Utwór Mikołaja Reja pt.: „Żywot człowieka poczciwego” mówi o życiu szlachcica w czasie następujących po sobie porach roku. Zawarte są w nim poglądy na temat życia i człowieka. \"Żywot człowieka poczciwego\" Reja jest utworem parenetycznym - czyli propagującym pewien wzór osobowości, który ma być wzorem dla czytelnika.W utworze występuje narracja. Niejako, że był on spisany pod koniec życia Reja możemy wnioskować, iż sam autor przekazuje nam swoją receptę na życie, ukazując - jako przykład - postać szlachcica. Adresatami utworu są bowiem wszyscy ludzie, którzy szukają sensu w życiu i pewnej recepty na to, jak dobrze je przeżyć. Rej zwraca się do nich miło. W utworze mamy do czynienia z rodzajem liryki pośredniej. Występują tu bowiem opisy przyrody „Anoć niosą jabłuszka, gruszeczki, wisneczki, śliweczki z pirwszego szczepienia twego”, a także podmiot liryczny jest ukryty.
„Żywot człowieka poczciwego” jest wyznaniem autora. Jest jakby filozoficznym testamentem i pożegnaniem ze światem jednocześnie. Występują w nim archaizmy: „krotofil”, „snadnie”, „szczepków”, „ochędożyć”. Czytając dalej napotykamy na epitety: „młode masłka”, „jajka świeże”, „mała rozkosz”. W utworze dominuje język bardzo charakterystyczny dla Mikołaja Reja. Są to bowiem przeróżne zdrobnienia: „pieski”, zajączek”, kurki”, „ogóreczki”, jak też przywołane w tekście przykłady z życia wzięte. Występują także długie, rozwlekłe zdania: „A w każdym z tych czasów i potrzebnego a roznego gospodarstwa, i rozkoznych czasów i krotofil swych w swoim onym pomiernym a w spokojnym zywocie poćciwy człowiek może snadnie użyć”. Charakterystyczne dla Reja są także liczne zapytania w wierszu: „(...)i sobie pożytek uczynić?”, zwroty bezpośrednie do czytelnika: „Tamże sobie możesz kazać i pieski, jeśli je masz, wywrzeć(...)”, a także zmiękczenia wyrazów: „źwirzem”, „doźrzeje”. Rej w \"Żywocie człowieka poczciwego\" mówi, że szlachta i ziemiaństwo żyją w rytm cyklicznych zmian pogody. Dlatego muszą znać się na pracach w polu i przestrzegać ich wykonywania, a wtedy przyroda nagrodzi ich trud obfitymi plonami.
W utworze, Mikołaj Rej zamieścił opis życia szlachcica - ziemianina, któremu gospodarowanie zapewnia dostatek i jest źródłem wielu radości i satysfakcji. Życie jest podporządkowanie naturalnym zasadom i każdej porze roku - wiośnie, latu, jesieni, zimie odpowiada pewien etap życia, a mianowicie dzieciństwo, młodość, wiek dojrzały i starość, którą Rej ukazuje jako spokojne, pogodne bytowanie. Rej znał doskonale ziemiańskie życie w najdrobniejszych szczegółach z własnego doświadczenia i obserwacji, dlatego opis jest realistyczny. Często autor odwołuje się do przyrody i przytacza wiele jej przykładów. Wskazuje i opisuje czynności, jakie należy robić w każdej z pór roku. Tytuł utworu „Żywot człowieka poczciwego” doskonale pasuje do tekstu. Jest w nim bowiem opisane przykładne życie człowieka. Do utworu można przypasować dwa dzieła Pietera Bruegela: „Myśliwi na śniegu” oraz „Sianokosy”. Oddają one bowiem klimat utworu i są jakby przedstawieniem jego treści w formie postaci i koloru. Na płótnach Bruegela „Myśliwi na śniegu” są przedstawieni ludzie tacy, jakich opisał w swoim dziele Rej – myśliwych w zimie na polowaniu. Tak samo jest z jego następnym obrazem pt.: „Sianokosy”. Są na nim przedstawieni udzie w czasie żniw i przygotowań do jesieni. W „Żywicie człowieka poczciwego” łatwo odczytać filozofię stoicką, ponieważ nieobca jest Rejowi zasada złotego środka. Wśród haseł Reja funkcjonują : spokój, umiar, cnotliwe życie zgodne z naturą i rozumem. W utworze zawarty jest także epikureizm. Nie zakazuje on z całkowitej rezygnacji z korzystania z dobrodziejstw natury i wsi, namawia do umiarkowanego czerpania z rozrywek.
Odzwierciedlona została w tym utworze rejowska radość życia, umiłowanie domu rodzinnego, najbliższych, pracy ziemiańskiej i przyrody. Ten portret szlachcica-ziemianina ukazuje człowieka kierującego się powszechnie uznanymi cnotami i żyjącego zgodnie z naturalnymi prawami cyklu biologicznego. Z wielkim kunsztem, radością i znajomością rzeczy opisuje Rej przyjemności płynące z życia na wsi. Wiersz ten odnajduje odzwierciedlenie w czasach obecnych i mógłby być receptą na życie dla wielu ludzi, którzy nie potrafią cieszyć się z rzeczy (nie)całkiem błahych.
