Królestwo Polskie zajmowało obszar około 128,5 tysięcy km², zamieszkiwany przez 3,3 miliona ludności. Zasady ustrojowe i administracyjne zostały opracowane przez kilkunastoosobowy komitet polski pod przewodnictwem księcia Adama Jerzego Czartoryskiego, zebrane w konstytucję, którą następnie 27 października 1815 roku nadał car Aleksander I. Konstytucja z 1815 roku modyfikowała ustrój Księstwa Warszawskiego w duchu konserwatywnym, nawiązywała do „Karty konstytucyjnej” Ludwika XVIII, wprowadzająca zasady monarchii konstytucyjnej o charakterze ograniczonym.
Konstytucja gwarantowała odrębny status państwowy Królestwa, własne terytorium, polskie władze centralne i lokalne, narodowy parlament i budżet, własną armię, system monetarny i odrębny system oświatowy. Królestwo zostało nierozerwalnie związane z Rosją osobą władcy – car Rosji koronował się każdorazowo na króla Polski i zgodnie z zasadą legitymizmu sprawował władzę z woli Opatrzności. Nie prowadziło własnej polityki zagranicznej, w której reprezentowane było przez dyplomację rosyjską.
Król zachowywał pełnię władzy wykonawczej (mianowanie ministrów, senatorów, wyższych urzędników, możliwość zawieszenia uchwalonej ustawy, prawo weta, przysługiwała mu także inicjatywa ustawodawcza, mógł zwoływać i rozwiązywać sejm), którą w dużej mierze przekazał swemu namiestnikowi w Warszawie. Ani monarcha, ani namiestnik nie byli odpowiedzialni za swoje decyzje. Namiestnik jako zwierzchnik władzy administracyjnej - kierował polskim rządem – Radą Administracyjną, która obok niego składała się jeszcze z pięciu członków. Przewodniczyli oni kolegialnym organom administracyjno-odwoławczym, tzw. Komisjom Rządowym: Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Sprawiedliwości, Spraw Wewnętrznych i Policji, Wojny oraz Przychodów i Skarbu. Każde zarządzenie namiestnika wymagało kontrasygnaty (podpisu) szefa danego resortu (ministrowie ponosili odpowiedzialność konstytucyjną – sejm mógł oskarżyć ich o łamanie konstytucji).
Utrzymano Radę Stanu, która kontrolowała działalność administracji krajowej. Złożona była z członków Rady Administracyjnej oraz doradców, a do jej najważniejszych funkcji należało opracowywanie projektów ustaw sejmowych oraz sporządzanie raportu z działania rządu. Departamenty zamieniono na województwa, którymi kierowały komisje wojewódzkie. Konstytucja deklarowała niezawisłość sędziów. wybierz sobie moment licze nan naj
Królestwo Polskie zajmowało obszar około 128,5 tysięcy km², zamieszkiwany przez 3,3 miliona ludności. Zasady ustrojowe i administracyjne zostały opracowane przez kilkunastoosobowy komitet polski pod przewodnictwem księcia Adama Jerzego Czartoryskiego, zebrane w konstytucję, którą następnie 27 października 1815 roku nadał car Aleksander I. Konstytucja z 1815 roku modyfikowała ustrój Księstwa Warszawskiego w duchu konserwatywnym, nawiązywała do „Karty konstytucyjnej” Ludwika XVIII, wprowadzająca zasady monarchii konstytucyjnej o charakterze ograniczonym.
Konstytucja gwarantowała odrębny status państwowy Królestwa, własne terytorium, polskie władze centralne i lokalne, narodowy parlament i budżet, własną armię, system monetarny i odrębny system oświatowy. Królestwo zostało nierozerwalnie związane z Rosją osobą władcy – car Rosji koronował się każdorazowo na króla Polski i zgodnie z zasadą legitymizmu sprawował władzę z woli Opatrzności. Nie prowadziło własnej polityki zagranicznej, w której reprezentowane było przez dyplomację rosyjską.
Król zachowywał pełnię władzy wykonawczej (mianowanie ministrów, senatorów, wyższych urzędników, możliwość zawieszenia uchwalonej ustawy, prawo weta, przysługiwała mu także inicjatywa ustawodawcza, mógł zwoływać i rozwiązywać sejm), którą w dużej mierze przekazał swemu namiestnikowi w Warszawie. Ani monarcha, ani namiestnik nie byli odpowiedzialni za swoje decyzje. Namiestnik jako zwierzchnik władzy administracyjnej - kierował polskim rządem – Radą Administracyjną, która obok niego składała się jeszcze z pięciu członków. Przewodniczyli oni kolegialnym organom administracyjno-odwoławczym, tzw. Komisjom Rządowym: Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Sprawiedliwości, Spraw Wewnętrznych i Policji, Wojny oraz Przychodów i Skarbu. Każde zarządzenie namiestnika wymagało kontrasygnaty (podpisu) szefa danego resortu (ministrowie ponosili odpowiedzialność konstytucyjną – sejm mógł oskarżyć ich o łamanie konstytucji).
Utrzymano Radę Stanu, która kontrolowała działalność administracji krajowej. Złożona była z członków Rady Administracyjnej oraz doradców, a do jej najważniejszych funkcji należało opracowywanie projektów ustaw sejmowych oraz sporządzanie raportu z działania rządu. Departamenty zamieniono na województwa, którymi kierowały komisje wojewódzkie. Konstytucja deklarowała niezawisłość sędziów.
wybierz sobie moment licze nan naj