Question

Opisz wieniec adwentowy. Jego symbolikę, korzenie itp. (To ma być mówione przez około 3 minuty) PROSZĘ!!! Będę baardzo wdzięczna i dam NAJ! *-*

Answer 1

Wieniec adwentowy – wieniec, stanowiący formę ludowej domowej pobożności, wykonany z gałązek drzewa iglastego z czterema świecami, które zapala się kolejno w każdą niedzielę adwentu.

Symbolika

Zapalanie świec oznacza czuwanie i gotowość na przyjście Chrystusa. Wiąże się to ze słowami Chrystusa, który określał siebie mianem "światłości świata". I świeca[5] symbolizuje przebaczenie przez Boga nieposłuszeństwa Adama i Ewy wobec Niego. Świeca zapalana w II niedzielę adwentu[6] stanowi symbol wiary patriarchów Narodu Izraelskiego jako wdzięczność za dar Ziemi Obiecanej. III z kolei świeca[7] odnosi się do radości króla Dawida, który celebruje przymierze z Bogiem. Zaś ostatnia świeca[8] symbolizuje nauczanie proroków, głoszących przyjście Mesjasza. W Wigilię Bożego Narodzenia wszystkie palące się świece stanowią symbol bliskości "przyjścia" Jezusa. Światło świec w wieńcu oznacza nadzieję. Zieleń stanowi symbol trwającego życia. Natomiast kształt kręgu symbolizuje wieczność Boga, który nie ma początku ani końca, oraz wieczność życia Chrystusa. Zaś całościowo wieniec adwentowy jest symbolem wyczekującego w miłości i radości Ludu Bożego. Stanowi także symbol zwycięstwa i godności królewskiej. Jest formą hołdu dla oczekiwanego Chrystusa jako zwycięzcy, króla i wybawiciela.

Answer 2

Przyjęło się uważać, że początek obecnej tradycji wieńców adwentowych dał ewangelicki teolog Johann H. Wichern. Wprowadził go w założonej przez siebie szkole-przytułku dla sierot z myślą o swoich podopiecznych. Chciał nadać świetlicy, w której zbierały się dzieci, bardziej rodzinny charakter, który jednocześnie miałby sprzyjać modlitwie. Miało to miejsce w 1839 (lub 1848) roku. Możliwe jednak, że Wichern nie czerpał z pogańskich rytuałów, a z tradycji żydowskiego święta Chanukah. Jego charakterystycznym elementem jest bowiem zapalanie po jednej świecy w każdy z ośmiu dni tego święta. Dokładnie analogicznie do zapalania jednej świecy dla każdego tygodnia Adwentu, tak jak ma to miejsce w przypadku świec wieńca adwentowego.

Stopniowo ten zwyczaj adwentowy zaczął rozprzestrzeniać się na terenie Niemiec, a później całej Europy. W latach dwudziestych XX w. od środowiska ewangelickiego obyczaj ten przejęli Katolicy. Do Polski trafił w roku 1925. Pierwowzorem obecnego wieńca było drewniane koło średnicy dwóch metrów, umieszczone pod sufitem, na którym umieszczono 24 świeczki. Każdego wieczoru Adwentu zapalano kolejną. Dziś wieńce nie są już tak okazałe i raczej dostosowane do blokowych warunków mieszkaniowych. Na ogół mają średnicę od 20 do 40 cm.

Choć coraz powszechniejsze są różne wariacje na ich temat, by zachować swój charakter wieniec powinno splatać się w określony sposób, zawsze z wiecznie zielonych roślin. Najczęściej używa się do tego świerku, jodły, sosny lub daglezji, jednym słowem szlachetnych iglaków. Można wzbogacić go o gałązki lauru bądź ostrokrzewu. Dość popularny jest też mech.

W wieńcu umieszcza się cztery 4 świece, po jednej na każdą niedzielę Adwentu. Niekiedy jest jeszcze piąta, która palić się będzie w czasie wieczerzy Wigilijnej. Wyznaczają nam one czas, jaki mamy na przygotowanie się do dnia narodzin Jezusa.

W zależności od panującego w danym regionie zwyczaju, dodatkową dekorację mogą stanowić kolorowe wstążki, szyszki, małe czerwone bombki świąteczne lub owoce. Gdy przyozdabia się wieniec wstążkami, pierwszej niedzieli towarzyszy czerwona, drugiej żółta, trzeciej srebrna, a czwartej złota. Gotowy wieniec można podwiesić przy suficie. Można również umieścić go na eksponowanym, honorowym miejscu w domu. Najlepiej na stole, przy którym spotyka się rodzina, by oddawać się modlitwie, lub zwyczajnie spędzić czas razem przy szczerej rozmowie czy wspólnym p