Question

Opisz wybrane zwierze sawanny afrykańskiej ( np słoń, żyrafa..tylko nie antylkoa gnu! ) na strone lub więcej ( taką jak w zeszycie

Answer 1

Wysokość: samiec – od 3 do 4,2 m, samica od 2,2 do 2,6 m
Długość: samiec – od 6 do 7,5 m, samica – od 4,9 do 6,2 m
Masa ciała: samiec – od 4000 do 6000 kg, samica – od 2100 do 3200 kg
Długość ciosów: do 3 m
Ciężar ciosów: od 30 do 40 kg
Tryb życia
Zwyczaje: żyje w grupach rodzinnych
Odgłosy: głębokie chrząkanie jako stała forma komunikacji, trąbienie, gdy jest zdenerwowany
Występuje w środkowej i wschodniej Afryce (sawanny). Jest to największe obecnie żyjące zwierzę lądowe (samce - do 6 ton). Samice i młode tworzą stada prowadzone zawsze przez najbardziej doświadczoną samicę. Młode samce formują osobne stada, a z wiekiem stają się samotnikami. Więzi w stadzie są bardzo silne. Osobniki ranne lub chore znajdują w nim opiekę. Słoń afrykański jest większy od indyjskiego, ma większe uszy, wklęsły grzbiet, 2 wyrostki chwytne na końcu trąby (indyjski ma 1), a na tylnych nogach 3 kopyta (indyjski ma 4). Żywi się trawą, liśćmi i owocami.

Koniec to na tyle

Answer 2

Żyrafa (Giraffa camelopardalis) – parzystokopytny ssak roślinożerny oraz najwyższe z żyjących obecnie zwierząt. Zamieszkuje afrykańskie sawanny na południe od Sahary. Jest spokrewniona z jeleniami i bydłem rogatym, jednak należy do osobnej rodziny żyrafowatych (Giraffidae), razem z najbliższym krewniakiem okapi.
Łacińska nazwa, wywodzi się z dawnego poglądu, że żyrafa jest zwierzęciem hybrydowym, powstałym ze skrzyżowania wielbłąda (Camelus) z ocelotem (Leopardus pardalis).

Charakterystyka

Jest to jedyny gatunek, u którego wzrost mierzy się do czubka głowy, nie do kłębu. Samce, większe od samic, osiągają wzrost do ponad 5 metrów i wagę ponad 1300 kilogramów. Rekordowe wymiary zanotowane u samca żyrafy Rotschilda wynosiły 5,87 m wysokości i 2000 kg masy ciała.

Przednie nogi żyrafy są bardzo cienkie i długie, dłuższe od tylnych. Szyja waży 272 kg, długa oparta na zaledwie 7 kręgach jak u większości ssaków (cały kręgosłup składa się z 24 kręgów). Wzdłuż karku biegnie krótka grzywa. Na głowie 2 do 5 malutkich wyrostków kostnych, okrytych skórą, obecnych u obu płci. Długi ogon jest zakończony pękiem włosów. Ubarwienie od brunatnego lub ciemnordzawego do białego, w ciemne plamy o różnej wielkości i kształcie – ich rysunek stanowi cechę osobniczą, jest stały przez całe życie. Nasilenie koloru jest zależne od pory roku i samopoczucia zwierzęcia[5]. Umaszczenie żyraf stanowi kamuflaż, naśladuje rozproszone światło sawanny.

Żyrafy poruszają się inochodem.


Tryb życia

Aktywna w dzień, szczególnie rano i wieczorem. Żywi się liśćmi i pędami drzew. Żyje w stadach o hierarchicznej strukturze, składających się z kilkunastu do (rzadziej) kilkudziesięciu osobników. Rywalizujące samce toczą między sobą rytualne pojedynki siłowe polegające na przeginaniu na bok szyi przeciwnika.

Ciąża u żyrafy trwa 14–15 miesięcy, nowo narodzone cielę mierzy około 1,80–2 m wysokości w kłębie i waży 50–55 kg. Żyrafa żyje 20–30 lat.


