Odwzorowanie zbioru różnych wartości określonego parametru (np. napięcia, amplitudy drgań mechanicznych itp.), zwykle uzyskiwanych w wyniku pomiarów, za pomocą kodów liczbowych (tzw. słów kodowych); stosowany gł. przy przetwarzaniu sygnałów ciągłych na sygnały dyskretne (dyskretyzacja sygnału); sygnał ciągły mogący przyjmować nieskończenie wiele wartości sprowadza się do zbioru skończonego, którego liczność nie może być większa od liczby słów kodowych, jakie mogą wystąpić w reprezentacji cyfrowej; wykorzystywany szeroko w miernictwie, w cyfrowym zapisie dźwięku, także obrazu i realizowany przy pomocy przetworników analogowo - cyfrowych.
Zapis analogowy
Oznacza, że sygnał jest rejestrowany na nośniku właśnie w naturalnej, ciągłej postaci. Jedyny zabieg, jakiemu sygnał jest poddany, do ewentualnie modulacja, umożliwiająca trwały zapis.
Klasyczny przypadek zapisu w technice analogowej to np.: zapis dzwięku na taśmie magnetofonowej Compact Casette, lub obrazu na taśmie magnetowidu VHS. Taśma magnetyczna przesuwa się przed głowice zapisująca. Głowica wytwarza zmienne pole magnetyczne, dokładnie odwzorowujące przebieg zapisywanego sygnału. Dzięki oddziaływaniu pola na taśmę, sygnał analogowy zostaje w niej odwzorowany w postaci tzw. pozostałości magnetycznej, czyli lokalnych zmian namagnesowania nośnika. Zarejestrowany w ten sposób sygnał ma przebieg dokładnie odzwierciedlający przebieg źródła, jednak jest obciążony poważnymi problemami jakościowymi:
- wszelkie szumy, przy dzwięki i zakłócenia, jakie powstają w układach elektronicznych toru zapisu oraz w połączeniach kablowych sumują się z sygnałem użytecznym, zniekształcając jego przebieg i obniżając jakość późniejszego odtwarzania
- wraz z kolejnymi cyklami odczytu, wskutek bezpośredniego kontaktu głowicy z nośnikiem, stopniowemu zniszczeniu ulega warstwa ferromagnetyczna przechowująca pozostałość magnetyczną, a tym samym spada wierność nagrania, zanikają jego szczegóły
Zapis cyfrowy
Odwzorowanie zbioru różnych wartości określonego parametru (np. napięcia, amplitudy drgań mechanicznych itp.), zwykle uzyskiwanych w wyniku pomiarów, za pomocą kodów liczbowych (tzw. słów kodowych); stosowany gł. przy przetwarzaniu sygnałów ciągłych na sygnały dyskretne (dyskretyzacja sygnału); sygnał ciągły mogący przyjmować nieskończenie wiele wartości sprowadza się do zbioru skończonego, którego liczność nie może być większa od liczby słów kodowych, jakie mogą wystąpić w reprezentacji cyfrowej; wykorzystywany szeroko w miernictwie, w cyfrowym zapisie dźwięku, także obrazu i realizowany przy pomocy przetworników analogowo - cyfrowych.
Zapis analogowy
Oznacza, że sygnał jest rejestrowany na nośniku właśnie w naturalnej, ciągłej postaci. Jedyny zabieg, jakiemu sygnał jest poddany, do ewentualnie modulacja, umożliwiająca trwały zapis.
Klasyczny przypadek zapisu w technice analogowej to np.: zapis dzwięku na taśmie magnetofonowej Compact Casette, lub obrazu na taśmie magnetowidu VHS.
Taśma magnetyczna przesuwa się przed głowice zapisująca. Głowica wytwarza zmienne pole magnetyczne, dokładnie odwzorowujące przebieg zapisywanego sygnału. Dzięki oddziaływaniu pola na taśmę, sygnał analogowy zostaje w niej odwzorowany w postaci tzw. pozostałości magnetycznej, czyli lokalnych zmian namagnesowania nośnika. Zarejestrowany w ten sposób sygnał ma przebieg dokładnie odzwierciedlający przebieg źródła, jednak jest obciążony poważnymi problemami jakościowymi:
- wszelkie szumy, przy dzwięki i zakłócenia, jakie powstają w układach elektronicznych toru zapisu oraz w połączeniach kablowych sumują się z sygnałem użytecznym, zniekształcając jego przebieg i obniżając jakość późniejszego odtwarzania
- wraz z kolejnymi cyklami odczytu, wskutek bezpośredniego kontaktu głowicy z nośnikiem, stopniowemu zniszczeniu ulega warstwa ferromagnetyczna przechowująca pozostałość magnetyczną, a tym samym spada wierność nagrania, zanikają jego szczegóły