Zakopanego, niemal w sercu tej podtatrzańskiej aglomeracji - u zbiegu ulic: Zamoyskiego i Chałubińskiego, gdzie wznosi się odsłonięty w 1903 roku pomnik „ku chwale i pamięci dr. Tytusa Chałubińskiego, wielkiego lekarza i Obywatela, twórcy zakopiańskiego uzdrowiska”1 możemy natknąć się na rozległy obszar leśny, będący resztką dawnego lasu wykupionego w latach 1879-81 przez Tytusa Chałubińskiego z rąk pruskiego bankiera Ludwiga Eichborna i Magnusa Peltza2, ówczesnych, największych niszczycieli zasobów leśnych Tatr i Podtatrza. Podziwiając potężne okazy sędziwych buków, jaworów i jesionów ujrzymy wśród nich mały, drewniany domek będący pamiątką po Tytusie Chałubińskim. Został on wybudowany w 1882 roku, w 1945 roku ocalał szczęśliwie z pożaru3 , dziś zaś, jako gniazdo rodzinne Chałubińskich, jest zamieszkiwany przez nestora rodu - Stefana Chałubińskiego, obecnie dziewięćdziesięcioletniego już wnuka „odkrywcy Zakopanego”.Miejsce to współtworzą w sposób szczególny: zarówno Przyroda, jak i żyjący wśród Niej Człowiek, przy czym Jego odniesienie do Natury jest tu nacechowane, jakże rzadko już spotykanymi - ogromną pokorą, szacunkiem i pietyzmem. Miejsce to obrazuje ponad 120-letnią, wciąż żywą tradycję związków rodu Chałubińskich z Tatrami i Podtatrzem - ich chrześcijańsko-patriotycznego stosunku do Ziemi Ojczystej. „Las Chałubińskich” stanowi zatem zespół zabytkowy będący unikatowym elementem dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego, zarówno w skali Zakopanego, jak i całego Podtatrza.
Spacerując pośród miejskiej zabudowy, Zakopanego, niemal w sercu tej podtatrzańskiej aglomeracji - u zbiegu ulic: Zamoyskiego i Chałubińskiego, gdzie wznosi się odsłonięty w 1903 roku pomnik „ku chwale i pamięci dr. Tytusa Chałubińskiego, wielkiego lekarza i Obywatela, twórcy zakopiańskiego uzdrowiska”1 możemy natknąć się na rozległy obszar leśny, będący resztką dawnego lasu wykupionego w latach 1879-81 przez Tytusa Chałubińskiego z rąk pruskiego bankiera Ludwiga Eichborna i Magnusa Peltza2, ówczesnych, największych niszczycieli zasobów leśnych Tatr i Podtatrza. Podziwiając potężne okazy sędziwych buków, jaworów i jesionów ujrzymy wśród nich mały, drewniany domek będący pamiątką po Tytusie Chałubińskim. Został on wybudowany w 1882 roku, w 1945 roku ocalał szczęśliwie z pożaru3 , dziś zaś, jako gniazdo rodzinne Chałubińskich, jest zamieszkiwany przez nestora rodu - Stefana Chałubińskiego, obecnie dziewięćdziesięcioletniego już wnuka „odkrywcy Zakopanego”.
Zakopanego, niemal w sercu tej podtatrzańskiej aglomeracji - u zbiegu ulic: Zamoyskiego i Chałubińskiego, gdzie wznosi się odsłonięty w 1903 roku pomnik „ku chwale i pamięci dr. Tytusa Chałubińskiego, wielkiego lekarza i Obywatela, twórcy zakopiańskiego uzdrowiska”1 możemy natknąć się na rozległy obszar leśny, będący resztką dawnego lasu wykupionego w latach 1879-81 przez Tytusa Chałubińskiego z rąk pruskiego bankiera Ludwiga Eichborna i Magnusa Peltza2, ówczesnych, największych niszczycieli zasobów leśnych Tatr i Podtatrza. Podziwiając potężne okazy sędziwych buków, jaworów i jesionów ujrzymy wśród nich mały, drewniany domek będący pamiątką po Tytusie Chałubińskim. Został on wybudowany w 1882 roku, w 1945 roku ocalał szczęśliwie z pożaru3 , dziś zaś, jako gniazdo rodzinne Chałubińskich, jest zamieszkiwany przez nestora rodu - Stefana Chałubińskiego, obecnie dziewięćdziesięcioletniego już wnuka „odkrywcy Zakopanego”.Miejsce to współtworzą w sposób szczególny: zarówno Przyroda, jak i żyjący wśród Niej Człowiek, przy czym Jego odniesienie do Natury jest tu nacechowane, jakże rzadko już spotykanymi - ogromną pokorą, szacunkiem i pietyzmem. Miejsce to obrazuje ponad 120-letnią, wciąż żywą tradycję związków rodu Chałubińskich z Tatrami i Podtatrzem - ich chrześcijańsko-patriotycznego stosunku do Ziemi Ojczystej. „Las Chałubińskich” stanowi zatem zespół zabytkowy będący unikatowym elementem dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego, zarówno w skali Zakopanego, jak i całego Podtatrza.
Spacerując pośród miejskiej zabudowy, Zakopanego, niemal w sercu tej podtatrzańskiej aglomeracji - u zbiegu ulic: Zamoyskiego i Chałubińskiego, gdzie wznosi się odsłonięty w 1903 roku pomnik „ku chwale i pamięci dr. Tytusa Chałubińskiego, wielkiego lekarza i Obywatela, twórcy zakopiańskiego uzdrowiska”1 możemy natknąć się na rozległy obszar leśny, będący resztką dawnego lasu wykupionego w latach 1879-81 przez Tytusa Chałubińskiego z rąk pruskiego bankiera Ludwiga Eichborna i Magnusa Peltza2, ówczesnych, największych niszczycieli zasobów leśnych Tatr i Podtatrza. Podziwiając potężne okazy sędziwych buków, jaworów i jesionów ujrzymy wśród nich mały, drewniany domek będący pamiątką po Tytusie Chałubińskim. Został on wybudowany w 1882 roku, w 1945 roku ocalał szczęśliwie z pożaru3 , dziś zaś, jako gniazdo rodzinne Chałubińskich, jest zamieszkiwany przez nestora rodu - Stefana Chałubińskiego, obecnie dziewięćdziesięcioletniego już wnuka „odkrywcy Zakopanego”.