Pieśń świętojańska o Sobótce Jana Kochanowskiego jest sielanką (idyllą). Przedstawia życie na wsi, przeciwstawiając je innym profesjom, które ograniczają wolność człowieka, narażają go na niebezpieczeństwa, a nawet ryzyko utraty życia, jak żołnierz, adwokat. Jedynie byt szlachcica-ziemianina przedstawiony został jako egzystencja pozbawiona trosk i kłopotów. Ziemia, lasy, sady i wody są źródłem pożywienia dla gospodarza, jego rodziny i sług. Dostatek zapewniają ponadto pracowitość, roztropność. Życie płynie w harmonii z naturą, jest czas pracy, a potem odpoczynku. Wiersz powstał w XVI w. Ze względu na jego treść możemy wnioskować, że został napisany po 1570 r., kiedy Kochanowski mieszkał już w Czarnolesie i wiódł spokojne życie ziemianina. Rzeczypospolita przeżywała wtedy „złoty wiek”. Był to okres panowania ostatnich Jagiellonów, czas pokoju i zamożności, kiedy folwark i szlacheckie przeżywały szczyt rozkwitu.
Utwór jest pieśnią (def. patrz Słowniczek, str. 147), składa się z piętnastu strof czterowersowych. Napisany został ośmiozgłoskowcem, w każdej zwrotce powtarza się ten sam układ rymów aa, bb (rymy sąsiadujące). Jest to wiersz sylabiczny. Język utworu swą prostotą naśladuje ludową pieśń. Występują takie środki artystyczne, jak: apostrofa- czyli bezpośredni zwrot do wsi z pytaniem retorycznym, na które oczywiście nie oczekuje się odpowiedzi - epitet - paralelizm składniowy, czyli powtórzenia składniowe („Jemu sady obradzają,/ Jemu pszczoły miód dawają”), - hiperbola, zwana przesadnią
Pieśń świętojańska o Sobótce Jana Kochanowskiego jest sielanką (idyllą).
Przedstawia życie na wsi, przeciwstawiając je innym profesjom, które ograniczają wolność człowieka, narażają go na niebezpieczeństwa, a nawet ryzyko utraty życia, jak żołnierz, adwokat. Jedynie byt szlachcica-ziemianina przedstawiony został jako egzystencja pozbawiona trosk i kłopotów. Ziemia, lasy, sady i wody są źródłem pożywienia dla gospodarza, jego rodziny i sług. Dostatek zapewniają ponadto pracowitość, roztropność. Życie płynie w harmonii z naturą, jest czas pracy, a potem odpoczynku. Wiersz powstał w XVI w. Ze względu na jego treść możemy wnioskować, że został napisany po 1570 r., kiedy Kochanowski mieszkał już w Czarnolesie i wiódł spokojne życie ziemianina. Rzeczypospolita przeżywała wtedy „złoty wiek”. Był to okres panowania ostatnich Jagiellonów, czas pokoju i zamożności, kiedy folwark i szlacheckie przeżywały szczyt rozkwitu.
Utwór jest pieśnią (def. patrz Słowniczek, str. 147), składa się z piętnastu strof czterowersowych. Napisany został ośmiozgłoskowcem, w każdej zwrotce powtarza się ten sam układ rymów aa, bb (rymy sąsiadujące). Jest to wiersz sylabiczny.
Język utworu swą prostotą naśladuje ludową pieśń.
Występują takie środki artystyczne, jak:
apostrofa- czyli bezpośredni zwrot do wsi z pytaniem retorycznym, na które oczywiście nie oczekuje się odpowiedzi
- epitet
- paralelizm składniowy, czyli powtórzenia składniowe („Jemu sady obradzają,/ Jemu pszczoły miód dawają”),
- hiperbola, zwana przesadnią
Liczę na naj. ;)