Question

Opisz uzbrojenie i wygląd walczących wojsk.
A) wojsko polsko-litewskie
B) wojsko krzyżackie

Answer 1

Odpowiedź:

Uzbrojenie używane przez członków zakonu krzyżackiego oraz zobowiązanych do służby zbrojnej mieszkańców krzyżackiego władztwa w Prusach nawiązywało do zachodnioeuropejskich trendów. Na kształt stosowanego wyposażenia wpływały nie tylko jego ceny, ale także występowanie lokalnych odmian niektórych rodzajów broni. W zbiorach naszego Muzeum można znaleźć podstawowe elementy wyposażenia średniowiecznego rycerstwa. Poniżej prezentujemy przegląd kilku wybranych przykładów wraz z charakterystyką.

Podstawowym rodzajem średniowiecznej broni białej były niewątpliwie miecze. Ponieważ była to swego rodzaju broń symboliczna, oznaczająca przynależność do stanu rycerskiego, stanowiła stały element wyposażenia braci rycerzy w zakonie krzyżackim. Początki historii stosunków pomiędzy tymi państwami sięgają wieku XIII, gdy zjednoczone przez Mendoga państwo, zagarnąwszy część terenów Rusi, wdało się w pierwsze zatargi sąsiedzkie z książętami polskimi. Epoka wzajemnych walk i najazdów, choć na krótko przerwana sojuszem Władysława Łokietka z Giedyminem, trwała w praktyce do roku 1385, gdy zawarto pierwszą polsko-litewską unię personalną – unię w Krewie – często interpretowaną jako akt inkorporacji Litwy przez Polskę[1].

Unię krewską w 1385 roku uznaje się zaledwie za akt państwowy, nie będący unią, w którym Jagiełło zobowiązał się włączyć Litwę do Korony Królestwa Polskiego jako jej część składową. Od 1401 do 1569 roku łączyła Polskę i Litwę jedynie unia personalna, zrywana w latach 1440–1447, 1492–1501[2].

Wielką zmianę przyniosło zawarcie unii lubelskiej w 1569 roku. W jej wyniku powstała Rzeczpospolita Obojga Narodów, funkcjonująca do czasu[potrzebny przypis] uchwalenia Zaręczenia Wzajemnego Obojga Narodów przez Sejm Czteroletni w 1791 roku.

Dalszą integrację przerwały rozbiory, w wyniku których tereny Rzeczypospolitej zostały rozczłonkowane i znalazły się w granicach trzech europejskich mocarstw – Austrii, Prus i Rosji.

Mimo rozmaitych inicjatyw politycznych takich jak działalność Hotelu Lambert w czasie zaborów, czy też inicjatywa budowy federacji tuż po I wojnie światowej zaproponowana przez Józefa Piłsudskiego, próby restytucji państwa dualistycznego nie powiodły się. Przez większą część okresu międzywojennego, aż do roku 1938, gdy nawiązano stosunki dyplomatyczne, Polska i Litwa pozostawały nawet formalnie w stanie wojny. Kwestią sporną stała się przynależność Wilna i terenów tzw. Litwy Środkowej, której podporządkowaniu Polsce sprzeciwiał się rząd w Kownie.

Po wybuchu II wojny światowej tereny te zostały przyznane Litwie przez ZSRR (1939), jednak już wkrótce całe terytorium tej republiki zostało przez Związek Radziecki anektowane. Po zakończeniu wojny, zarówno Polska, jak i Litwa, jako Litewska Socjalistyczna Republika Radziecka, znalazły się w bloku państw socjalistycznych. W tej sytuacji kwestia stosunków polsko-litewskich formalnie nie istniała, a związana z nią problematyka poruszana była jedynie wśród środowisk emigracyjnych[3]. Zmianę przyniósł dopiero upadek bloku wschodniego – w tym częściowo wolne wybory w Polsce w 1989 i odzyskanie niepodległości przez