradycji narodowych. Tak narodziła się „Halka” z librettem Włodzimierza Wolskiego, najpierw jako utwór dwuaktowy (Wilno 1848), a następnie czteroaktowy, wystawiony w Teatrze Wielkim w Warszawie (1858). W Wilnie skomponował wiele pieśni wydanych w zeszytach (1- 6, 1844 – 1859) jako „Śpiewniki domowe” (7 –12 zostały wydane pośmiertnie w latach 1876 – 1910). Z ponad 300 pieśni solowych, pisanych przez całe życie, najpopularniejsze to: „Dziad i baba”, „Pieśń wieczorna”, „O, matko moja”, „ Prząśniczka”.
Karol Szymanowski w 1905 roku przyłączył się do kompozytorów tzw. Młodej Polski, która nawiązywała do współczesnych kierunków muzyki zachodnio-europejskiej. Jednak poznanie folkloru góralskiego, badanie charakteru i cech pieśni oraz tańców podhalańskich rozbudziło zainteresowanie muzyką ludową. Nawiązanie do tradycji narodowej i Chopina, nowy stosunek do muzyki ludowej oraz silna indywidualność twórcza zadecydowały o jego historycznej pozycji w muzyce europejskiej. Stylizacja folkloru góralskiego, wykorzystanie jego cech melicznych, rytmicznych i tonalnych przejawia się 20 „Mazurkach” na fortepian i w balecie „Harnasie”.