Question

Opisz warunki życia społeczeństwa w ZSRR . proszę o szybką odp. !!

Answer 1

Warunki życia w ZSRR nie były najlepsze w porównaniu do świata zachodniego ... wszech obecna cenzura kierująca myśli społeczęństwa wszech obecne KGB które za poejrzenie szpiegostwa zsyłało do obozów pracy na syberii . Ubrania w sklepach były robione masowo i tanio . Gospodarka jako że socilna kierowała się zasadą "czy się stoi czy się lezy pensja sie nalezy " a więc jakoś wyrobów była niska w porównaniu z zachodem .

 

Nie wiem co jeszcze myśle żo to na tyle :)

Answer 2

W wyniku rewolucji październikowej, wojny domowej, obustronnego terroru (na który składał się instytucjonalny terror CzeKa, ale w jeszcze większym stopniu rewolucyjne pogromy ze strony zrewoltowanych żołnierzy), klęski głodu oraz emigracji zasadniczo zmienił się skład społeczny Rosji. Dawni posiadacze ziemscy, przedsiębiorcy, carscy urzędnicy oraz działacze społeczni zniknęli, natomiast dominującą pozycję zajęli bolszewiccy dowódcy wojskowi, czekiści oraz działacze.

Klasa robotnicza była formalnie hegemonem nowego państwa, ale już w kilka dni po rewolucji CzeKa była zmuszona stłumić strajk kolejarzy. Wielu działaczy bolszewickich było autentycznymi robotnikami i władza podejmowała wysiłki w kierunku polepszenia warunków pracy, ale państwo jako główny pracodawca do realizacji swoich celów musiał zwiększać wyzysk. Kolejne cele polityki były realizowane kosztem robotników: NEP spowodował falę bezrobocia, natomiast forsowna industrializacja lat 30. – śrubowanie norm, pogorszenie sytuacji socjalnej (olbrzymie budowy obiektów przemysłowych i skromne – mieszkań dla robotników), kary za naruszenia dyscypliny, utrata prawa do zmiany zakładu pracy. Partycypację we władzy często dotyczyła tylko robotników będących aktywnymi członkami partii, jeżeli zostali wysunięci przez lokalnych działaczy. Robotników nie ominął również stalinowski terror lat 30., kiedy setki tysięcy ludzi były zmuszane do niewolniczej pracy w GUŁagu. Dopiero rządy Chruszczowa przyniosły polepszenie sytuacji socjalnej: masowe budownictwo i wzrost spożycia (symbolizowały je bezpłatna kiszona kapusta i chleb w pracowniczych stołówkach). Mimo to poprawa była za mało satysfakcjonująca i stale dochodziło do krwawo tłumionych protestów społecznych[12][13].

Polityka wobec chłopów w latach 20. według znanej formuły Lenina miała polegać na zwalczaniu zamożnych chłopów (kułaków), pozyskiwanie średniozamożnych (średniaków) i opieranie się na najbiedniejszych (biedniakach). Preferencje dla tych ostatnich, a także zwalczanie cerkwi wywoływały jednak ciągłe napięcia. Koniec lat 20. przyniósł krach dotychczasowej polityki, który próbowano rozwiązać przez politykę przymusowej kolektywizacji, która skutkowała licznymi naruszeniami praw człowieka (Wielki głód na Ukrainie). Z chłopów przymusem uczyniono spółdzielców (kołchoźników), ale produkcja była niska, a zarządzanie niekompetentne, co zmusiło w końcu do utworzenia tzw. działek przyzagrodowych. Dopiero w latach 70. zdecydowano się na wydanie kołchoźnikom paszportów, umożliwiających im swobodne podróżowanie (w efekcie wieś wyludniła się).

 Osobny artykuł: Kolektywizacja w ZSRR.

Inteligencja była w większości nastawiona antybolszewicko i była równie wrogo i pogardliwie traktowana przez nowe władze. Uważani byli w latach 20. za część burżuazji, niezbędną tylko do czasu wykształcenia nowej, ludowej inteligencji. Nie mieli wielu podstawowych praw: np. nie mogli posyłać dzieci na studia. Sytuację zmienił program industrializacji, do realizacji którego profesjonaliści stali się niezbędni. Profesor, inżynier i lekarz stali się pozytywnymi bohaterami propagandy, ich zarobki zostały podniesione. Duża część inteligencji poczęła utożsamiać się z państwem i brała udział w jego przedsięwzięciach. Znaczna część jednak sympatyzowała z dysydentami.

