Zabór austriacki - Galicja Po połączeniu Cesarstwa Austrii i Królestwa Węgier (1867) Galicja otrzymała szerszą niż dotychczas autonomię, której podstawą był sejm krajowy. Na czele administracji Galicji stał mianowany przez cesarza namiestnik. Językiem urzędowym stawał się powoli polski. Autonomia galicyjska oddawała władzę wąskiej grupie arystokracji i szlachty polskiej oraz dość licznej inteligencji. Poprzez nadanie autonomii stworzone zostały możliwości pracy organicznej na dużą skalę. Do Galicji przybywało wielu Polaków z Królestwa i emigracji, reprezentujących wysoki poziom patriotyzmu i ducha narodowego. W zaborze austriackim doszło do znacznego spolszczenia administracji i szerokiego udziału Polaków w zarządzaniu nie tylko Galicją ale również państwem austro-węgierskim Pomimo uzyskania dużej swobody w rządzeniu prowincją, spolszczeniu administracji i zmian w szkolnictwie, Galicja u progu autonomii w 1866 była traktowana jak kolonia, na którą władze administracyjne nakładały rujnujące podatki, a nad budżetem wisiało widmo spłat za dokonane w 1848 uwłaszczenie. Kraj był wybitnie rolniczy, 80 % ludzi żyło na wsi, a ponad 2/3 gospodarstw wiejskich było rozdrobnionych. Wolnocłowy handel między krajami monarchii podważył i tak słabą gospodarkę. Po roku 1870 nastąpił w Galicji upadek niektórych gałęzi przemysłu. Likwidowano huty szkła i cukrownie, a po roku 1904 zamknięto ostatnią hutę żelaza. Bogactwa naturalne eksploatowane były w niewielkich ilościach, prymitywnymi metodami. Jedynie wydobycie ropy naftowej wzrastało z roku na rok. Dopiero pod koniec XIX wieku zaczął się dokonywać w Galicji widoczny postęp - rozbudowa kolei i sieci dróg. Zacofanie gospodarcze, słaby przemysł, nędza wsi, przeludnienie stały się przyczyną dużej emigracji zarobkowej z Galicji (do USA, Kanady, Brazylii, Argentyny, Niemiec, Francji). Sprawami oświaty kierowała w Galicji Szkolna Rada Krajowa. Rozwój szkolnictwa powszechnego i średniego uległ intensyfikacji, gdy na jego czele stanął znany historyk, profesor Michał Bobrzyński. W latach 90-tych XIX rozpoczęła się w Galicji walka z analfabetyzmem. Szybko rosła sieć gimnazjów w miastach. Dobre warunki do rozwoju miały szkoły wyższe (Uniwersytet Krakowski i Lwowski; Politechnika Lwowska). Do Galicji przybywało wielu wybitnych ludzi nie mogąc swobodnie uczyć w innych zaborach.
Zabór austriacki - Galicja
Po połączeniu Cesarstwa Austrii i Królestwa Węgier (1867) Galicja otrzymała szerszą niż dotychczas autonomię, której podstawą był sejm krajowy. Na czele administracji Galicji stał mianowany przez cesarza namiestnik. Językiem urzędowym stawał się powoli polski. Autonomia galicyjska oddawała władzę wąskiej grupie arystokracji i szlachty polskiej oraz dość licznej inteligencji.
Poprzez nadanie autonomii stworzone zostały możliwości pracy organicznej na dużą skalę. Do Galicji przybywało wielu Polaków z Królestwa i emigracji, reprezentujących wysoki poziom patriotyzmu i ducha narodowego. W zaborze austriackim doszło do znacznego spolszczenia administracji i szerokiego udziału Polaków w zarządzaniu nie tylko Galicją ale również państwem austro-węgierskim
Pomimo uzyskania dużej swobody w rządzeniu prowincją, spolszczeniu administracji i zmian w szkolnictwie, Galicja u progu autonomii w 1866 była traktowana jak kolonia, na którą władze administracyjne nakładały rujnujące podatki, a nad budżetem wisiało widmo spłat za dokonane w 1848 uwłaszczenie. Kraj był wybitnie rolniczy, 80 % ludzi żyło na wsi, a ponad 2/3 gospodarstw wiejskich było rozdrobnionych. Wolnocłowy handel między krajami monarchii podważył i tak słabą gospodarkę. Po roku 1870 nastąpił w Galicji upadek niektórych gałęzi przemysłu. Likwidowano huty szkła i cukrownie, a po roku 1904 zamknięto ostatnią hutę żelaza. Bogactwa naturalne eksploatowane były w niewielkich ilościach, prymitywnymi metodami. Jedynie wydobycie ropy naftowej wzrastało z roku na rok. Dopiero pod koniec XIX wieku zaczął się dokonywać w Galicji widoczny postęp - rozbudowa kolei i sieci dróg.
Zacofanie gospodarcze, słaby przemysł, nędza wsi, przeludnienie stały się przyczyną dużej emigracji zarobkowej z Galicji (do USA, Kanady, Brazylii, Argentyny, Niemiec, Francji).
Sprawami oświaty kierowała w Galicji Szkolna Rada Krajowa. Rozwój szkolnictwa powszechnego i średniego uległ intensyfikacji, gdy na jego czele stanął znany historyk, profesor Michał Bobrzyński. W latach 90-tych XIX rozpoczęła się w Galicji walka z analfabetyzmem. Szybko rosła sieć gimnazjów w miastach. Dobre warunki do rozwoju miały szkoły wyższe (Uniwersytet Krakowski i Lwowski; Politechnika Lwowska). Do Galicji przybywało wielu wybitnych ludzi nie mogąc swobodnie uczyć w innych zaborach.
RUSYFIKACJA:
Cel: całkowita likwidacja odrębności narodowej Polaków,
Metody: -większość stanowisk administracyjnych było obsadzonych przez Rosjan, bądź Polaków którzy się za Rosjan uważali,
--obowiązywała surowa cenzura,
-obowiązywał j. rosyjski , naukę polskiego dopuszczano jedynue jako przedmiot dodatkowy,
- likwidowano klasztory, zakony, opornych księży wywożono w głąb Rosji,
- rozpoczęto akcje likwidacji kościoła unickiego nakazując jego członkom przejście na prawosławie,
Rosja całkowicie ingerowała w sprawy Polskie, a jednocześnie chciała zatrzeć naszą odrębność.
Opór przeciwko rusyfikacji:
-prowadzono tajne nauczanie, uczono literatury i hostori Polski,
- założono sieć tajnych bibliotek,
- rozwijała się literatura, majśca słuzyć "pokrzepieniu serc" i propagowaniu idei pracy organicznej,
Społeczeństwo polskie, które było pod tym zaborem jednak porzuciło myśl o walce zbrojnej, a skońcentrowało się na pracy organicznej i pracy u podstaw.