Zapraszam na Wikipedię, znajdziesz tam informacje na temat tego utworu, dzięki czemu możesz go opisać.
Utwór Mikołaja Reja pt.: „Żywot człowieka poczciwego” mówi o życiu szlachcica w czasie następujących po sobie porach roku. Zawarte są w nim poglądy na temat życia i człowieka. \"Żywot człowieka poczciwego\" Reja jest utworem parenetycznym - czyli propagującym pewien wzór osobowości, który ma być wzorem dla czytelnika.W utworze występuje narracja. Niejako, że był on spisany pod koniec życia Reja możemy wnioskować, iż sam autor przekazuje nam swoją receptę na życie, ukazując - jako przykład - postać szlachcica. Adresatami utworu są bowiem wszyscy ludzie, którzy szukają sensu w życiu i pewnej recepty na to, jak dobrze je przeżyć. Rej zwraca się do nich miło. W utworze mamy do czynienia z rodzajem liryki pośredniej. Występują tu bowiem opisy przyrody „Anoć niosą jabłuszka, gruszeczki, wisneczki, śliweczki z pirwszego szczepienia twego”, a także podmiot liryczny jest ukryty.
„Żywot człowieka poczciwego” jest wyznaniem autora. Jest jakby filozoficznym testamentem i pożegnaniem ze światem jednocześnie. Występują w nim archaizmy: „krotofil”, „snadnie”, „szczepków”, „ochędożyć”. Czytając dalej napotykamy na epitety: „młode masłka”, „jajka świeże”, „mała rozkosz”. W utworze dominuje język bardzo charakterystyczny dla Mikołaja Reja. Są to bowiem przeróżne zdrobnienia: „pieski”, zajączek”, kurki”, „ogóreczki”, jak też przywołane w tekście przykłady z życia wzięte. Występują także długie, rozwlekłe zdania: „A w każdym z tych czasów i potrzebnego a roznego gospodarstwa, i rozkoznych czasów i krotofil swych w swoim onym pomiernym a w spokojnym zywocie poćciwy człowiek może snadnie użyć”. Charakterystyczne dla Reja są także liczne zapytania w wierszu: „(...)i sobie pożytek uczynić?”, zwroty bezpośrednie do czytelnika: „Tamże sobie możesz kazać i pieski, jeśli je masz, wywrzeć(...)”, a także zmiękczenia wyrazów: „źwirzem”, „doźrzeje”. Rej w \"Żywocie człowieka poczciwego\" mówi, że szlachta i ziemiaństwo żyją w rytm cyklicznych zmian pogody. Dlatego muszą znać się na pracach w polu i przestrzegać ich wykonywania, a wtedy przyroda nagrodzi ich trud obfitymi plonami.
W utworze, Mikołaj Rej zamieścił opis życia szlachcica - ziemianina, któremu gospodarowanie zapewnia dostatek i jest źródłem wielu radości i satysfakcji. Życie jest podporządkowanie naturalnym zasadom i każdej porze roku - wiośnie, latu, jesieni, zimie odpowiada pewien etap życia, a mianowicie dzieciństwo, młodość, wiek dojrzały i starość, którą Rej ukazuje jako spokojne, pogodne bytowanie. Rej znał doskonale ziemiańskie życie w najdrobniejszych szczegółach z własnego doświadczenia i obserwacji, dlatego opis jest realistyczny. Często autor odwołuje się do przyrody i przytacza wiele jej przykładów. Wskazuje i opisuje czynności, jakie należy robić w każdej z pór roku. Tytuł utworu „Żywot człowieka poczciwego” doskonale pasuje do tekstu. Jest w nim bowiem opisane przykładne życie człowieka. Do utworu można przypasować dwa dzieła Pietera Bruegela: „Myśliwi na śniegu” oraz „Sianokosy”. Oddają one bowiem klimat utworu i są jakby przedstawieniem jego treści w formie postaci i koloru. Na płótnach Bruegela „Myśliwi na śniegu” są przedstawieni ludzie tacy, jakich opisał w swoim dziele Rej – myśliwych w zimie na polowaniu. Tak samo jest z jego następnym obrazem pt.: „Sianokosy”. Są na nim przedstawieni udzie w czasie żniw i przygotowań do jesieni. W „Żywicie człowieka poczciwego” łatwo odczytać filozofię stoicką, ponieważ nieobca jest Rejowi zasada złotego środka. Wśród haseł Reja funkcjonują : spokój, umiar, cnotliwe życie zgodne z naturą i rozumem. W utworze zawarty jest także epikureizm. Nie zakazuje on z całkowitej rezygnacji z korzystania z dobrodziejstw natury i wsi, namawia do umiarkowanego czerpania z rozrywek.
Odzwierciedlona została w tym utworze rejowska radość życia, umiłowanie domu rodzinnego, najbliższych, pracy ziemiańskiej i przyrody. Ten portret szlachcica-ziemianina ukazuje człowieka kierującego się powszechnie uznanymi cnotami i żyjącego zgodnie z naturalnymi prawami cyklu biologicznego. Z wielkim kunsztem, radością i znajomością rzeczy opisuje Rej przyjemności płynące z życia na wsi. Wiersz ten odnajduje odzwierciedlenie w czasach obecnych i mógłby być receptą na życie dla wielu ludzi, którzy nie potrafią cieszyć się z rzeczy (nie)całkiem błahych.