Początkowo – w dobie formowania się Legionów Polskich we Włoszech – zwolennicy walki u boku Napoleona wywodzili się głównie z kręgu radykałów politycznych (nazywanych polskimi jakobinami), ludu miejskiego i drobnej szlachty. Dopiero gdy konfrontacja wojenna Francji z Austrią, Prusami i Rosją uczyniła ze sprawy polskiej kartę przetargową europejskiej dyplomacji, poszerzył się krąg jego współpracowników w społeczeństwie polskim. Po wkroczeniu armii francuskich do zaboru pruskiego, w rozmowach z Dąbrowskim i Wybickim, prowadzonych w Berlinie jesienią 1806 roku Napoleon składał odpowiedzialność za ewentualne utworzenie niezależnego państwa polskiego na barki Polaków. Szybkość, z jaką zorganizowali oni administrację i wojsko po klęsce rozbiorców Polski w latach 1805‑1806, zrobiła na cesarzu duże wrażenie. Od tej pory po raz pierwszy zaczął on dostrzegać bezpośredni związek między mocarstwowymi interesami Francji a sprawą polską. Stawiało to orientację profrancuską, odrodzoną po epizodzie legionowym, na uprzywilejowanej pozycji w społeczeństwie polskim. Przełomem okazało się pozyskanie w 1807 roku do współpracy arystokracji i bogatszej szlachty, mającej wówczas na ziemiach polskich najsilniejszą pozycję polityczną i społeczno‑gospodarczą. Jej wyrazem było zaangażowanie księcia Józefa Poniatowskiego, bratanka ostatniego króla Polski. Obejmując kierownictwo spraw wojskowych Księstwa Warszawskiego, odsunął on w cień generała Dąbrowskiego, twórcę Legionów Polskich we Włoszech. Dla polskich elit politycznych oznaczało to także odrzucenie koncepcji prorosyjskiej księcia Adama Czartoryskiego, rozwijanej przez niego od 1803 roku, czyli od momentu objęcia kierownictwa nad polityką zagraniczną Rosji u boku cara Aleksandra I. Zakładała ona połączenie wszystkich ziem polskich pod berłem cara (o księciu Adamie Czartoryskim dowiesz się więcej w lekcji Na łasce cara. Królestwo Polskie).
mam nadzieje ze pomoglem
:)
2 votes Thanks 1
kummak
Bardzo fajna, oraz kreatywna odpowiedz, widać, że nie poszedleś na łatwizne. Mam pytanie pomógłbyś mi w 1 zadaniu z polskiego ?
Początkowo – w dobie formowania się Legionów Polskich we Włoszech – zwolennicy walki u boku Napoleona wywodzili się głównie z kręgu radykałów politycznych (nazywanych polskimi jakobinami), ludu miejskiego i drobnej szlachty. Dopiero gdy konfrontacja wojenna Francji z Austrią, Prusami i Rosją uczyniła ze sprawy polskiej kartę przetargową europejskiej dyplomacji, poszerzył się krąg jego współpracowników w społeczeństwie polskim. Po wkroczeniu armii francuskich do zaboru pruskiego, w rozmowach z Dąbrowskim i Wybickim, prowadzonych w Berlinie jesienią 1806 roku Napoleon składał odpowiedzialność za ewentualne utworzenie niezależnego państwa polskiego na barki Polaków. Szybkość, z jaką zorganizowali oni administrację i wojsko po klęsce rozbiorców Polski w latach 1805‑1806, zrobiła na cesarzu duże wrażenie. Od tej pory po raz pierwszy zaczął on dostrzegać bezpośredni związek między mocarstwowymi interesami Francji a sprawą polską. Stawiało to orientację profrancuską, odrodzoną po epizodzie legionowym, na uprzywilejowanej pozycji w społeczeństwie polskim. Przełomem okazało się pozyskanie w 1807 roku do współpracy arystokracji i bogatszej szlachty, mającej wówczas na ziemiach polskich najsilniejszą pozycję polityczną i społeczno‑gospodarczą. Jej wyrazem było zaangażowanie księcia Józefa Poniatowskiego, bratanka ostatniego króla Polski. Obejmując kierownictwo spraw wojskowych Księstwa Warszawskiego, odsunął on w cień generała Dąbrowskiego, twórcę Legionów Polskich we Włoszech. Dla polskich elit politycznych oznaczało to także odrzucenie koncepcji prorosyjskiej księcia Adama Czartoryskiego, rozwijanej przez niego od 1803 roku, czyli od momentu objęcia kierownictwa nad polityką zagraniczną Rosji u boku cara Aleksandra I. Zakładała ona połączenie wszystkich ziem polskich pod berłem cara (o księciu Adamie Czartoryskim dowiesz się więcej w lekcji Na łasce cara. Królestwo Polskie).
mam nadzieje ze pomoglem
:)