Skrzyp (Equisetum), rodzaj z rodziny skrzypowatych (Equisetaceae), jedyny żyjący przedstawiciel podgromady skrzypowych (Sphenophytina), która była rozpowszechniona w dawnych epokach geologicznych (paleozoik, początek mezozoiku).Niewielkie byliny o drobnych liściach zebranych w okółki i zrośniętych w postaci pochewek. Liście zarodnionośne tworzą szczytowy kłos, zarodniki opatrzone są wstęgowatymi wyrostkami, tzw. hapterami, które ułatwiają rozprzestrzenianie się. W Polsce rośnie 9 gatunków, większość dość pospolita, zwłaszcza na siedliskach wilgotnych. Najczęściej spotykany jest skrzyp polny (Equisetum arvense) występujący w różnych zbiorowiskach roślinnych, często jako chwast polny, także cenna roślina lecznicza (zawiera dużo krzemionki), niekiedy jadana (młode pędy). Największym krajowym przedstawicielem rodzaju jest skrzyp olbrzymi (Equisetum maximum), 0,8-1 m wysokości, rosnący w wilgotnych lasach i na łąkach w obszarach górskich w piętrze pogórza i w reglu dolnym (piętra roślinności)
Paprotniki (Pteridophyta[a]) – w dawnych systemach klasyfikacyjnych roślin naczyniowych takson w randze gromady (typu)[2]. Paprotniki wyróżnione były w systemie Augusta Wilhelma Eichlera z 1883, Adolfa Englera z 1892, po raz ostatni wymieniane były jako takson jeszcze w latach 90. XX wieku (wznawiany podręcznik botaniki Strasburgera z 1991)[3]. Do tej grupy zaliczano spośród roślin współczesnych: widłaki,skrzypy, psylotowe i paprocie. Obecnie wiadomo, że grupa ta w takim ujęciu ma charakter parafiletyczny[4][5]. W miejsce dawnych paprotników wyróżnia się odrębne ww. linie rozwojowe roślin, opisywane zwykle w randze gromad, podgromad lub klas[2][6]. Nazwa "paprotniki" stosowana jest często zwyczajowo, a nie taksonomicznie, w podobnym jak niegdyś znaczeniu, w odniesieniu do roślin zarodnikowych, u których pokoleniem dominującym jest sporofit i które osiągnęły podobnie wysoki poziom budowy i rozwoju[7].
Skrzyp (Equisetum), rodzaj z rodziny skrzypowatych (Equisetaceae), jedyny żyjący przedstawiciel podgromady skrzypowych (Sphenophytina), która była rozpowszechniona w dawnych epokach geologicznych (paleozoik, początek mezozoiku).Niewielkie byliny o drobnych liściach zebranych w okółki i zrośniętych w postaci pochewek. Liście zarodnionośne tworzą szczytowy kłos, zarodniki opatrzone są wstęgowatymi wyrostkami, tzw. hapterami, które ułatwiają rozprzestrzenianie się.
W Polsce rośnie 9 gatunków, większość dość pospolita, zwłaszcza na siedliskach wilgotnych. Najczęściej spotykany jest skrzyp polny (Equisetum arvense) występujący w różnych zbiorowiskach roślinnych, często jako chwast polny, także cenna roślina lecznicza (zawiera dużo krzemionki), niekiedy jadana (młode pędy).
Największym krajowym przedstawicielem rodzaju jest skrzyp olbrzymi (Equisetum maximum), 0,8-1 m wysokości, rosnący w wilgotnych lasach i na łąkach w obszarach górskich w piętrze pogórza i w reglu dolnym (piętra roślinności)
Paprotniki (Pteridophyta[a]) – w dawnych systemach klasyfikacyjnych roślin naczyniowych takson w randze gromady (typu)[2]. Paprotniki wyróżnione były w systemie Augusta Wilhelma Eichlera z 1883, Adolfa Englera z 1892, po raz ostatni wymieniane były jako takson jeszcze w latach 90. XX wieku (wznawiany podręcznik botaniki Strasburgera z 1991)[3]. Do tej grupy zaliczano spośród roślin współczesnych: widłaki,skrzypy, psylotowe i paprocie. Obecnie wiadomo, że grupa ta w takim ujęciu ma charakter parafiletyczny[4][5]. W miejsce dawnych paprotników wyróżnia się odrębne ww. linie rozwojowe roślin, opisywane zwykle w randze gromad, podgromad lub klas[2][6]. Nazwa "paprotniki" stosowana jest często zwyczajowo, a nie taksonomicznie, w podobnym jak niegdyś znaczeniu, w odniesieniu do roślin zarodnikowych, u których pokoleniem dominującym jest sporofit i które osiągnęły podobnie wysoki poziom budowy i rozwoju[7].