System radziecki stworzył nową elitę – nomenklaturę, obejmującą osoby na stanowiskach wymagających rekomendacji partyjnej. Nomenklatura dzieliła się na centralną (rekomendacja należała do kompetencji KC), republikańską, obwodową etc. Aparat partyjny i nomenklatura po terrorze lat 30. zmieniła się w kastę w pewnym stopniu dziedziczną, uprzywilejowaną materialnie (specjalne zaopatrzenie, tzw. sklepy za żółtymi firankami; sanatoria) oraz społecznie. Od początku spodziewano się lub obawiano dążenia kadry kierowniczej do zamienienia swojego statusu społecznego na własność (uwłaszczenie nomenklatury) i wydaje się, że dążenie to odegrało znaczną rolę w kryzysie i transformacji ustrojowej, która doprowadziła do upadku ZSRR.W rewolucji październikowej brali udział przedstawiciele wszystkich narodów dawnego Imperium Rosyjskiego. Nieproporcjonalnie duży udział mniejszości narodowych można tłumaczyć dyskryminacją w czasach carskich. Lenin nie ufał Rosjanom, wolał opierać się na Łotyszach (z których złożona była jego gwardia przyboczna), Żydach, Gruzinach albo Polakach. Sam zresztą jako delegat na zjazd partyjny demonstracyjnie w rubryce narodowość wpisał: „bez narodowości”. Taka polityka spowodowała dość duży udział przedstawicieli mniejszości we władzach, w CzeKa, w nowym aparacie państwowym i nomenklaturze. W obszarach, w których dominowały mniejszości narodowe prowadzono politykę korienizacji, tzn. wprowadzania języków narodowych do szkół i urzędów w miejsce rosyjskiego. M.in. utworzono dwie polskie autonomie: Marchlewszczyznę i Dzierżowszczyznę, zaś na terenie Ukraińskiej SRR prowadzono szeroko zakrojoną politykę ukrainizacji. Polityka ta uległa zmianie w latach 30. w obliczu planów wojennych. Stalin nawiązując do tradycji carów polecił przywrócić część rosyjskiej tradycji w wojskowości, kulturze i życiu społecznym. Akcja ta osiągnęła kulminację w latach 40. jako kampania antykosmopolityczna: skierowana w pierwszym rzędzie przeciwko Żydom, ale także obejmująca wynajdywanie rzekomego pierwszeństwa i wyższości Rosjan w różnych dziedzinach nauki i kultury. Rozpoczęto także preferowanie szkolnictwa rosyjskojęzycznego i rusyfikację. Nikita Chruszczow w 1961 stwierdził, że powstał nowy naród, naród radziecki.

W okresie kolektywizacji okazało się, że chłopi niektórych narodowości stawiali większy opór niż rosyjscy. Wywołało to odwet ze strony władz: głód na Ukrainie miał charakter eksterminacji, wielu działaczy partyjnych stracono pod zarzutem burżuazyjnego nacjonalizmu, rozstrzelano lub zastraszono wielu ukraińskich artystów[14]. Również Polacy stali się obiektem prześladowań: wielu zesłano, polskie okręgi autonomiczne, gazety i szkoły zamknięto. Prześladowanie całych narodów stało się ważnym elementem polityki wewnętrznej w latach II wojny światowej. W całości aresztowano i zesłano narody, które zdaniem władz wykazywały się niedostatecznie lojalną postawą: Niemców nadwołżańskich zamieszkujących ówczesną Niemiecką Nadwołżańską Autonomiczną Socjalistyczną Republikę Radziecką, Tatarów krymskich, Czeczenów, Inguszy i innych. Zdziesiątkowano świeżo przyjętych w skład ZSRR Estończyków, Łotyszy i Litwinów, a także Polaków na ziemiach przyłączonych do ZSRR w 1939.Początkowo z nowym państwem utożsamiali się zarówno artyści awangardowi (futuryzm, konstruktywizm, abstrakcjonizm), którzy byli przekonani, że rewolucja w sztuce jest związana z rewolucją społeczną, jak i twórcy o przekonaniach komunistycznych, preferujących tradycyjne formy (określający się jako „proletariaccy”). Na początku lat 30. władze potępiły zbyt daleko idące poszukiwania jako formalizm i określiły preferowany wzorzec jako realizm socjalistyczny (według formuły socjalistyczna w treści, ludowa w formie). Utworzono wtedy oficjalne związki pisarzy, kompozytorów, architektów itp., zrzeszające uznanych artystów – partyjnych oraz tolerowanych poputczików. Artyści, których prace miały wydźwięk niezgodny z państwową ideologią albo krytykujących władze pozbawiano możliwości tworzenia.