Dotarcie do tarliska oznacza dla pstrąga dłuższe lub krótsze wędrówki, od kilkuset metrów w potokach do kilkunastu kilometrów w rzekach posiadających dostęp do potoków tarliskowych, kilkadziesiąt do kilkuset kilometrów w przypadku jezior i mórz zasiedlonych przez pstrągi. Wędrówki odbywają się głównie pod osłoną nocy lub zmąconej wody, a ich maksymalne natężenie odpowiada przepływom w rzece od 0,3 do 0,7 przepływu średniego. Przeszkody w postaci wodospadów pokonywane są “z marszu", wyższe potrafią zatrzymać pstrągi na dłużej, a po przekroczeniu pewnej wysokości stają się nie do przebycia. Im większy pstrąg, tym wyższą przeszkodę potrafi przekroczyć, jednak pod warunkiem odpowiedniej głębokości wody poniżej przeszkody. Przyjmuje się, że dla pstrągów woda poniżej przeszkody powinna być głębsza od wysokości do pokonania, która z kolei nie powinna być większa niż około 1,20 m. Nawet nieco wyższe pojedyncze przeszkody zdają się nie mieć wpływu na trwałe ograniczenie wędrówek pstrągów, ale serie licznych stopni, nawet znacząco niższych od granicznych, powiedzmy 0,30 m wysokości, potrafią zahamować wędrówki i odseparować górny bieg potoku. Trzeba tu podkreślić, że pstrągi są w uprzywilejowanej sytuacji w stosunku do innych ryb i dzięki przeszkodom docierają znacznie wyżej w potoku niż lipienie, czy okonie. Oznacza to też, że nie można parametrów odpowiednich dla pstrągów przenosić na całe środowisko pstrągowego potoku, w którym powiązanie dolnych i górnych partii powinno być swobodne nawet dla najmniejszych zwierząt.
Pstrągi płyną zawsze pod prad rzekki zawsze pływaja ławica ryb
Dotarcie do tarliska oznacza dla pstrąga dłuższe lub krótsze wędrówki, od kilkuset metrów w potokach do kilkunastu kilometrów w rzekach posiadających dostęp do potoków tarliskowych, kilkadziesiąt do kilkuset kilometrów w przypadku jezior i mórz zasiedlonych przez pstrągi. Wędrówki odbywają się głównie pod osłoną nocy lub zmąconej wody, a ich maksymalne natężenie odpowiada przepływom w rzece od 0,3 do 0,7 przepływu średniego. Przeszkody w postaci wodospadów pokonywane są “z marszu", wyższe potrafią zatrzymać pstrągi na dłużej, a po przekroczeniu pewnej wysokości stają się nie do przebycia. Im większy pstrąg, tym wyższą przeszkodę potrafi przekroczyć, jednak pod warunkiem odpowiedniej głębokości wody poniżej przeszkody. Przyjmuje się, że dla pstrągów woda poniżej przeszkody powinna być głębsza od wysokości do pokonania, która z kolei nie powinna być większa niż około 1,20 m. Nawet nieco wyższe pojedyncze przeszkody zdają się nie mieć wpływu na trwałe ograniczenie wędrówek pstrągów, ale serie licznych stopni, nawet znacząco niższych od granicznych, powiedzmy 0,30 m wysokości, potrafią zahamować wędrówki i odseparować górny bieg potoku. Trzeba tu podkreślić, że pstrągi są w uprzywilejowanej sytuacji w stosunku do innych ryb i dzięki przeszkodom docierają znacznie wyżej w potoku niż lipienie, czy okonie. Oznacza to też, że nie można parametrów odpowiednich dla pstrągów przenosić na całe środowisko pstrągowego potoku, w którym powiązanie dolnych i górnych partii powinno być swobodne nawet dla najmniejszych zwierząt.