Zagrożenia

Żyrafy potrafią szybko biegać osiągając prędkość 47 km/h[6]. Lwy są jedynymi drapieżnikami, które naprawdę zagrażają dorosłym żyrafom. Udaje im się zabić dorosłą żyrafę, ważącą ponad tonę. Aby tego dokonać korzystają z chwili, kiedy schyla ona głowę, np. przy wodopoju. Żyrafa musi szeroko rozstawić nogi lub uklęknąć i nisko pochylić głowę, aby napić się wody. Jeden z kotów skrada się do niej, następnie skacze, chwyta ją zębami za pysk i wbija pazury w kark. Kiedy ofiara raz straci równowagę, cała rodzina lwów przybiega, by ją dobić.

W klasyfikacji IUCN żyrafa zaliczana jest do gatunków niskiego ryzyka. Liczebność wszystkich afrykański populacji szacowana jest na 110 000 – 150 000 osobników. Najliczniejsze są populacje w Kenii (45 000), Tanzanii (30 000) i Botswanie (12 000). Do czynników potencjalnie zagrażających żyrafom zalicza się polowania i utratę siedlisk spowodowaną gospodarką człowieka.

Answer 3

Likaon:

Wymiary;

Długość ciała: 80-100 cm
Długość ogona: do 40 cm
Wysokość w kłębie: 75 cm
Waga: 16 -32 kg.

Wygląd;

Długość ciała likaona wynosi 80-100 cm, ogona -do 40 cm, wysokość w kłębie sięga 75 cm, waga waha się w granicach 16 -32 kg. Jest to pies o silnej, o dużej objętości klatce piersiowej, długich, smukłych, 4 -palczastych kończynach i puszystym ogonie. Uszy likaona są zaokrąglone, a ich powierzchnia jest stosunkowo duża (w porównaniu z wielkością głowy). Rzadka sierść ma plamiaste, czarno -żółto -białe zabarwienie. Każdy osobnik charakteryzuje się odmienną kombinacją tych plam, co prawdopodobnie ułatwia zwierzętom w stadzie wzajemne rozpoznawanie się.

Występowanie;

Likaon zamieszkuje afrykańskie tereny otwarte na południe od Sahary. Obecnie jest uważany za jeden z najbardziej zagrożonych gatunków psowatych.

Odżywianie;

Głównym pokarmem likaonów jest mięso antylop i gazel. Polowanie odbywa się w stadzie, w którym obserwuje się ścisłą współpracę pomiędzy poszczególnymi osobnikami. Na ogół dominująca para prowadzi długą pogoń za wybraną ofiarą, jeśli ta zmieni kierunek ucieczki, przywództwo przejmują psy, które są najbliżej. Pogoń trwa czasami kilka godzin, aż do wyczerpania ofiary, a psy w czasie niej współpracują na zasadzie sztafety. Na koniec stado okrąża ścigane zwierzę, a dominująca para uśmierca je rozszarpując brzuch i boki. Oprócz antylop i gazel pożywieniem likaonów są również zwierzęta domowe, a także drobne ptaki i ssaki.

Rozmnażanie i rozwój;

Do rozmnażania przystępują tylko osobniki dominujące. Ma to miejsce głównie wiosną i jesienią. Samica po dwumiesięcznej ciąży rodzi od 6 do nawet 12 młodych w opuszczonej przez innego ssaka norze. Szczenięta do ukończenia trzeciego tygodnia życia pozostają w kryjówce. Kiedy zaczynają ją opuszczać opiekuje się nimi cała grupa, strzegąc ich i karmiąc zwracanym, częściowo strawiony pokarmem. Po ukończeniu 3 miesięcy młode mogą już towarzyszyć stadu w wędrówkach, ale dopiero w wieku 14 miesięcy zaczynają brać aktywny udział w polowaniu.

ciekawostka z mojej książki:
Likaony są uznawane za najrzadszych przedstawicieli dużych mięsożerców w regionie w jakim występują. Spadek ich liczebności jest spowodowany nie tylko kurczeniem się obszarów ich naturalnego środowiska, ale także atakujące ten gatunek epidemie, np. nosówki, która wystąpiła po raz pierwszy na początku XX w.